Wethouder loopt wat hard van stapel

Donderdag 31 januari 2008

In de wijkkrant van Hoogland schrijft wijkwethouder Arrien Kruyt zijn column over de ontwikkelingen die naar zijn mening in 2008 in Hoogland-West gaat plaatsvinden. Twee zaken krijgen bijzondere aandacht: sport en de fietsverbinding via de nieuwe brug over de Eem tussen Hoogland en Soest. Dat tweede punt zal weinig commentaar opleveren, integendeel, naar ik verwacht.
Wat de sport betreft schetst de wethouder een beeld zoals dat hem voor ogen staat. Het manegegebouw aan de Bunschoterstraat zou het nieuwe home kunnen zijn voor de gymnastiekvereniging GymXL. En er komt, zo kondigt de wethouder aan, een golfbaan in Hoogland-West. Zijn argumenten klinken logisch, maar ik zie toch een probleem. In Hoogland bestaat de nodige weerstand tegen de aanleg van de beoogde golfbaan. Terecht of onterecht, dat moet de komende maanden blijken. Maar ik vermoed dat de stelligheid waarmee de wethouder de aanleg van de golfbaan aankondigt, de discussie tussen de bewoners in Hoogland en onze sportwethouder er niet makkelijker op zal maken.
Misschien zou het verstandiger zijn geweest om de mogelijke aanleg van de golfbaan wat minder nadrukkelijk aan te kondigen. De wethouder moet eerst nog zien dat hij de meerderheid van de raad achter zijn plannen krijgt.

Op weg naar een nieuw ziekenhuis

Woensdag 30 januari 2008

In het Elisabethziekenhuis werd deze avond de actuele stand van zaken toegelicht over de ontwikkeling van het nieuwe Meanderziekenhuis aan de Maatweg. Omwonenden waren uitgenodigd, evenals de raadsleden. Er waren zo’n acht raadsleden aanwezig, waaronder twee van de BPA. Van de ongeveer dertig omwonenden hebben de meeste al heel wat discussies over het nieuwe ziekenhuis meegemaakt, de projectleider kent ze vrijwel allen bij naam.

Voor de goede orde: het Meanderziekenhuis is geen gemeentelijke instelling. Er gelden voor het Meanderziekenhuis dus minder stringente regels ten aanzien van het overleg en de informatie. De formele inspraak over het bestemmingsplan en dergelijke is sowieso een gemeentelijke taak. Desondanks heeft het ziekenhuis de afgelopen jaren veel aandacht besteed aan het informeren van de omwonenden, wat direct of indirect tot een aantal aanpassingen van het nieuwe gebouw en zijn bereikbaarheid heeft geleid.
Dat de omwonenden op sommige punten meer overleg in plaats van alleen maar informatie hadden gewenst, ligt voor de hand. Het feit dat er een ziekenhuis aan de Maatweg komt is een besluit van de gemeenteraad, de mensen uit de buurt hebben daarbij niet staan te juichen. Toen zo’n tien jaar geleden het locatiebesluit viel, lag mijn voorkeur ook bij een andere locatie – ik was toen overigens geen raadslid. Nu het besluit is genomen, moeten we er ook het beste van maken.
Daarin is de ziekenhuisdirectie naar mijn mening behoorlijk geslaagd. Er zijn nog best wat punten waarover de omwonenden – al dan niet terecht – nog zorgen hebben: geluidsoverlast, meer verkeer. Voor het opheffen van deze zorgen heeft het ziekenhuis al heel wat inspanning verricht. Hopelijk weet men ook de laatste zorgen weg te nemen. Voor de stad is het van belang dat het ziekenhuis zo spoedig mogelijk wordt gebouwd en een modern ziekenhuis de twee bestaande, versleten locaties kan vervangen.

Slappe hap rondom een toekomstvisie

Dinsdag 29 januari 2008

De avond over de toekomst van onze stad, gevoerd onder het motto GA2030, mondde in mijn ogen uit in een deceptie. Alle raadsleden waren uitgenodigd, evenals zo’n 75 stedelijke organisaties en verder iedere burger in onze stad die aan de discussie wenst deel te nemen. Wat dat betreft was de opkomst mager, alle peptalk van de organisatoren ten spijt.
Ook inhoudelijk was de avond een afknapper. Er lag een uiterst magere discussienota op tafel waarin vrijwel alle problemen waarmee de stad de komende 22 jaar kan worden geconfronteerd, werden verzwegen. Discussie vond er nauwelijks plaats: de nota werd nog eens toegelicht en alle aanwezigen mochten vervolgens de meest uiteenlopende (en vaak tegengestelde) gedachten op papier zetten en aangeven welke van de aangedragen prioriteiten in hun ogen bijzondere aandacht verdienen. Iedereen werd opgeroepen zoveel mogelijk opmerkingen op papier te zetten, want wat niet op papier staat zou niet in de eindversie van de visie GA2030 worden meegenomen.

Indien de projectgroep alle input van deze avond net zo behandelt als ze met de inbreng uit de afgelopen maanden heeft gedaan, dan houd ik mijn hart vast. We krijgen dan een vlotte babbel op papier waarbij aan de essenties voorbij wordt gegaan, enige diepgang ontbreekt en in feite alleen maar – deels onuitvoerbare – ideetjes voor de komende collegeperiode worden opgesomd.
Voor het college en het ambtelijke apparaat moet de discussie GA2030 een vreugdevolle gebeurtenis zijn. De raad toont zich tandloos, wordt verstrikt in enkele modieuze gedachten en is, nadat zij 150.000 euro beschikbaar heeft gesteld voor het hele gedoe, moreel verplicht om te doen alsof er iets wezenlijks is gepresteerd. Nou ja: ‘de raad’ is hierbij natuurlijk een relatief begrip. De BPA zal met een tegenstuk komen waarin de toon niet wordt bepaald door de taal van gladde, duur betaalde marketingjongens maar waarin zoveel mogelijk zal worden ingegaan op zaken waarmee de raad zich werkelijk zal moeten bezighouden.

Een nieuw pijnpunt: een hostel voor gebruikers

Maandag 28 januari 2008

Deze avond vond de derde bijeenkomst plaats over een mogelijke locatie voor een hostel voor (ex)drugsverslaafden. De Grote Koppel, de Hogeweg en het Rabokantoor aan de Stationsstraat behoren tot de mogelijke locaties. Tenminste, als het aan het college ligt. Wanneer serieus met alle reacties van honderden direct betrokken burgers wordt rekening gehouden, zal het gemeentebestuur voor de hostel een andere locatie moeten zoeken.
De raad moet beslissen. Dat wordt interessant, want tegen de tijd dat het zover is weten we ook wat ons de grap gaat kosten. Het gaat daarbij om bedragen van zeven cijfers. De financiële gang van zaken rondom de opvang aan de Kleine Haag, waarover langzamerhand steeds meer duidelijkheid ontstaat, geeft weinig aanleiding tot vreugde. Over de maatschappelijke impact hoef ik niet veel te zeggen, de informatieavonden waren duidelijk genoeg.
De raad moet niet alleen beslissingen nemen over een hostel, maar ook over een twee andere locaties voor dagopvang. Ook hier gaat het om het uitgeven van veel geld, zonder dat er echt iets gebeurt aan de oorzaak van ellende. Wie er in elk geval garen bij spint, dat is de zorgindustrie: organisaties zoals De Matiebaan, Iks en het Leger des Heils. En natuurlijk een legertje ambtenaren, die anders ook alleen maar duimen zouden draaien.

