Een stil einde voor de Westtangent

Maandag 30 januari 2006

Je kunt er over treuren of niet, maar het college heeft de Westtangent met stille trom ten grave gedragen. Juichkreten bij de VBBBB, de vlag halfstok bij de Kamer van Koophandel en iets meer duidelijkheid over het bestemmingsplan Birkhoven-Bokkeduinen.
De teraardebestelling is aangekondigd in de notitie ‘Beleidskeuzes bestemmingsplan Utrechtseweg en omgeving’. Dinsdag 7 februari komt deze beleidsnotitie aan de orde in De Ronde, dus pleitbezorgers voor de Westtangent kunnen zich gereed maken. Indien zij dat gaan doen, is het nuttig om contact op te nemen met Defensie.

De enige mogelijkheid om een Westtangent aan te leggen, is via het terrein van de Prins Bernardkazerne, parallel aan de Aletta Jacobslaan. Natuurlijk zou je ook, in de woorden van wethouder Paul Strengers, ‘enkele huisjes’ kunnen afbreken. Dat moet dan een fors aantal huisjes worden, wat vele tientallen miljoenen euro’s gaat kosten. Los van de kosten: de raad voelt niets voor het aantasten van het woonbuurtje tussen de kazerne en de Daam Fockemalaan. Zelfs Paul Strengers heeft zijn woorden weer ingeslikt. Ondertunneling zou nog een alternatief kunnen zijn, maar dan krijgen we een nieuwe wegverbinding met gouden randen.
Het is tegen deze achtergrond dat het college in het bestemmingsplan Utrechtseweg en omgeving geen enkele reservering voor een mogelijke Westtangent aanduidt. Er is eenvoudigweg geen ruimte voor. Daarmee is elke mogelijkheid afgekaart voor een nieuwe, vierbaans wegverbinding tussen de Stichtse Rotonde en de Amsterdamseweg.

Einde discussie, zou je zo zeggen – laten we onze aandacht maar op andere zaken richten. Of dat werkelijk zo is, vraag ik mij af. Zolang de bestaande verbinding via de Daam Fockemalaan en Barchman Wuytierslaan een dagelijkse, ergerlijke flessenhals is, zullen verschillende organisaties alle creativiteit die maar te vinden is, in stelling brengen. Ik ben nieuwsgierig!

De raad wikt, het ambtelijke apparaat beschikt

Zondag 29 januari 2006

Binnen het ambtelijk management, maar in het bijzonder binnen het niveau onder het managementteam, bestaat een grote onwil, zo niet afkeer als het gaat om het uitvoeren van raadsbesluiten die niet passen binnen het straatje van de dames en heren ambtenaren. Dat blijkt niet alleen uit de opmerkingen en de lichaamstaal van sommige ambtenaren die vanaf de publieke tribune de discussie binnen De Raad of De Ronde volgen. Ook de wijze waarop uitspraken worden uitgevoerd wijst regelmatig in die richting.

Het moet worden gezegd: het wordt voor het ambtelijke management ook wel erg gemakkelijk gemaakt. De leden van het college van B en W zijn in het algemeen niet meer dan gedoogde onderdelen van de bureaucratische machine. Het ontbreekt onze stad aan een college waarin bestuurders zitten die een eigen visie hebben en zich niet bij voortduring door de ambtelijke adviseurs aan de hand laten nemen. Wat dat betreft kan slechts worden gehoopt dat na de verkiezingen een nieuw college wordt gevormd dat iets meer ruggengraat heeft.
Klassiek is de wijze waarop ambtelijk Amersfoort probeert om het besluit van de gemeenteraad om na Vathorst niet verder uit te breiden, probeert te onderlopen. Een recent voorbeeld is het hele gedoe rondom het Huis voor de Watersport. Dat bepaalde ambtenaren hierin geen zin hadden, was al langere tijd duidelijk. Nadat de raad hierover toch een duidelijke uitspraak deed en de aangevoerde argumenten niet meer met goed fatsoen waren te weerleggen, blijken ineens allerlei externe invloeden de wil van de raad tegen te werken. Waar halen ze het vandaan!

