Maandag 31 maart 2003

De zomer nadert, maar voor de gemeentebegroting breekt een winterperiode aan. Dat dat zo is, wordt steeds duidelijker. Van alle kanten wordt gesproken over de bezuinigingen die een nieuw Kabinet moet doorvoeren. De krant van vandaag besteedde er ruimschoots aandacht aan. Voor een aantal gemeenten, zo las ik, was de slepende kabinetsvorming reden om bij de formatiepartners aan te dringen op haast. Omdat er nog geen nieuwe beleid is vastgelegd – er is slechts bekend dat er tenminste zo’n vijftien miljard euro moet worden bezuinigd –, weten gemeentebesturen niet waar ze aan toe zijn. En dat is de situatie enkele weken vóór de discussies die gemeenteraden moet voeren over de nieuwe begroting.

De uitkeringen aan de gemeenten zijn afhankelijk van de Rijksuitgaven. Bezuinigingen bij het Rijk worden in ongeveer gelijke mate vertaald naar de gemeenten. Daarnaast zijn er specifieke zaken die de gemeenten extra treffen. Een voorbeeld daarvan is het besluit over de zogenaamde Melkertbanen. Wanneer het Kabinet daar extra op bezuinigt, moet dat grotendeels door de gemeenten worden opgevangen.

Vast staat dat de kadernota die het college van B en W volgende week presenteert, bol zal staan van de narigheid. Tot nog toe heeft het college steeds laten blijken niet te willen snijden in de plannen die de vorige raad heeft vastgelegd voor de periode tot 2015. Daarbij gaat het om talloze investeringen die naar de mening van Leefbaar Amersfoort het etiket ‘prestigieus’ verdienen en wat ons betreft best mogen worden uitgesteld of afgemeld. Deze plannen zijn ongeveer een-op-een in het raadsprogramma opgenomen. Het college en de raad ontkomen er niet aan de plannen uit het verleden en onderdelen van het raadsprogramma te laten sneuvelen.

Amersfoort wordt al op verschillende manieren geplaagd door de economische problemen. De gemeente neemt deel in ontwikkelingsprojecten zoals CSG-Noord en de kantorenlocatie bij Vathorst. Met beide gaat het op dit moment minder florissant dan was gehoopt. Dat geldt ook voor de gronduitgifte in het bedrijvengebied langs de A1. En als er in de woningmarkt problemen gaan ontstaan, zijn via de Vathorstdeelname ook op dat punt de rapen gaar. Enig lichtpuntje vormen de remu-opbrengsten. Maar dit geld lijkt al meerdere keren te zijn uitgegeven. Er liggen actuele wensen die met dit geld moeten worden gedekt: het Bosbad en de onderwijshuisvesting zijn daarvan sprekende voorbeelden.

Het Rijk wil een deel van de bezuinigingen realiseren door fors in te grijpen op de personeelskosten. Ook bij de gemeente vormen de personeelskosten een fiks onderdeel van de uitgaven. We ontkomen in Amersfoort dus niet aan soortgelijke maatregelen. Ik ben benieuwd of het college bij de presentatie van de Kadernota op dit punt met voorstellen komt. Vermoedelijk wordt er een oplossing gezocht in verhoging van de gemeentelijke lasten. Ik vind dat je dat niet kunt doen: velen in onze stad worden tijdens hun dagelijks leven al voldoende geconfronteerd met de gevolgen van de economische vrieskou.

Zondag 30 maart 2003

Morgenavond neemt Sjoerd Geurtz afscheid als voorzitter van de Belangenvereniging Hooglanderveen. Ik kan niet aanwezig zijn tijdens een daaraan gewijde bijeenkomst, gelijktijdig vergadert de raadscommissie SOC, onder meer over het Bosbad. Jammer, ik had Sjoerd graag de hand geschud, maar dat moet dan later maar eens gebeuren.

De Belangenvereniging Hooglanderveen is een soort dorpsraad waar al het wel en wee van Hooglanderveen wordt besproken. Door de inzet en deskundigheid binnen deze vereniging is zij een belangrijke gesprekspartner voor de gemeente, die terdege rekening houdt met wat er leeft binnen de Belangenvereniging. Niet altijd, maar toch!