Een kolossaal gebouw op de verkeerde plek

Vrijdag 25 januari 2008

Het nieuwe gebouw voor de Rijksdiensten aan het Smallepad, naast de Koppelpoort, is in casco gereed. Een kolossaal gebouw, zoals critici vooraf al vreesden. Maar ja: de raad heeft zich zo’n vier jaar geleden in meerderheid (Leefbaar Amersfoort en andere oppositiepartijen waren tegen) vóór de bouw uitgesproken.
Laat ik duidelijk zijn: het gebouw als architectonisch hoogstandje is meer dan boeiend. Op dat punt ontstaat er iets waarop je als stad best trots mag zijn. Het probleem zit hem in de plek waar het wordt gebouwd. Nu de volle massa van het gebouw zich aandient, is voor mij één ding in elk geval helder: het staat op de verkeerde plaats.
Het gebouw, met de kwaliteit die het uiteindelijk zal krijgen, behoort veel meer ruimte te hebben. Voor een deel ligt het verscholen achter een kolossaal schakelgebouw, het park voor de beoogde hoofdingang is te smal om het architectonische hoogstandje tot zijn recht te laten komen. Het had aan een brede boulevard moeten liggen, midden in een open park. Maar ja, het staat er nu, we moeten het er maar mee doen.

Een nuttige ontmoeting

Donderdag 24 januari 2008

B-Art is een bijzonder initiatief. Een aantal keren per jaren komt een grote groep mensen uit de kunst, het bedrijfsleven en de politiek bij elkaar, niet alleen om een borrel te drinken maar vooral ook om aanwezig te zijn bij de opening van een nieuwe tentoonstelling in het Berghotel en een kennismaking met een van de culturele initiatieven in onze stad. Het zijn meestal bijeenkomsten met een wat ludiek sfeertje – waaraan vandaag de ‘witte dames’ een bijdrage leverden – en waar naast de beeldende kunstenaars ook andere soorten cultuur voor het voetlicht treden. Vandaag waren dat de Spullenmannen.
Bij de opening van de tentoonstelling behoort uiteraard een spreker. Dat leidt tot wisselende uiteenzettingen. Vandaag was het de beurt aan een van de raadsleden: Pim van den Berg, net als ik ooit van Leefbaar Amersfoort. Pim heeft altijd wel een goed verhaal, dat gold zeker voor deze bijeenkomst. Een nuttige toelichting, gemengd met een licht-ironische toon, droeg bij aan weer een geslaagde bijeenkomst van B-Art.

Nieuwe prioriteiten voor de politie

Woensdag 23 januari 2008

Ik heb intussen enkele bijeenkomsten meegemaakt over de zoektocht naar locaties voor dak- en thuislozen, voor de opvang van alcoholverslaafden en voor een hostel voor (ex)drugverslaafden. Van de bijeenkomsten die ik niet bijwoonde, verschenen verslagen in de verschillende media, zodat ik mij wel enigszins een beeld kan vormen van het algemeen verloop van de bijeenkomsten. De bijeenkomsten hebben in elk geval één ding gemeen: er blijkt weinig maatschappelijk draagvlak te zijn voor de vestiging van opvangvoorzieningen binnen de bestaande stad. Uiteindelijk moet de raad een aantal besluiten nemen.

Wat mij bij alle bijeenkomsten opvalt is niet alleen het wantrouwen dat blijkt te bestaan ten opzichte van de stedelijke overheid. Ook de presentatie van de politie vind ik bijzonder en roept niet alleen bij mij een aantal moeilijk te beantwoorden vragen op. Tijdens alle bijeenkomsten zeggen politiefunctionarissen toe dat bij de drie vestigingen extra politietoezicht zal plaatsvinden. Bewoners hebben er moeite mee hieraan geloof te hechten. Bij vrijwel elke discussie wordt er op gewezen dat tot nog toe de politie niet altijd even makkelijk aanspreekbaar is wanneer burgers een melding van overlast doorgeven. Vaak blijkt optreden niet tot de prioriteiten van de politie te behoren, wat in elk geval duidt op een gebrek aan voldoende mensen.
Ik vraag mij af wat de gevolgen zijn wanneer de politie over enige tijd extra aandacht moet besteden aan drie nieuwe opvangvoorzieningen. Wat voor consequenties heeft dat voor andere delen van de stad? Is het gevolg van deze extra noodzakelijke inspanning misschien dat elders in de stad klagende stadgenoten nog vaker op gevraagde bijstand moeten wachten? Ik maak mij zorgen daarover!

Ongewenste koppeling in Vathorst

Dinsdag 22 januari 2008

De raad moest deze avond een besluit nemen over de startnotie voor de ontwikkeling van Vathorst-West en – Noord. In West moeten maximaal 3.000 woningen worden gebouwd, in Noord moet een groen recreatiegebied ontstaan. Het college heeft de ontwikkeling van deze twee gebieden aan elkaar gekoppeld, ook en vooral in financieel opzicht.

De Burger Partij Amersfoort heeft bezwaren tegen deze koppeling. Vathorst-West wordt op zichzelf al een moeilijk gebied. De woningbouw moet er ruim 16 miljoen euro extra opbrengen om de ongelukkig verlopen afkoop van de baggeractiviteiten van de firma Smink te kunnen bekostigen. Daarnaast zou dit woongebied, als het aan het college ligt, nog een aantal miljoenen extra moeten opleveren voor de groenontwikkeling in Vathorst-Noord. Dat alles bij elkaar levert een behoorlijke extra kostenpost op voor de woningen in Vathorst-West. Hierdoor zal de kwaliteit onder druk komen te staan, waarbij gedacht moet worden aan te weinig openbare ruimte, te kleine kavels of veel te dure woningen.
De startnotitie werd al drie keer in De Ronde besproken. Het moet worden gezegd: wethouder Mirjam van ’t Veld heeft de notitie waarover de raad vanavond moest beslissen, verschillende keren aangepast. Ze heeft zich ingespannen om aan zoveel mogelijk wensen vanuit de raad tegemoet te komen, iets dat niet tot de vanzelfsprekende cultuur binnen ons college behoort. Maar de koppeling tussen Vathorst-West en –Noord bleek een onbespreekbaar punt.

Dat is jammer. Voor de BPA (evenals de SP en JA) was dit reden om het voorstel van het college af te stemmen. Er komt gelukkig nog een herkansing: in een aantal gespreksronden waaraan bewoners en organisaties deelnemen, moeten de uitgangspunten voor Vathorst-West verder worden uitgewerkt. Dan zal blijken of wensen naar kwaliteit zich verdragen met de financiële hypotheek die er op dit gebied ligt. Het is daarna de raad die de resultaten mag beoordelen.

