Wijkwethouder: een goed idee vergt een betere invulling

Zaterdag 11 februari 2006

Bij het begrip ‘wijkwethouder’ wordt al snel gedacht aan een wethouder die verantwoordelijk is voor het wel en wee in een wijk. Op zich geen gekke gedachte, maar in de Amersfoortse situatie is dat onmogelijk. Wanneer je echte wijkwethouders wil instellen, dan is het noodzakelijk dat er ook een ambtelijke organisatie bestaat die wijkgericht is opgezet. Dat zou dan moeten plaatsvinden vanuit de opvatting: wat op wijkniveau kan worden geregeld, vindt onder verantwoording van de wijkwethouder plaats binnen de wijkorganisatie, al het overige wordt centraal geregeld.

In de Amersfoortse situatie is dat niet het geval. Het stadhuis is een centrale organisatie waar macht en invloed is samengebundeld. Ooit werd het instituut ‘wijkbeheerteams’ in het leven geroepen. De praktijk van de afgelopen jaren is dat de wijkbeheerteams steeds meer aan betekenis hebben ingeboet. Tot verdriet van veel actieve bewoners, zoals uit reacties uit de wijken is op te maken. Het zijn nu vooral nog de wijkmanagers die de spilfunctie tussen wijk en centraal apparaat vormen. Voor zover ik kan overzien, is hun functie vooral gericht op het beheer van de openbare ruimte. Nuttig, maar het heeft weinig te maken met het decentraliseren van centrale taken naar een wijkniveau.
Dat de wijkwethouders zich daardoor in hoofdzaak beperken tot representatieve taken, blijkt uit de evaluatie die het college afgelopen week heeft gepubliceerd. Als je de lange lijst van activiteiten doorleest, valt op dat het accent toch ligt op het niveau van linten doorknippen. Uit de instructie voor de wijkwethouders blijkt dat zij geen toezeggingen aan bewoners mogen doen die hun eigen portefeuille overstijgen. Vakwethouders gaan boven wijkwethouders. Dat kan ook niet anders als je niets delegeert naar wijkniveau.

Is het fenomeen ‘wijkwethouder’ succesvol? Het komt er op aan welke normen je hanteert. Als je alle onderzoekcijfers gaat herleiden, blijkt dat ongeveer tien procent van de stadgenoten weet dat er wijkwethouders zijn, acht procent weet wie hun wijkwethouder is. Ik wil niet kinderachtig zijn, maar van deze getallen raak ik niet ondersteboven. Zeker niet als je ziet met hoeveel poeha het fenomeen ‘wijkwethouder’ is ingezet en hoe juichend de wethouders er zelf over oordelen. Het kan verkeren!
Als het over de zichtbaarheid van de wijkwethouders gaat, reageren de collegeleden nogal terughoudend. Niet verbazingwekkend. De wijkwethouders verkeren, zo blijkt uit de evaluatie, ongeveer één middag in de maand in hun wijk. Daar mag je dan ook niet veel van verwachten. De enige die er op positieve wijze uitspringt is wethouder De Wilde, die een spreekuur in de wijk Kruiskamp heeft georganiseerd. Positief zijn de wethouders over hun contacten met het wijknetwerk. Da’s nuttig, maar daarmee bereik je natuurlijk maar een beperkte kring inwoners van onze stad.

Op zichzelf ben ik best positief over het fenomeen ‘wijkwethouder’. Maar er moet binnen de gemeentelijke organisatie wel het een en ander veranderen, wil je van het hiervan echt iets maken. Mijn voorstel voor de nieuwe collegeleden is in elk geval: strijk elke week twee vaste uren neer in de wijk. Richt een kantoortje in binnen een wijkcentrum of iets dergelijks en zet daar twee uur per week de deur open. Misschien lopen er niet constant mensen naar binnen, maar dat geeft niets: neem wat leeswerk mee en een telefoon, en de uren in de wijk kunnen nooit als verloren tijd worden beschouwd.
En vooral: wees niet te steriel bij het invullen van het wijkwethouderschap. Oké, je kunt niet door het werkpakket van je collega’s gaan fietsen. Maar een meer ombudsachtige functie, die verder gaat dan enige gedachtewisseling binnen het college, kan geen kwaad. Indien dat allemaal wat te veel is, wek dan geen verwachtingen en schaf het wijkwethouderschap af.

Vragen Kleine Haag beantwoord

Vrijdag 10 februari 2006

Mijn vragen over het zorgcentrum aan de Kleine Haag zijn beantwoord. Los van de inhoud van de antwoorden: dank aan diegenen die zich over de beantwoording hebben gebogen. Dat ik een lange lijst van vragen stelde, hing vooral samen met het feit dat het college op geen enkele wijze zelf wilde ingaan op het bewonersrapport over het zorgcentrum aan de Kleine Haag. In het rapport stonden talloze zaken vermeld die niet in het beeld paste dat het college zelf graag afschildert. Wie kan zich daarover verbazen.

Dat je als college slecht communiceert, is op zich zelf al een verwerpelijke zaak. Maar dat je vervolgens ook nog weigert te reageren op een omvangrijk rapport waarin binnenstadbewoners veel tijd en energie hebben gestoken, bewijst dat je als gemeentebestuur behoorlijk autistisch bezig bent. Het rapport is suggestief, is het enige wat collegeleden wisten in te brengen. Ja, maar dat zal, na de hele voorgeschiedenis rondom de locatiekeuze, nauwelijks iemand verbazen. Alsof alles wat het college bij het dossier Kleine Haag te berde heeft gebracht, waardevrij mag worden genoemd!
Het zou de collegeleden hebben gesierd indien zij serieus hadden gereageerd op de vele feitelijkheden die in het bewonersrapport waren terug te vinden. Door het rapport te ignoreren heeft ons stadsbestuur niet alleen zijn arrogantie tegenover kritische burgers wederom onder bewijs gesteld. Het heeft tevens aangegeven geen enkel begrip te hebben voor de gevoelens en emoties die leven onder stadgenoten die met de onaangename kanten van ons gemeentebestuur worden geconfronteerd.

Mijn vragen zijn dus beantwoord. Op een aantal punten verhelderend, op veel onderdelen ontwijkend. Dat verraste mij niet, maar het verplicht mij wel om een aantal zaken verder uit te zoeken en er zo nodig op terug te komen. Het mooiste zou natuurlijk zijn indien de komende verkiezingen een dusdanige uitslag opleveren dat andere personen dan de ambtelijke stromannen die nu binnen het college zitting hebben, zich met het gevoelige dossier rondom het zorgcentrum aan de Kleine Haag gaan bezighouden. Slechter dan het nu is, kan het nooit worden!