Zolang ik actief ben binnen de gemeente, ook in de tijd dat ik in het bestuur van de SGLA zat, ken ik Sjoerd. In mijn ogen vervulde hij de rol van burgemeester van het dorp. En dat is in Hooglanderveen een heel bijzondere positie, want dit dorp bestaat uit een hechte gemeenschap waar het verenigingsleven in volle bloei is en waar de samenwerking tussen dorpsbewoners hoog scoort. Wat dat betreft kun je je slechts zorgen maken over de invloed van Vathorst dat, afgescheiden door een groene zoom, het hele dorp gaat omringen.

Het bestuur van de Belangenvereniging telt overigens meer bekende mensen. Zo is de secretaris ook als penningmeester actief binnen de SGLA en hebben bestuursleden als Ineke Smit de afgelopen tijd laten blijken dat hun inzet verder gaat dan het dorpsgebied zelf.

Moedig vond ik het toen Sjoerd zich vorig jaar kandidaat stelde voor de gemeenteraad, samen met zijn medebestuurslid Ineke Smit. Zij stonden beiden hoog op de kandidatenlijst van Hart van Amersfoort, maar andere partijen zouden de twee net zo lief hoog op hun lijst hebben gezet. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat Hart van Amersfoort in het dorp Hooglanderveen over een grote aanhang bleek te beschikken. Zonder de honderden stemmen die Sjoerd, samen met Ineke Smit, wisten te vergaren, hadden we Hart van Amersfoort – in de persoon van Ton Berends – niet in de gemeenteraad teruggezien.

Uiteraard gun ik Ton Berends een lang en actief leven, maar het is een plezierige wetenschap dat een eventueel vertrek van hem de weg vrij maakt voor een markant figuur. De – vanaf morgen ex – voorzitter van de Belangenvereniging Hooglanderveen weet als geen ander hoe je naar mensen moet luisteren en hoe je voor hun belangen kan opkomen. Ik weet dat Sjoerd graag via de raadscommissies zijn kennis en ervaring dienstbaar had willen maken. Op het ‘waarom niet’ ga ik hier niet in. Hooguit de opmerking dat het jammer is dat hij, door de gang van zaken ná de verkiezingen, enige frustraties heeft opgelopen – waar hij ongetwijfeld intussen overheen is gekomen.

Als ik dus zeg dat ik hoop hem later, na morgenavond, nog eens de hand te kunnen drukken, dan zou dat misschien op een andere wijze kunnen gebeuren dan ik op dit moment aanneem. Hoe dan ook, ik hoop dat Sjoerd een weg vindt om zijn jarenlange ervaring als actieve inwoner van onze gemeente te kunnen blijven inzetten. Vanaf deze plaats: bedankt voor je inzet tot nog toe!

Zaterdag 29 maart 2003

Maandagavond gaat de raadscommissie SOC (Sociale zaken, Onderwijs en Cultuur) praten over de toekomst van het Bosbad. Dat kan een eigenaardige discussie worden. Bij velen bestaat de indruk dat de raadsleden gaan kiezen voor het wel of niet handhaven van het Bosbad in zijn huidige vorm. Natuurlijk zullen vele fracties, ook Leefbaar Amersfoort, pleiten voor het behouden van het Bosbad in zijn huidige omvang. Dus geen klein bad, waardoor het Bosbad zijn karakter verliest en een onzekere toekomst tegemoet gaat.

B en W hebben voor de discussie een element ingebracht waardoor het uiteindelijke resultaat van het overleg dat maandag plaatsvindt moeilijk is te voorspellen. Het college wil de besluitvorming laten afhangen van het antwoord op een brief die vorige week aan de leden van Provinciale Staten is gestuurd. Kortweg wordt in de brief gesteld: beste mensen, tijdens de verkiezingscampagne voor de staten heeft iedereen geroepen dat het zonde zou zijn wanneer het Bosbad verloren gaat. Maak die zorg waar en spendeer als provincie 6,1 miljoen euro om het Bosbad te renoveren.