Maak de welstandscommissie overbodig!

Maandag 21 januari 2008

De raad moet zich de komende tijd uitspreken over de welstandsnota. Wat voor de BPA in elk geval van belang is, is het beperken van allerlei regels aan de hand waarvan de welstandcommissie – vaak op ondoorgrondelijke wijze – plannen beoordeelt. Onderdeel van de herziening van de welstandsnota is dat er minder regels worden gesteld aan het aanbrengen van dakkapellen. Aan de straatkant blijft een aantal regels van kracht, maar aan de achterkant van de woningen vervallen vrijwel alle regels voor het bouwen van dakkapellen. Dat zal in een enkel geval wel eens tot vreemde oplossingen leiden (één procent van de gevallen, stelt de welstandscommissie), maar ik vind dat opwegen tegen het feit dat er een stuk bureaucratische regelgeving komt te vervallen.

De rol van de welstandscommissie bij de bouw van dakkapellen is de afgelopen jaren al beperkt. Desondanks is het juist dit onderwerp waarover de welstandscommissie een gepeperde, bijna demagogische brief aan de raad heeft geschreven. Is dat een stuiptrekking van een orgaan waarvan steeds meer mensen zich afvragen welke nuttige functie deze vervult? Welstandscommissie hier, welstandscommissie daar: elk jaar kan er een prijsvraag worden georganiseerd van de lelijkste gebouwen in onze stad. De keuzemogelijkheid is altijd breed, ondanks de aanwezigheid van een welstandscommissie.
Van mij – en van velen – mag de welstandscommissie grotendeels worden opgeheven. Ik zou er voor zijn wanneer deze commissie alleen nog een taak zou hebben voor gebieden die het predikaat ‘beschermd stadsgezicht’ hebben: de binnenstad en het Bergkwartier. Voor de rest zou ik meer vrijheid toejuichen. Natuurlijk leidt dat hier en daar tot lelijke gebouwen, maar die worden nu ook gebouwd! Weg met al die regels en met grotendeels overbodige, ondoorzichtige adviesorganen!

Actie tegen lawaaioverlast

Vrijdag 18 januari 2008

De bewoners in de flatgebouwen aan de Verdiweg behoren tot de veelgeplaagde stadgenoten. Dagelijks, van ’s morgens vroeg tot laat in de avond, ondervinden zij de hinder die wordt veroorzaakt op de A28. Deze snelweg ligt op een steenworp afstand van hun woningen. Geluidsoverlast en luchtverontreiniging leggen een stempel op het wonen in de appartementen aan de Verdiweg.

De bewoners hebben vaak geklaagd, maar van enige verbetering is geen sprake. Integendeel: het verkeer is de afgelopen jaren alleen maar toegenomen, en daarmee ook de overlast. Grootste wens van de bewoners was: een geluidsscherm. Maar intussen is het hen duidelijk geworden dat een geluidsscherm het probleem slechts ten dele oplost. De hogere etages van de woongebouwen kunnen zelfs met extra overlast te maken krijgen door het echo-effect dat door de schermen ontstaat. En de luchtvervuiling blijft, ook na het plaatsen van schermen, een groot probleem.
Blijft over: overkappen van de snelweg. De noodzaak hiertoe zal de komende jaren alleen maar toenemen want over ongeveer vijf jaar worden extra rijbanen aangelegd en dreigt het verkeer alleen maar toe te nemen. Overkappen heeft nog een extra voordeel: bij een goede constructie ontstaat er een directe verbinding tussen de woningen in Randenbroek en De Schammer, het recreatiegebied dat aan de overzijde van de snelweg wordt aangelegd.

Al acties tot nog toe hebben nog geen gewenst resultaat opgeleverd. Dus kwamen donderdagavond ruim honderd buurtbewoners bijeen in het buurtcentrum Het Klokhuis aan de Weberstraat. Een onverwacht grote opkomst, er moesten extra stoelen worden aangedragen. Een van de initiatiefnemers van de avond, de heer Buschenhenke, schilderde op duidelijke wijze de problemen waarmee de buurt wordt geconfronteerd. Na hem was het woord aan Sébastien Huneker, een Delftse TU-student die van het hindervrijmaken van de A28 een afstudeerproject heeft gemaakt. Hij gaf een overzicht van de verschillende maatregelen die kunnen worden genomen: schermen, een lichte tunnel of een stevige tunnel waarvan het dak een eigen functie kan krijgen.

De avond werd afgesloten met de vorming van een werkgroep die de komende maanden verdere plannen gaat uitwerken en acties gaat voorbereiden. Of dat een actiecomité, een vereniging of een stichting wordt, moet nog worden bekeken. Hoofdzaak: de bewoners gaan op georganiseerde wijze aan de slag. Een actie die alle steun vanuit de gemeenteraad verdient!

Krijgt Liendert aan zijn groene grens een hostel?

Donderdag 17 januari 2008

Deze avond vond de tweede bijeenkomst plaats over de vestiging van een hostel voor (ex)harddrugsverslaafden. Er zijn drie locatieopties: de Grote Koppel, de Snouckaertlaan en Hogeweg 120, aan de rand van het Liendertse waterwingebied. Deze avond werd de locatie aan de Hogeweg gepresenteerd – oord van samenkomst was de Mondriaanschool.

De avond werd bezocht door zo’n 75 bewoners, grotendeels uit Liendert. Enkele aanwezigen steunden een eventuele vestiging, maar uit de steun voor hun woorden bleek dat zo’n negentig procent van de aanwezigen een hostel aan de rand van Liendert niet ziet zitten. Het stukje waterwingebied waaraan de hostel zou moeten komen staat al bekend als een ontmoetingsplek voor dealers en gebruikers.Ook vreesden veel aanwezigen dat de bewoners van de hostel bij hun dagelijks gang door de buurt richting centrum – waar zij hun verslavende waar moeten halen – overlast zouden veroorzaken. Verbazing was er over het feit dat de Hogewegzone op initiatief van het gemeentebestuur weliswaar moet worden omgetoverd tot een aantrekkelijke en representatieve toegang tot de stad. Daarin past volgens de bewoners van Liendert een voorzieningen voor harddrugsverslaafden absoluut niet.
Wijkwethouder Jelle Hekman, een vertegenwoordiger van het Leger des Heils (de exploitant van de hostelvoorziening) en de districtchef van de Amersfoortse politie probeerden de zorgen bij de aanwezige bewoners weg te nemen. Ik had niet de indruk dat zij in hun opzet slaagden. Het vertrouwen in het handhavingsbeleid is, op grond van opgedane ervaringen, niet zo groot. Alle sussende woorden van overheidszijde vielen daardoor op onvruchtbare bodem. Toch was de avond beduidend rustiger dan de eerste hostelavond in de Observant, waar de mogelijke vestiging aan de Grote Koppel aan de orde was. Het wachten is nu nog op allerlei resultaten van onderzoeken die momenteel lopen.

Amersfoort op weg naar 2030

Woensdag 16 januari 2008

Afgelopen dagen ontving ik het eerste concept van de nota waarin een visie op Amersfoort in 2030 wordt gegeven. Er is de afgelopen maanden heel wat afvergaderd over dit onderwerp, er zijn ludieke acties georganiseerd, deskundigen hebben in rondetafelgesprekken hun woordje mogen doen en er is met een aantal bewoners gesproken. Geld noch moeite is gespaard, daar zorgde het ingehuurde organisatiebureau wel voor.

Het resultaat van al deze inspanning valt tegen, en ik druk mij daarbij voorzichtig uit. Als het om details gaat, kan worden opgemerkt dat feiten niet kloppen en de opstellers van de nota regelmatig met de realiteit op de loop zijn gegaan. Maar ook de hoofdlijnen kunnen niet overtuigen. Het ontbreekt aan analyse en diepgang en van een echte visie op het jaar 2030 is niet veel te vinden. Op z’n vriendelijkst kan je zeggen dat het huidige beleid in tijd wat is opgerekt. Maar toegegeven: het is ook moeilijk om over een periode van meer dan twee decennia een blik vooruit te werpen. Toch straalt de notitie de pretentie uit dat wel te doen – waarin het dus niet is geslaagd.
De visie heeft nog een andere makke. Het moet, althans volgens de wens van velen binnen het stadhuis, een gezamenlijke visie van de gehele gemeenteraad worden. De projectgroep, die het hele proces organiseert, heeft dat ook met zoveel woorden uitgesproken. Daarbij wordt het feit ontkend dat de raad bestaat uit acht fracties, elk met een eigen opvatting over de samenleving in onze stad. Je kunt een liberale visie ontwikkelen, of een sociaal-democratische, of een christelijke. Een liberaal-sociaal-christelijke visie is echter moeilijker en levert hooguit een nietszeggend algemeen papier op.

De fracties is gevraagd om het concept van commentaar te voorzien of aan te vullen. Daar is, gezien de belabberde kwaliteit van het stuk, geen beginnen aan. Als Burger Partij Amersfoort zullen we daarom onze eigen weg bewandelen. Na het weekend zal duidelijk zijn hoe die er uit ziet.

Amersfoort-Noord houdt zijn baggerprobleem

Dinsdag 15 januari 2008

De Burger Partij Amersfoort heeft schriftelijke vragen gesteld over de nieuwe ontwikkelingen rondom de vuilstort van de firma Smink. Binnenkort moet er bestemmingsplanwijziging plaatsvinden waardoor de vuilstort tussen Vathorst en Nieuwland met vijf meter kan worden verhoogd. Dit is noodzakelijk omdat de firma Smink de komende jaren zo’n 900.000 kubieke meter half ingedroogde bagger op de stort wil dumpen.

De stortplannen zijn niet echt nieuw. Toen de raad twee jaar geleden besloot om in Vathorst-West de grond te kopen die oorspronkelijk was bestemd voor twee baggerdepots, is door het college het mogen storten van ingedikte bagger op de bestaande vuilstort toegezegd. Dit aspect heeft slechts bij enkele fracties aandacht gekregen, toevallig de oppositiepartijen. Deze hebben mede daarom tegen de deal met Smink gestemd.
Er is dan ook een vreemde situatie ontstaan. Smink maakt plannen voor het storten in met water afgedekte putten voor zo’n twee miljoen kubieke meter zwaar verontreinigde bagger. Op initiatief van de gemeente vindt een onderzoek plaats naar de echter stortbehoefte. Uit dit onderzoek blijkt dat de behoefte aanmerkelijk geringer is dan de eerder door de provincie genoemde hoeveelheid. Het graven van de putten en aanleggen van kades wordt voor Smink dus een riskante onderneming. Maar gelukkig is de gemeente bereid om de grond voor de putten aan te kopen en Smink zo’n 14 miljoen euro te betalen voor gederfde inkomsten. Opmerkingen vanuit de oppositie dat 900.000 kuub verontreinigde bagger in ingedikte vorm ook opbrengsten teweeg brengt en dat je die in mindering moet brengen, worden door het college weggewimpeld. Liever wordt 14 miljoen extra gemeenschapsgeld uitgegeven, waardoor in een ruk mee meteen de noodzaak wordt gecreëerd om in Vathorst-West 3.000 woningen te bouwen. Tevens werd op deze elegante wijze een eerder raadsbesluit tegen verdere uitbreiding van de stad mooi om zeep geholpen. Extra omzet voor de ontwikkelaars, extra werk voor een schare ambtenaren, mooier kan het niet.

De bewoners in Vathorst, Nieuwland en Kattenbroek zitten mooi met de gebakken peren. De half ingedroogde, giftige bagger zal ook wel eens droog worden. Wind, een veel voorkomende verschijnsel in ons land, doet dan de rest. De wijken rondom Smink zijn bevrijd van de putten waarin de bagger met water zou worden afgedekt, en krijgen daarvoor half ingedroogde giftige bagger terug, boven op een veertig meter hoge berg. Mooier kan je het toch niet krijgen!

Vertrouwen in overheid is zoek

Maandag 14 januari 2008

Deze avond vond de eerste informatieavond plaats voor de vestiging van een hostel voor (ex)harddrugsverslaafden. Het eerste alternatief van de drie waaruit later moet worden gekozen, is gepland aan de Grote Koppel. Zo’n 150 bewoners uit het Gildekwartier verzamelden zich deze avond in de Observant, nette burgers die op beschaafde wijze hun mening kenbaar maakten.

Ik woon zelf aan de Grote Koppel, dus ik zal geen impressie geven van de avond. Eén ding viel mij wel op: het grote wantrouwen ten opzichte van de overheid. Er werd nauwelijks enige geloof gehecht aan bezweringen van wethouder Van Daalen en van de politie dat er extra toezicht zal komen. De bewoners kwamen met talloze voorbeelden waaruit blijkt dat de afgelopen jaren de politie het regelmatig laat afweten. Meestal wordt bij overlast die nu al aan de Grote Koppel wordt gesignaleerd – drugsdealers, alcoholverslaafden, hangjongeren en dergelijke – door de politie meegedeeld dat dit geen prioriteit heeft.

Ik heb het al vaker betoogd: een overheid die lichtvaardig omgaat met klachten over kleine criminaliteit, verspeelt zijn vertrouwen bij de burgers. Mensen die zich afgescheept voelen, haken af (wat in elk geval minder aangiften oplevert!) en komen in opstand wanneer de overheid een beroep doet op hun medewerking of solidariteit.
Vertrouwen komt te voet en gaat per paard. Dat geldt ook voor ons gemeentebestuur en het handhavingsapparaat!