Ik neem aan dat het college ook wel heeft begrepen dat de statenleden de brief niet per omgaande beantwoorden. Ze zijn daar in Utrecht niet vlotter in het afdoen van verzoeken dan ons eigen Amersfoortse bestuur. Dus is er maandag geen enkele zekerheid op enige steun vanuit de provincie. En zelfs over drie weken, als de raad praat over de Kadernota, is die zekerheid er niet. Dan praat de raad over bezuinigingen, verschuiven van investeringen, de besteding van de Remu-baten en het opvangen van nieuwe tegenvallers waarop we de komende weken ongetwijfeld worden getrakteerd.

Wat het college de raadsleden maandagavond voorlegt is een weg in de volledige duisternis. Want als de provincie over enkele maanden besluit géén 6,1 miljoen euro voor de renovatie van het Bosbad bij te dragen, kan eigenlijk alleen nog maar de variant met het kleine bad worden gerealiseerd. Een forse extra bijdrage uit de gemeentekas is dan niet meer mogelijk, want de uitspraken over de bezuinigingen en de besteding van het Remugeld zijn dan al gedaan.

In de notitie van het college over de toekomst van het Bosbad hebben B en W eigenlijk al een keuze gemaakt. Dat de provincie 6,1 miljoen bijdraagt is nauwelijks te verwachten. De collegeleden kunnen – als het moet uit eigen ervaring – weten wat de waarde is van de krokodillentranen van statenleden tijdens de verkiezingscampagne. Vanuit het provinciehuis hoeft Amersfoort niets te verwachten. En het college weet, beter dan alle raadsleden, welke treurnis ons bij het behandelen van de Kadernota staat te wachten. Hoeveel fracties zijn bereid over drie weken extra te bezuinigen omdat er onzekerheid is over de provinciale steun voor het Bosbad?

Tegen het einde van het zwemseizoen zullen B en W tegen de raad zeggen: sorry, maar als jullie het Bosbad willen openhouden, is dat alleen maar mogelijk via de kleine oplossing – de pierebadoplossing, zullen we maar zeggen. Een sterfhuisconstructie voor een van de mooiste zwemvoorzieningen in onze stad.

Vrijdag 28 maart 2003

De stichting Prova valt buiten de selectie voor het welzijnswerk in Vathorst. Wie is Prova, waarom de aanbesteding en wat is er met die afwijzing aan de hand. Aanbestedingen die de gemeente uitschrijft, genieten sinds enige tijd extra aandacht van gemeenteraadsleden. Het gevoel dat het aanbestedings- en inkoopbeleid niet steeds tot de optimale resultaten leidt, leeft bij velen. Als er überhaupt wordt aanbesteed, want om vaak onduidelijke redenen wordt door de gemeente ook veel onderhands gegund of op beperkte wijze aanbesteed.

Dat het welzijnswerk in Vathorst wordt aanbesteed, is een uniek feit. De afgelopen jaren is het welzijnswerk, voor zover de gemeente daarbij de sturende hand heeft, steeds uitgevoerd door de SWA, de Stichting Welzijn Amersfoort. Mismanagement, bestuurlijk falen en een oplopend tekort door slecht financieel beheer heeft de liefde tussen de gemeente en de SWA echter danig bekoeld. Het vertrouwen dat de gemeente heeft in het organisatorisch vermogen van de SWA verkeert op een dieptepunt.

Vanuit dat gevoel is besloten het welzijnswerk in Vathorst niet met de gebruikelijke vanzelfsprekendheid aan de SWA te gunnen, maar het via een open aanbesteding te vergeven. In welzijnskringen geen gebruikelijke zaak, het is dus te hopen dat het gemeentelijk apparaat over voldoende knowhow beschikt om de aanbesteding op objectieve en effectvolle wijze te laten verlopen.