Gezocht: een plek voor een hostel voor drugsverslaafden

Vrijdag 11 januari 2008

Maandagavond vindt een informatieavond plaats over de mogelijke realisatie van een hostel aan de Grote Koppel. Omdat ik zelf ook aan de Grote Koppel woon, ontving ik eveneens een uitnodiging van de gemeente. Van het inmiddels gevormde actiecomité ontving ik kort daarna een oproep om maandagavond in De Observant aanwezig te zijn.

Er zijn drie mogelijke locaties voor een hostel in discussie. Aan de Hogeweg 120, de Snouckaertlaan 70 (Rabokantoor) en bij mij aan de kade. De locatie aan de Snouckaertlaan lijkt mij een ongelukkige keuze: precies tegenover wordt op dit moment een hotel gebouwd, een voorziening waarop het gemeentebestuur zolang heeft geaasd. Je moet als college van lotje geklopt zijn om precies tegenover een hotel van wat betere klasse, waarmee je mensen van buiten naar de stad wil lokken, een hostel in te richten waar zogenaamde gestabiliseerde drugsgebruikers worden gehuisvest. Maar ja, ons college heeft op het punt van opvang al vaker bewezen uit te kunnen blinken in eigenwijze domheid.
De locatie aan de Hogeweg zal op de minste weerstand stuiten (hoewel ik met deze prognose voorzichtig moet zijn). De locatie ligt ver van het centrum, vrijwel tegen de A28 aan en er bevindt zich weinig woonbebouwing in de omgeving. Die afstand is een voordeel, maar ook een nadeel, want het is de vraag of de hostelbewoners zo ver van de binnenstad een stek willen hebben. Hoewel: een fikse dagelijkse wandeling kan geen kwaad!

De locatie aan de Grote Koppel is ook een geval waar je aan het redelijke denkvermogen van de betrokken wethouder en zijn ambtelijke adviseurs mag twijfelen. Er is vorig jaar voor miljoenen geïnvesteerd in de nieuwe Eemhaven. Die moet zich gaan ontpoppen als een van de toeristische trekpleisters van onze stad. Je mag er van mogen uitgaan dat het stadsbestuur er dan naar streeft om de kwaliteit van de omgeving van deze trekpleister te optimaliseren. Maar op het stadhuis leven schijnbaar ambtenaren die een hostel als toppunt van sociale welstand zien en de uitstraling daarvan als topper op toeristisch gebied.
De hostel aan de Grote Koppel moet op de plaats komen waar nu het verenigingsgebouw van de muziekkorpsen Juliana en Bernhard staat. Dit gebouwtje wordt ook door andere (koor)verenigingen gebruikt als oefenlokaal. Het is mij nog steeds niet duidelijk waar al deze verenigingen een nieuw heenkomen moeten vinden. Maar ja, ons college heeft zo zijn eigen prioriteiten, hoe zielig dat ook is.
Voor mijzelf zie ik, indien de hostel aan de Grote Koppel zou komen, niet zoveel problemen ontstaan – al was het maar omdat mijn verblijf op deze plek waarschijnlijk al door zijn halftime door is. Dat mijn buren die voor duur geld in het Gildekwartier een appartement hebben gekocht of bereid zijn een hoge huur te betalen voor een rustige woonomgeving, duidelijk not amused zijn, kan ik mij goed voorstellen.Vervelend is een mogelijke vestiging vooral voor de bewoners in de appartementen aan De Schutspatroon. Zij krijgen de hostel op slechts enkele meters van hun huisdeur – ik kan mij voorstellen dat zij zich andere buren wensen.

Enkele weken geleden stond aan De Schutspatroon een appartement te koop. Nadat de gemeente de uitnodiging voor de informatieavond had verspreid en het actiecomité zijn oproep had gedaan, is binnen een week het aantal ‘te koop’-borden ferm toegenomen: ineens zie ik zes appartementen in de verkoop staan. Ik heb de gezinnen die hun woning de afgelopen week in de verkoop hebben gezet, niet gesproken. Maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ons college er wonderwel in slaagt om, ter wille van de huisvesting van maatschappelijk ontspoorden, brave burgers hun huis uit te jagen.

Het laffe beleid van mevrouw Vogelaar

Donderdag 10 januari 2008

De nieuwjaarsreceptie van de woningbouwcorporatie De Alliantie Eemvallei is een bijeenkomst die iedereen in onze stad die zich bezighoudt met bouwen en wonen niet graag wil missen. Daar zijn verschillende redenen voor aan te voeren. Je ontmoet er veel mensen die binnen de stedelijke volkshuisvesting actief zijn, en dat is altijd nuttig. Ook weet De Alliantie altijd een gimmick te bedenken waardoor de bijeenkomst een eigen kleur krijgt – dit jaar profiteerden verschillende maatschappelijke organisaties in onze stad daarvan. En er is altijd een nieuwjaarstoespraak waarin de actualiteit op kritische wijze tegen het licht wordt gehouden.

Vooral dat laatste was deze dag interessant, ook gezien allerlei landelijke publicaties in de media Koos Koolstra, directeur van De Alliantie, besteedde aandacht aan PvdA-staatssecreatris Vogelaar en haar prachtwijken. De Amersfoortse corporaties hebben alle recht om daar met een kritisch blik naar te kijken: zij investeren de komende jaren in de stadsvernieuwing aanmerkelijk meer geld dan mevouw Vogelaar voor onze stad had voorzien. Hooguit kan je zeggen dat het met de verdeling niet spoort.
Dat laatste is de corporaties en het gemeentebestuur niet te verwijten. Binnen de vorige kabinetten van Balkenende was een beleid van 56 aandachtswijken ontwikkeld. Amersfoort Vernieuwd, het stadsvernieuwingsbeleid in onze stad, werd daar de afgelopen jaren geheel op toegesneden. Maar mevrouw Vogelaar is ineens met haar Prachtwijken gekomen, waarbij geheel andere keuzen zijn gemaakt.
De raad heeft onlangs, na een lange tijd van voorbereiding en inspraak, besluiten genomen voor miljoenenzware investeringen in de wijken Lienderd-Rustenburg en Randenbroek Schuilenburg. Ook Kruiskamp behoort tot de stadsvernieuwingswijken, maar daar loopt het proces al meerdere jaren en zijn op heel veel plaatsen al fysieke en maatschappelijke investeringen gerealiseerd. Denk maar aan de Spoorwegzone, de omgeving van het Neptunusplein en van de Columbusstraat. Maatschappelijk zijn allerlei projecten in volle ontplooiing, van de net opgeleverde ABC-school tot aan zaken als de buitenkasten, en nog veel meer.

Mevrouw Vogelaar heeft, in al haar wijsheid, Kruiskamp aangewezen als de Prachtwijk waarin het in onze stad moet gaan plaatsvinden. Liendert, Rustenburg, Randenbroek, Schuilenburg, de Hogewegzone: ze komen in het boekje van de PvdA-staatssecretaris niet voor. Boze tongen beweren dat haar keuze een bewijs is van optimale politieke pragmatiek. Dankzij haar voorgangers is het werk in Kruiskamp in volle gang, alle afspraken zijn al gemaakt en binnen haar regeerperiode van vier jaar kan zij in Kruiskamp talloze linten knippen en met gereedgekomen projecten scoren. Dit in tegenstelling met de andere wijken, waar processen nog op gang moeten komen en waar echte bestuurlijke stevigheid is vereist.