Onder de inschrijvers bevond zich een unieke organisatie: de stichting Prova. Deze stichting is een samenwerkingsverband van de Bewonersvereniging Vathorst en de SRO. Intussen is er ook samenwerking aangebaand met enkele cultureel-maatschappelijke organisaties in de stad. Het unieke aan de stichting is de rol die de bewoners er bij spelen. Wat Prova vóór heeft op andere gebruikelijke welzijnsorganisaties is de binding met de uiteindelijke consument.

Maar nu heeft Prova te horen gekregen dat zij is afgevallen voor de volgende ronde van aanbesteding. De bewonersvereniging wil dit wel accepteren – het is het risico dat je loopt bij een open inschrijving -, maar heeft met verbazing de argumentatie vernomen. Prova is afgevallen omdat de bewonersvereniging over onvoldoende ervaring en eigen kennis beschikt om welzijnswerk uit te voeren. Klopt, zegt de bewonersvereniging, maar daarom hebben we juist samenwerking gezocht met de SRO en andere cultureel-maatschappelijke organisaties. Gezamenlijk kan er een schat aan ervaring en knowhow worden opgehoest, maar de ervaringen van de partners lijken niet of nauwelijks een rol te hebben gespeelt bij de beoordeling door de ambtenaren die de aanbesteding organiseren.

De organisatie die uiteindelijk het werk gegund krijgt, moet wel een kanjer zijn. Want met de afwijzing en de magere argumentatie daarbij van het bod van Prova heeft de beoordelingscommissie een grote morele plicht op zich geladen. Benieuwd wie het werk gegund krijgt en op basis van welke argumenten!

Donderdag 27 maart 2003

Gisteren hebben vertegenwoordigers van alle fracties in de raad een verklaring gepresenteerd. Daarin verklaren de vertegenwoordigers zich bereid bij het behandelen, over een maand, van de Kadernota extra financiële middelen uit te trekken voor het verbeteren van de onderwijshuisvesting. Urgente problemen worden zo snel mogelijk opgelost. Het comité Basis is Boos blijft voor de politieke partijen een gesprekspartner op het punt van onderwijshuisvesting. Op basis van deze verklaring heeft Basis is Boos de voorbereidingen voor een referendum stopgezet. Er waren intussen 7.000 ondersteunende handtekeningen voor de aanvraag van het referendum ingezameld.

Vandaag werd ik gebeld door Radio M. Wat vond ik van de PvdA, die als initiatiefnemer voor het opstellen van de verklaring naar voren is getreden? Ik ben in mijn antwoord eerlijk gebleven. Ik vind de actie van de PvdA hypocriet. Deze partij heeft gisteren meegedeeld al enkele weken met de ouders en leerkrachten in onderhandeling te zijn geweest. Tijdens de raadsvergadering dinsdagavond is daar niets van gebleken. Het zou toch mooi zijn geweest wanneer deze partij zijn bemoeienissen in een motie had neergelegd. Misschien hadden de moties van de PvdA en van CDA/Leefbaar Amersfoort, die met 19 tegen 20 stemmen werd verworpen, dan in elkaar geschoven kunnen worden. Dat had een breed gesteunde uitspraak van de raad opgeleverd. Ik vind dat politiek een beter signaal voor Basis is Boos dan de verklaring die er nu ligt, gesteund door individuele vertegenwoordigers van partijen. Overigens: handtekeningen zijn nog niet gezet, ik heb tenminste geen getekend exemplaar – inclusief mijn handtekening – gezien.

Met de oplossing ben ik best blij. Uiteindelijk is bereikt wat Gerard van Vliet van het CDA en ik al enkele maanden nastreefden. Basis is Boos beschikt over een brede uitspraak van raadsleden en heeft de aandacht voor de problemen bij de onderwijshuisvesting weten vast te leggen. De ouders hoeven geen honderden uren meer te steken in de verdere voorbereiding van het referendum, met altijd nog het risico dat deze door onvoldoende opkomst te geringe steun krijgt. Wat dat betreft is de ervaring van het vorige referendum over de winkelsluiting een signaal.