Koos Koolstra zei dat alles niet zo, maar het was wel het thema tijdens de rest van de avond. De Alliantiedirecteur ging op een heel ander probleem in dat nauw verwant is met de prachtwijken van Vogelaar. Vogelaar lijkt niet zo gecharmeerd te zijn van het hoogst ordinaire bouwen en onderhouden van gebouwen. Voor haar moeten de Prachtwijken vooral broeinesten worden van allerlei sociaal-maatschappelijke ontwikkelingen. Daar is niets op tegen, maar de vraag is wie dat moet betalen. ‘De corporaties’, roept de staatssecretaris, die op dat punt over een simpel denkraam blijkt te beschikken.
Koos Koolstra wees tijdens zijn nieuwjaarstoespraak fijntjes op een reeks van sociaal-maatschappelijke activiteiten die de afgelopen jaren door De Alliantie zijn bekostigd. Daarin heeft deze corporatie trouwens een traditie. Twintig jaar geleden nam de SCW (voorganger van De Alliantie) het al op zich om in de omgeving van de Rietzangerstraat en Lijsterstraat in Liendert niet alleen aan het herstel van de woningen en gemeenschappelijke ruimte te werken, maar ook te investeren in de openbare ruimte rondom de gebouwen. Er werden taken van de gemeente overgenomen, iets dat in die tijd meer dan uniek was.

Maar Koos Koolstra gaf op deze nieuwjaarsbijeenkomst ook een duidelijk signaal. De corporatie moet zijn basisactiviteiten niet uit het oog verliezen. Dat zijn: het onderhoud van huurwoningen voor mensen met een kleine beurs, het vernieuwen van woningen die niet meer van deze tijd zijn en het bouwen van woningen in de sociale sector. Mevrouw Vogelaar wil de rekening voor haar beleid niet zelf betalen maar probeert grote sier te maken met het geld dat huurders van sociale woningen maandelijks betalen voor hun huisvesting. Dat is goedkoop scoren – je zou het ook laf politiek handelen kunnen noemen.

De problemen bij de Stichting Iks

Woensdag 9 januari 2008

De Stichting Iks is in stormachtig vaarwater terecht gekomen. De gemeente heeft diep in de beurs moeten tasten om acute financiële problemen binnen de stichting te helpen op te lossen. Daarvoor was het noodzakelijk voor het jaar 2007 een eenmalige extra subsidie van 342.000 euro te verstrekken, voor 2008 is een extra eenmalige subsidie van 100.000 euro toegekend. Om greep op de problemen te krijgen heeft Stichting Iks een verbeterplan opgesteld.

Stichting Iks voert talloze taken uit die voor de Amersfoortse samenleving van groot belang zijn. De twee bekendste activiteiten zijn waarschijnlijk de dagopvang voor thuislozen en alcoholverslaafden in de Stovestraat en de crisisopvang voor vrouwen die in nood zijn geraakt. Maar daarnaast ontplooit Iks nog veel andere activiteiten, in het algemeen gericht op de opvang en begeleiding van groepen stadgenoten die sociaal-maatschappelijk in de problemen zijn geraakt. Iks is een van de belangrijkste zorginstellingen in onze stad.
De gemeenteraadsleden werden kort voor het einde van 2007 op de hoogte gesteld van het feit dat het gemeentebestuur bijna een half miljoen euro extra heeft moeten uittrekken om acute problemen bij de Stichting Iks te helpen oplossen. Dit geld is beschikbaar gesteld naast de lopende subsidies die Stichting Iks jaarlijks ontvangt. In de raadsinformatiebrief die de raadsleden ontvingen, deelt het college ook mee dat er in opdracht van de gemeente een onderzoek is uitgevoerd door het accountantskantoor Price Waterhouse Coopers. Dit gerenommeerde bureau heeft vastgesteld dat de Stichting Iks bij het uitvoeren van het huidige takenpakket een structureel tekort heeft van 100.000 euro per jaar.

Wat in de raadsinformatiebrief niet staat vermeld, is hoe de financiële problemen binnen de Stichting Iks zijn ontstaan. Wat een aantal raadsleden langs informele weg hebben vernomen, is dat zich ten aanzien van het management enkele problemen hebben voorgedaan. Of die problemen er mede de oorzaak van zijn dat de Stichting Iks financieel dreigt vast te lopen, is echter niet duidelijk. Er zouden nog tientallen andere oorzaken kunnen zijn.
Enkele jaren geleden werd de raad geconfronteerd met ernstige financiële problemen bij de Stichting Welzijn Amersfoort. Personeelsperikelen droegen er toe bij dat de problemen bij de SWA bekend werden. De gemeente heeft daarop tijdelijk het roer in handen genomen, momenteel ziet het er naar uit dat de organisatie en de financiën binnen de SWA in orde zijn.
Met de ervaringen rondom de SWA in het achterhoofd, zal een aantal raadsleden extra bezorgd zijn over de berichten die nu ineens over de Stichting Iks naar buiten komen.

Misschien is het allemaal niet zo dramatisch, maar dat is uit de raadsinformatiebrief niet op te maken. Deze brief gaat alleen maar in op de financiële maatregelen die het college heeft genomen. Over de oorzaken en alles wat er verder omheen hangt, wordt eigenlijk niets vermeld. Voor de fractie van de Burger Partij Amersfoort is dat reden genoeg om de raadsinformatiebrief op de agenda te laten plaatsen voor De Ronde van 22 januari a.s. Misschien hoeft de soep niet zo heet te worden gegeten als die wordt opgediend, maar dat zal pas duidelijk kunnen worden nadat de raadsleden meer informatie hebben ontvangen dan wat in de raadsinformatiebrief is opgesomd.

Het mooiste park van Europa

Dinsdag 8 januari 2008

Wordt er in Vathorst-Noord een replica van het Weense Schloss Schönbrunn gebouwd? Of van Villa Borghese uit Rome, Schloss Herrenhausen uit Hannover of het Versailles bij Parijs? Binnen het college van B en W is daar wel oor naar!
Ter voorbereiding op de startnotitie voor de ontwikkeling van Vathorst-West en Noord heeft het college een aantal wensen opgesomd voor het groene gebied in Vathorst-Noord. Een van de wensen: ‘Een mooi kwalitatief hoogwaardig gebied dat het mooiste park van Europa kan zijn.’ Ga er maar even voor zitten! In mijn boekenkast vond ik het boek ‘Garden Architecture in Europe’, een lijvig en uitvoerig geïllustreerd overzicht van al het mooie dat Europa op parkgebied heeft te bieden. Het college wil dat alles overvleugelen! Dat is onbegonnen werk en ook nog onbetaalbaar.

De startnotitie kwam vandaag aan de orde Binnen De Ronde. Ik heb wethouder Mirjam van ’t Veld voorzichtig gevraagd of men binnen het college überhaupt enig zicht heeft op wat voor prachtige parken er binnen Europa bestaan. Een gevaarlijke opmerking overigens, want voor je het weet gaat het hele college weer, samen met de OBV-ontwikkelaars, op studiereis. Dat kan dan een omvangrijke reis worden, waardoor onze stad wekenlang onbestuurd verweest. Rampzalig!

Gelukkig waren alle fracties het er over eens: de gesuggereerde ambities van het college worden niet opgenomen in het raadsvoorstel dat over twee weken wordt behandeld. Een beetje provinciaal denken heeft zijn charmes, maar je moet er niet al te zeer mee te koop lopen.
Zelf ben ik van mening dat we heel zuinig moeten zijn met het bestaande groen in Vathorst-Noord. Leg er eerst maar wat struinpaden aan voor wandelaars, ontsluit het gebied met comfortabele fietspaden en geef een aantal bestaande boerderijen in het gebied een recreatieve functie, bijvoorbeeld een theehuis, een kinderboerderij, een meditatiecentrum, een pannenkoekenrestaurant.
En vooral: geef volgende generaties de mogelijkheid om latere wensen en behoeften in te vullen. We hoeven niet in één keer het hele gebied om te toveren tot een soort Amsterdamse Bos, zeker niet tot het mooiste park van Europa. Laten we zuinig zijn op het bestaande groen en voorzichtig omspringen met de beperkte financiële middelen die we hebben. Je kunt natuur maar één keer vernielen.

Amersfoort mist een visie voor noodzakelijke tennisaccommodaties

Maandag 7 januari 2008

Amersfoort is een tennisstad. We hebben dertien tennisverenigingen (inclusief Vathorst waar de vereniging in oprichting is) waarvan er een aantal zelfs een wachtlijst voor nieuwe leden moet hanteren. In het zomerseizoen slaan duizenden en duizenden stadgenoten een balletje, binnen en buiten verenigingsverband. Het is niet meer dan terecht dat het Dutch Open-toernooi in onze stad plaatsvindt.

Er is echter een probleem. Steeds meer tennisliefhebbers willen ook in de winter een balletje slaan. Met de indoorvoorzieningen voor de tennissport is het in onze stad echter droevig gesteld. De hal aan het Schuttersplein is enkele jaren geleden afgebroken, de tennishal in Bokkeduinen is aangekocht door ROC ASA en heeft grotendeels een onderwijsfunctie gekregen. Natuurlijk, we hebben het prachtige Pellikaancomplex in De Brand, maar dat hanteert een besloten clubformule met hoge lidmaatschapprijzen, waardoor ’n uurtje tennissen per week wel heel erg duur wordt.
Uitwijken naar hallen in Leusden, Baarn, Soest of Bunschoten is moeilijk, zeker voor de courante uren. Pogingen van enkele verenigingen, zoals Randenbroek en ALTA, om zelf een hal te bouwen, zijn door verschillende omstandigheden gestrand.

Wat in onze stad ontbreekt, is een heldere visie op het gebied van sportaccommodaties, zeker wanneer het om indoorvoorzieningen voor de tennissers gaat. En omdat er geen visie is, is er ook geen overzicht van plekken in de stad waar een aantal tennishallen zou kunnen worden gebouwd. De praktijk bewijst overigens dat het bouwen van tennishallen vooral een zaak van particulier initiatief is, maar je kunt dat als gemeente wel stimuleren. Hoe slecht dat kan lopen, bewijst het initiatief dat twee jaar geleden werd gelanceerd voor een groot tenniscomplex inclusief een voor meerdere activiteiten geschikt stadion. Het plan blijkt intussen te zijn afgeblazen, tot groot verdriet van de initiatiefnemers.

Het college zou op dit punt eens uit zijn lethargische houding moeten ontwaken. Voor mij en mijn fractiegenoot Ruud Schulten was dat reden om door middel van schriftelijke vragen het college te verzoeken om eindelijk eens actief te worden en een visie te formuleren. De Amersfoortse Sport Federatie en de tenniskoepel ITA wachten hier al jaren op, maar de nood neemt alleen maar toe en een oplossing is nog steeds niet in zicht. Er moet maar eens iets gaan gebeuren!

Verkeerde rol van gemeentelijke communicatieadviseurs

Vrijdag 4 januari 2008

De gemeenteraad moet een Communicatiebeleidskader vaststellen. Op 8 januari vindt de discussie daarover plaats. De kadernotitie moet als leidraad dienen voor iedereen die zich binnen het stadhuis met communicatie bezighoudt – voorop de tientallen communicatiemedewerkers die ons stadhuis bevolken.

Volgens mij is zo een notie slechts geduldig, maar verder tamelijk waardeloos papier. Je kunt als communicatieadviseurs nog zulke mooie notities opstellen, uiteindelijk gaat het om de mentaliteit van de mensen die het beleid moeten vormgeven. En daar heb ik een hard hoofd in. Ik ervaar de communicatiemedewerkers op het stadhuis vooral als verkopers van het beleid, die zonodig slecht beleid wat oppoetsen om daarmee de indruk te wekken dat ons college het altijd zo goed meent met de burgers in de stad.
Zelf heb ik ook tien jaren voorlichting bedreven, in Amsterdam, bij twee technische diensten (Grondbedrijf en Openbare Werken) en binnen het Amsterdamse stadhuis, waar ik plaatsvervangend en enige tijd ook waarnemend hoofd was. Het was de tijd waarin binnen voorlichtingskringen een heftige discussie werd gevoerd tussen de ‘preciezen’ en ‘rekkelijken’, een soort hoekse- en kabeljauwse twisten.

Ik behoorde tot de preciezen. Voor mij was voorlichten: op eerlijke wijze informeren over het beleid, in elk geval niet als marketingmedewerker optreden en opkomen voor de wensen die de media richting stadsbestuur hadden. Het merendeel van de preciezen had een journalistieke achtergrond (tegenwoordig komt dat nog zelden voor, zeker niet binnen het Amersfoortse stadhuis) en had het kritisch vermogen niet bij de poort van het stadhuis ingeleverd. Wat overigens nog wel eens conflicten opleverden.
Bij dat alles zat ik in het bestuur van de NEVO, een voorlichtingsvereniging die door de ‘rekkelijken’ nog wel eens als ‘Club van eerlijke voorlichters’ werd omschreven. Dat was niet altijd vriendelijk bedoeld, maar de NEVO-leden waren er tevreden mee. Dat de NEVO op een bepaald moment onderdeel ging uitmaken van de journalistenvereniging NVJ en daar als sectie Voorlichters verder ging, lag eigenlijk voor de hand. Langs die weg belandde ik overigens ook in het hoofdbestuur van de NVJ.