Wat mij wel verbaast is de vaagheid van de verklaring. Cijfers worden er niet in genoemd, de toezegging heeft uiteindelijk toch een vrij algemene inhoud. Natuurlijk, wanneer eind april een duidelijk te laag bedrag voor het oplossen van de problemen bij de onderwijshuisvesting beschikbaar wordt gesteld, heeft de gemeenteraad wel wat uit te leggen. Maar ik heb geleerd: niets is moeilijker voor partijen als de PvdA als het nakomen van beloften. Zie maar hoe Wouter Bos omgaat met zijn toezeggingen over steun aan de oorlog in Irak.

Ik voorzie in april nog een pittige discussie over de omvang van de maatregelen voor de huisvesting van het onderwijs. Welke trucjes heeft de wethouder voor Financiën, Jan de Wilde (jawel, PvdA) nog in petto?

Woensdag 26 maart 2003

De gemeenteraad bood gisterenavond weer een mengeling van emoties, verwarring, misverstanden en onverwachte wendingen. Het was voor toeschouwers menigmaal een boeiend schouwspel met soms verrassende wendingen. Maar bij dat alles mag niet uit het oog worden verloren dat er gesproken werd over belangrijke zaken in onze stad. Wat is de toekomst van de SWA, kunnen we huisvesting voor het onderwijs verbeteren, hoe krijgen mensen met een smalle beurs toegang tot de woningmarkt, kan het college zo maar tienduizenden euro’s uitgeven voor een vriendendienst? Voor het onderwijs bleef een overtuigende handreiking uit, starters op de woningmarkt krijgen hulp en het college krijgt geen geld voor ondoelmatige besluitvorming.

Het gesprek over de SWA bracht niet wat het verdient. De SWA is de belangrijkste welzijnsorganisatie in onze stad, onder meer verantwoordelijk voor zaken als kinderopvang, jongerenwerk, wijkmeldpunten, activiteiten voor ouderen en allochtonen, enzovoort. De organisatie is in 1999 opgericht, als fusie tussen een aantal wijkgebonden welzijnsinstellingen. Door de fusie moest de kwaliteit van het welzijnswerk worden verbeterd, efficiëntie worden verhoogd en geld beter worden ingezet.

Veel daarvan is niet terechtgekomen. De oorzaak hiervan ligt vooral bij het management en het bestuur van de SWA. Incapabel optreden, gebrek aan kwaliteit en gebrekkige communicatie kenmerkten de leiding van de SWA. Het zijn de mensen op de werkvloer geweest die de tent draaiende hebben gehouden, aan hun leiding heeft het niet gelegen. Enkele maanden geleden is de bom gebarsten. Onder druk van de gemeente is het bestuur ontbonden en is een nieuwe leiding aan de organisatie toegevoegd. De directie die in 1999 met veel furore van start ging maar jammerlijk faalde, is in de loop van het vorige jaar al de deur uitgezet. Maar het kwaad was al geschied.

Binnen de commissie SOC is deze problematiek al enkele keren aan de orde geweest. Dat zal de komende tijd vaker gebeuren. De SP zag in dit alles aanleiding om gisteren een interpellatie te houden. Een interpellatie is bedoeld om het college aan de tand te voelen en de raad zonodig om een uitspraak te vragen. Het is jammer het te moeten constateren, maar de SP liet de mogelijkheid voor een zinvolle discussie schieten. De vragen riepen voorspelbare antwoorden op en een motie werd niet ingebracht. Het was de burgemeester die uit de tekst van de interpellatie het verzoek aan de rekenkamercommissie distilleerde voor een onderzoek. Maar daarvoor hoefde de SP geen interpellatie te houden, want dit verzoek kan elke partij zelfstandig doen. De rekenkamercommissie als onafhankelijk orgaan besluit daarna of op het verzoek wordt ingegaan, daar heeft een raadsmotie geen invloed op.

Door de vorm die de SP koos bleef discussie over een aantal essentiële zaken uit. Bijvoorbeeld de vraag of de gemeente als toezichthoudend orgaan naar behoren heeft gefunctioneerd. Of de vraag in hoeverre de SWA als geprivatiseerde organisatie zijn eigen weg gaat, terwijl wel belangrijke onderdelen van het gemeentelijke beleid aan de orde zijn, van buitenkasten tot abc-scholen, van jongerenwerk tot wijkmeldpunten. Een gemiste kans. Jammer!

Dinsdag 25 maart 2003

Ik lees graag de bladen die de politieke partijen in onze gemeente uitgeven. Je krijgt wat meer inzicht in de besluiten en opvattingen binnen de verschillende partijen en je proeft wat van hun cultuur. Het is soms verhelderend hoe leden van de raadsfracties hun standpunten en besluiten naar hun eigen achterban toelichten of verkopen.

Dus las ik met veel belangstelling de bijdrage die PvdA-bestuurslid Ben Philipsen in zijn partijblad schreef over de achtergronden bij het dualisme. Echt enthousiast over de nieuwe werkwijze van de raad is hij niet. Het laat de burger koud welke structuur de raad kiest, als de gemeente haar verplichtingen maar zo efficiënt mogelijk nakomt, schrijft hij. De nagel op zijn kop! Het is de vraag of de sfeerverandering binnen de gemeenteraad het gevolg is van de invoering van het dualisme. Het kan ook zijn dat de nieuwe partijen en het grote aantal nieuwe raadsleden, ook binnen de gevestigde partijen, de veranderde sfeer in de raad teweeg brengen.

Niet dat ik tegen het dualisme ben. Maar het zijn vooral de gevestigde partijen die hiermee worstelen. Die moeten de knop omdraaien en wennen aan de nieuwe verhoudingen. De nieuwe partijen voelen zich prima binnen het duale systeem, maar hadden hun ei ook wel binnen het vroegere systeem van werken kunnen leggen.

In zijn bijdrage is er één opmerking van Ben Philipsen die nader commentaar behoeft. Hij schrijft dat het raadsprogramma door alle partijen is onderschreven. Dat is vreemd, merkt hij op, omdat maar een deel van de partijen verantwoordelijk is voor de invulling van het college en dus voor de uitvoering van dat beleid. De denkfout die hij maakt kom ik vaker tegen: alsof alle partijen in de raad het raadsprogramma hebben ondertekend. Niets is minder waar.

Ik ben maar even in de notulen van de raadsvergadering gedoken waar het raadsprogramma werd vastgesteld, in april van het vorige jaar. Het raadsprogramma is per hoofdstuk besproken. Leefbaar Amersfoort maakte aan het begin van de discussie kenbaar zich in grote delen van het programma niet te kunnen vinden. Dat leverde een discussie op met David Mol van Groen Links. Hij vond dat Leefbaar Amersfoort, omdat die het programma niet wenste te ondersteunen, dus ook niet aan de discussie mocht meedoen. Zo proberen democraten hun politieke tegenstander monddood te maken! Terecht wees de voorzitter van de raad op de foute gedachtekronkel van de Groen Links-fractievoorzitter.

Leefbaar Amersfoort heeft alleen de hoofdstukken Onderwijs en Participatie en communicatie onderschreven. De overige hoofdstukken heeft zij afgewezen, meestal samen met de BPA, D66 of de SP. Het raadsprogramma is door een meerderheid van de raad in al zijn onderdelen vastgesteld, Leefbaar Amersfoort heeft de meeste onderdelen afgewezen en kan dus ook niet worden aangesproken op de blunders in dit programma.

Maandag 24 maart 2003

Bijna elke zondagochtend ben ik op weg naar het sportcentrum Bokkeduinen. Als raadslid moet je regelmatig rondrijden om zaken te constateren die de aandacht van het gemeentebestuur vergen. Vaak wordt ik door anderen op minder gewenste situaties geattendeerd, maar op zondagochtend druk ik mijzelf met me neus op de feiten: de verkeerschaos in de omgeving van de dierentuin.

Als Amersfoorters mogen we trots zijn op de dierentuin. Wat ooit als particulier initiatief is begonnen, is uitgegroeid tot een van de belangrijkste toeristische attracties in onze provincie. Maar als het op zon- of feestdagen een beetje redelijk weer is, worden we ook geconfronteerd met de nadelige kanten van dat succes. En het was de afgelopen zondagen vaak mooi weer.