Op het Amersfoortse stadhuis vind je dus alleen ‘rekkelijken’. Een vriendelijk volkje, daar niet van, maar vaktechnisch gezien een ramp. Velen willen helemaal niet meer als ‘voorlichter’ worden aangesproken, en dat zijn ze ook niet meer. Het zijn communicatieadviseurs die het beleid proberen te verkopen, journalisten en burgers desnoods het bos in sturen en de collegeleden proberen af te dekken voor de boze buitenwereld.
Tegen dat licht zegt een Communicatiebeleidskader mij niet zoveel – het gaat immers om de uitvoering.

Ventilatie in Vathorst

Donderdag 3 januari 2008

De meeste bewoners in Vathorst leven in een woning met mechanische luchtbehandeling. Dat is goed voor het milieu en het energiegebruik, wordt er gesteld. Vathorst-bewoners klagen echter over allerlei kwaaltjes die ontstaan omdat de woningen niet op een normale wijze kunnen worden geventileerd.
Ik woon zelf ook in een woning met mechanische luchtbehandeling. Gelukkig kunnen alle ramen open, dus ik ben bespaard gebleven van klachten zoals veel bewoners in Vathorst die ervaren. Wel vind ik het continue gezoem van de installatie ergerlijk. Ik hoop binnen enkele jaren te verhuizen, een van de belangrijke criteria bij het zoeken van een andere woning is dat de ventilatie op ouderwetse wijze plaatsvindt: geluidloos door enkele tochtige naden!

Het CDA wil op 8 januari een discussie in de raad over de ventilatieproblemen in Vathorst. Ik heb daar wel een mening over, en die wijkt weinig af van het gevoel dat binnen het CDA leeft. Ik vraag mij echter wel af wat wij als gemeenteraad aan dit probleem iets kunnen doen, het gaat immers om een zaak tussen koper en verkoper van een woning. Ik zie eerder een taak weggelegd voor de Vereniging Eigen Huis, die zich inmiddels al over de klachten in Vathorst heeft gebogen.
We kunnen als raad natuurlijk afdwingen dat de bouwregels worden gewijzigd en het installeren van een mechanische installatie wordt verboden. Maar dat gaat weer een stap te ver: woningeigenaren die de nadelen voor lief nemen en zweren bij mechanische luchtbehandeling, moet je die keuzemogelijkheid bieden. En voor de rest moet de markt zijn werk doen. Wanneer woningen met mechanische luchtbehandeling bij de verkoop slechter scoren, dan komt de woningontwikkelaar er vanzelf wel op terug.
Wel zou de gemeente op landelijk niveau, bijvoorbeeld via de VNG, een discussie op gang kunnen brengen over de voor- en nadelen om in nieuwbouwwoningen op grote schaal mechanische luchtbehandeling in te bouwen. Maar bij dat alles moeten we wel uitkijken dat we niet opnieuw allerlei regeltjes bedenken die het voor de burger alleen maar onoverzichtelijk maken.

Mijn positie binnen de Burger Partij Amersfoort

Woensdag 2 januari 2008

Een bij mij veel gehoorde vraag de afgelopen twee maanden: hoe bevalt het jou binnen de fractie van de Burger Partij Amersfoort?

Om die vraag te beantwoorden, is het goed om even terug te gaan in de tijd. Leefbaar Amersfoort, een van de twee samenwerkende partijen binnen JA, kwam – na enig aarzelen beiderzijds – redelijk uit de voeten met de BPA. Er werd regelmatig samengewerkt. De Leefbaarmensen waren in 2006 ook pleitbezorgers voor een lijstverbinding tussen JA en de BPA, iets dat na protesten en krachtige dreigementen van D66 niet tot stand kwam. De discussie daarover heeft feitelijk de basis gelegd voor de ontwikkelingen van de afgelopen maanden – in de media werd kort na de verkiezingen zelfs gesuggereerd dat toen al een splitsing was te verwachten. De goede persoonlijke verhoudingen binnen de JA-fractie hebben dat proces vertraagd.
Het afgelopen jaar had ik al regelmatig contact met de BPA-fractie, wisselde informatie uit over schriftelijke vragen en dergelijke en stemde mee met moties van de BPA, soms als minderheid binnen de JA-fractie. Intussen constateerden vrienden en bekenden uit de vroegere Leefbaarachterban dat JA steeds meer een D66-kloon begon te lijken en het gedachtegoed van Leefbaar meer was terug te vinden binnen de BPA. Hun suggestie was: stap over. Mijn overstap – die me best moeite heeft gekost – had dus zijn voorgeschiedenis.
Juist daardoor voel ik mij binnen de BPA uitstekend thuis. De discussies binnen de fractie worden vaak op het scherp van de snede gevoerd, open en eerlijk, maar wel vanuit wederzijdse waardering. Dat bevalt mij uitstekend. Zelfs de ledenvergadering (binnen JA nooit meegemaakt) was pittig, ook waar het om mijn persoon ging: men haalde immers iemand vanuit een ander ‘kamp’ binnenshuis, wat voor veel leden geen vanzelfsprekende zaak was. En nog een kleinigheid, maar niet onbelangrijk: mijn takenpakket binnen de fractie is maatgesneden, ik hoef niet zoals binnen de JA-fractie piketpaaltjes te slaan.

Dus de vraag: hoe bevalt het binnen de fractie van de Burger Partij Amersfoort, kan ik klip en klaar met een: ‘uitstekend!’ beantwoorden. Achteraf mag je stellen dat Leefbaar Amersfoort in 2005 een verkeerde keuze heeft gedaan!

Een goed woord voor onze allochtone medelanders

Dinsdag 1 januari 2008

Er is enige consternatie ontstaan over de opmerkingen die Geert Wilders van de PVV heeft gemaakt over de kerstboodschap van onze koningin. Zelf heb ik deze boodschap niet gezien, maar ik begrijp uit de kritiek van Wilders dat zij heeft gepleit om meer begrip voor en een zinvol samenleven met onze allochtone medeburgers. De opwinding van Geert Wilders verbaast mij enigszins. Ik zet maar eens wat feiten op een rij.

Koning Willem I was getrouwd met Wilhelmina von Pruisen. Koning Willem II trouwde met Anna Pauwlona, dochter van de Russische tsaar. Willem III trouwde met Sophie von Württemberg, een volle nicht van zijn moeder. Toen zijn echtgenote en zijn zonen Willem, Maurits en Alexander waren gestorven, trouwde Koning Willem III met de 42 jaar jongere Emma von Waldeck Pyrmont. In de periode 1890 tot 1918 herstelde Emma door haar optreden het behoorlijk beschadigde imago van het huis van Oranje.
Koninging Wilhelmina trouwde met Hendrik von Mecklenburg-Schwerin. Koningin Juliana trouwde met Bernard von Lippe-Biesterveld, Koningin Beatrix trouwde met Claus von Amsberg. Samen met Emma mag Claus tot de meest succesvolle aanwinsten binnen het huis van Oranje worden gerekend. Kroonprins Willem trouwde met Maxima, een Argentijnse.

Vraag: waarom is Geert Wilders zo verbaasd dat onze koningin zich inzet voor meer begrip en een goed samenleven met allochtone medelanders?