Dan gaat het mis. Tussen tien en twaalf uur groeit de file van wachtende auto’s voor de dierentuin via de Barchman Wuytierslaan en Daam Fockemalaan tot bij de Stichtse Rotonde. En vanaf de noordzijde staan de wachtenden tot aan de Amsterdamseweg. In feite wordt de doorstroming op de belangrijke doorgaande route tussen Stichtse Rotonde en Amsterdamseweg bepaald door de slagboom van het parkeerterrein. Die is er om te voorkomen dat parkerenden, zonder een uitrijmunt te hebben gekocht, onbetaald via de ingang het terrein verlaten. Je kunt het je voorstellen: slagboom dicht, raampje open, drukken op de knop, slagboom open, optrekken, slagboom dicht.

Eigenlijk is de oplossing eenvoudig. Zet de slagbomen continue open, laat een werkstudent toezicht houden en laat de auto’s zonder extra stop voor de steeds even gesloten slagboom doorrijden. Overigens: de overlast in het verkeer duurt tot tegen twaalf uur, want dan is het parkeerterrein vol en moeten bezoekers doorrijden tot de parkeerterreinen bij het bosbad.

Het leek mij goed om het gemeentebestuur te vragen eens met de directie van de dierentuin te gaan overleggen over de verkeersproblemen op de zon- en feestdagen. Voordat over uitbreiding van de dierentuin wordt besloten, zou voor het verkeersprobleem een oplossing moeten worden gevonden. Natuurlijk blijft altijd enige overlast blijven bestaan, maar je moet wel de extreme vorm tegengaan.

Ik heb het woord chaos gebruikt. Volgens mij terecht, want veel automobilisten die niet naar de dierentuin gaan – het normale doorgaande verkeer – gebruiken de laatste honderd meter voor de dierentuin vaak het fietspad. Dit veroorzaakt verkeersonveilige situaties voor het langzame verkeer. En ook het linksafslaan door de bezoekers vanaf de Stichtse Rotonde gaat niet altijd vlekkeloos. Een gevaarlijke chaos dus, die zo snel mogelijk moet worden opgelost.

Zondag 23 maart 2003

De gemeenteraad moet een nieuwe vice-voorzitter kiezen. Er gaat geen schok van opwinding door de Amersfoortse bevolking, noch wordt er door horden burgers met spanning uitgezien naar de resultaten van het zoeken en kiezen van de nieuwe functionaris. Zelfs het feit dat de vice-voorzitter tevens voorzitter van het Presidium is, kan de publieke belangstelling nauwelijks een extra impuls geven.

Maar voor de raad zelf is de functie niet zonder betekenis. Zo’n vice-voorzitter en praeses binnen het presidium vertegenwoordigt niet alleen de burgemeester bij voorkomende gelegenheden. Hij of zij moet ook de dualistische rol die de raad binnen het bestuur van onze gemeente vervult, inhoud geven en de positie van de raad binnen het bestuurlijke krachtenveld verstevigen. Mij dunk, geen peulenschilletje!

Ellis van der Meulen, de vice-voorzitter van het afgelopen jaar, had niet meer de benodigde tijd beschikbaar. Het presidium stelde voor vrije verkiezingen te organiseren. Kwaliteit moet boven de politiek gaan, aldus het presidium in zijn voorstel. Iedereen stemde in. Echter, niemand stelde zich kandidaat. Er is heel wat overleg gevoerd en nog meer getelefoneerd, maar geen mens liet zich overhalen. Gebrek aan tijd was het belangrijkste argument. Tot één etmaal voor het sluiten van de termijn Hans van Gijlswijk de stoute schoenen aantrok. Hij is de enige kandidaat, dus kan hij nu al worden gefeliciteerd met zijn benoeming!

Van een verkiezing is dus geen sprake. Het is jammer dat verschillende mensen die door velen – ook door mij – voor de vacature werden benaderd, het moesten laten afweten. Hans van Gijlswijk kan nu nooit zeggen dat hij de beste van alle kandidaten is, iets wat ik hem best gun, vooropgesteld dat hij zijn taak naar behoren gaat vervullen. En hoewel politiek geen rol mocht spelen, los van de persoon vind ik de verkiezing van een VVD-collega tot vice-voorzitter/presidiumvoorzitter niet zo gelukkig. Niet om de partij, maar omdat deze partij met twee wethouders in het college al aardig is overgewaardeerd.

Ik vind Hans van Gijlswijk een plezierige en aimabele collega, dus wat dat betreft gun ik hem zijn nieuwe functie. Toch schrok ik van de brief waarin hij zijn kandidaatstelling beargumenteerde. Hij had het over het terugbrengen van de collegiale sfeer in de raad en goede afstemming tussen het College en de raad. Als hij met het eerste bedoelt dat hij het soms bengelachtige optreden van zijn fractievoorzitter meent te moeten corrigeren, kan ik mij er nog iets bij voorstellen. Maar bij die afstemming tussen college en raad vraag ik mij af of hij – ten onrechte – een schild wil bouwen tussen kritische raadsleden en de twee VVD-wethouders, die niet direct tot de parels binnen het college behoren? Dan zou hij op de verkeerde weg zijn.

Zaterdag 22 maart 2003

‘Het jammerlijk falen van de publiek-private samenwerking bij Vinex’ Nee, deze opinie stamt niet uit mijn mond, maar is als kop boven een artikel geschreven door twee wetenschappers, drs. Michiel van Baarse en mr. Suzanne Kemper. Hun mening over de ontwikkeling van de vinexlocaties stond gisteren in het bouwdagblad Cobouw. Ik ken de beide schrijvers niet, maar wat ons bind , is dat ik het hartgrondig met ze eens ben.

In hun bijdrage beschrijven ze hoe gemeenten hebben toegestaan dat projectontwikkelaars binnen vinexlocaties monopolieposities hebben verworven en hoe deze posities worden uitgebuit. Dat gaat ten laste van de nieuwe bewoners, die te veel voor hun woning betalen, en van de gemeenten. Lees het maar, zou ik iedereen willen aanbevelen, maar de Cobouw is geen Telegraaf of Volkskrant, dus slechts weinigen krijgen het artikel onder ogen. Wat jammer is.

Kortweg wordt er beschreven hoe projectontwikkelaars zich rechten verwerven door strategische grondaankopen en hoe gemeenten daarna met de ontwikkelaars gezamenlijke ontwikkelingsfirma’s oprichten. Deze firma’s (in Amersfoort de OBV) ontwikkelen de bouwlocatie en geven daarna de grond uit aan private partijen. Dat zijn meestal dus de partijen waarmee de gemeente samenwerkt. De ontwikkelaars hebben van te voren de koek al verdeeld, van concurrentie is geen sprake en het bouwtempo wordt niet door de overheid, maar door de private ontwikkelaars bepaald. Die hebben ook invloed op de uitgifteprijzen, want die worden vastgelegd binnen de publiek-private samenwerking. Die prijzen worden niet te hoog gesteld, zodat op de te bouwen woningen optimale winst kan worden behaald. En omdat de grondprijzen niet te hoog mogen worden, wordt er dus zuinig verkaveld en wordt de openbare ruimte zo sober mogelijk gehouden, allerlei gelikte brochures ten spijt.

De twee auteurs in Cobouw trekken de lijn door naar de binnenstedelijke vernieuwing, die de komende jaren in betekenis toeneemt. Zij pleiten voor betere wetgeving waardoor de positie van de gemeente ten opzichte van ontwikkelaars en bouwondernemingen wordt versterkt. De hoop hierop is overigens niet zo groot, proef je ook uit het artikel.

Het artikel wordt geschreven in een periode waarin kamerleden zich afvragen of bij de Kamerenquete over de bouwfraude wel voldoende aandacht is besteed aan de positie van de ontwikkelaars binnen de vinexlocaties. Ik ben er van overtuigt dat ze met Amersfoort een aardige case kunnen hebben. Ik ga maar eens vast wat punten op papier zetten, want ik heb al eerder gemerkt dat een ingevuld formulier van het college meer verhult dan openbaar maakt.