De komende week mogen we ons wederom over een dergelijk geval buigen. De gemeenteraad heeft al twee keer – in 1997 en in 2002 – een uitspraak gedaan over de herinrichting van de Stichtse Rotonde. Maar ja, elk voorstel dat niet door de dames en heren ambtenaar zelf is bedacht, is natuurlijk bij voorbaat besmet. Dus ligt er nu een, uiteraard door het college overgenomen, voorstel om de uitspraak van de raad niet uit te voeren.
Het vermoeden in die richting ontstond al toen het plan werd gelanceerd om aan de oostzijde van de Stichtse Rotonde een apart, kostbaar verkeerspleintje aan te leggen. Een behoorlijke investering, maar in schriftelijke vragen hierover deelde het college mee dat dit een later besluit voor uitvoering van de raadsuitspraak niet in de weg zou staan.
Het verhaal over de zandhagedis, dat niet zo lang geleden ineens in de wereld kwam, was echter al een signaal dat het bepaalde mensen niet lekker zat om gehoor te geven aan een raadsuitspraak. En ja hoor, net als bij het Huis voor de Watersport moeten ineens milieuargumenten en opvattingen binnen het provinciehuis duidelijk maken dat de raad wel kan beslissen, maar dat hogere machten onze volksvertegenwoordiging degradeert tot een groep van stakkers die hun creativiteit beter kunnen beperken tot het oplossen van kruiswoordpuzzels achter de huiselijke haard.

De terechtwijzing die de raad op dit punt krijgt is vervat in het B en W-voorstel ‘Beleidskeuzes bestemmingsplan Utrechtseweg e.o.’ Het college besloot hierover op 17 januari. De besluitenlijst staat al weer tien dagen op het internet, maar het is juist dit voorstel dat niet toegankelijk is. Er staan meer interessante ideeën over de ontwikkeling van het gebied rondom de Utrechtseweg in het voorstel. Op 7 februari moet het voorstel in De Ronde worden besproken. De toezegging van het college dat stukken voor de raad die van enige betekenis zijn, tijdig voor de raad beschikbaar worden gesteld, blijkt soms maar moeilijk uitvoerbaar te zijn!

De zucht naar triomftochten binnen het Amersfoortse keizerrijk

Zaterdag 28 januari 2006

Prestigieuze projecten ontwikkelen, grootschalig bouwen, je territorium uitbreiden: dat is allemaal veel interessanter dan je te beperken tot het goede beheren van wat je hebt. Een wijsheid zo oud als de weg naar Rome, mag je letterlijk zeggen. Keizer Augustus en de vele Romeinse heersers in de aan zijn tijd voorafgaande republiek hadden meestal meer aanzien dan de opvolgers van Augustus, te beginnen bij Tiberius, die zich vooral toelegden op consolideren. In het kleine keizerrijkje binnen ons Amersfoortse stadhuis is het niet veel anders.

Wat is er mooier voor de vele Amersfoortse beleidsambtenaren, zo die daartoe de kans krijgen, om te bouwen, met projecten bezig te zijn, zich in te zetten voor de voortdurende groei van onze brave Keistad. Dat blijkt maar weer eens uit een vertrouwelijk voorontwerp voor het gebied rondom de Heiligerbergerbeek. Bewoners die er kennis van hebben genomen, zijn verbijsterd. Ik kan mij dat voorstellen, hoewel het mij nog meer zou hebben verbaasd wanneer onze ambtelijke beleidsvoorbereiders gepleit zouden hebben om de wensen van de bewoners te volgen en zich vooral in te zetten voor het verstevigen van de groene functie van het omstreden beekdal.

Leefbaar Amersfoort is niet van de aarde verdwenen

Vrijdag 27 januari 2006

‘Ben jij nou eigenlijk nog van Leefbaar Amersfoort,’ was een vraag die ik de afgelopen maanden met enige regelmaat hoorde. Meestal van mensen die vier jaar geleden op Leefbaar Amersfoort hadden gestemd en niet ontevreden waren over het geluid dat wij in de gemeenteraad en ook daarbuiten lieten horen. Dat Leefbaar Amersfoort samenwerkt met D66 binnen een nieuw samenwerkingsverband Jouw Amersfoort en ook onder die vlag de verkiezingen ingaat, moest ik steeds even toelichten.

En dat is ook niet zo moeilijk. Jouw Amersfoort, zo is de mening van mij en van mijn LA-makkers, mag je zien als een soort van VOF, vennootschappen onder firma dus. De vereniging Leefbaar Amersfoort is bij de start van het samenwerkingsverband dus niet opgeheven. Dat geldt net zo voor D66 – hoewel opheffing van deze partij op landelijk niveau de Nederlandse politiek misschien niet eens zou schaden, het zou in elk geval de duidelijkheid ten goede komen. Maar beide verenigingen bestaan dus nog en volgend jaar zullen fractie- en bestuursleden uit D66 zich ongetwijfeld inzetten voor hun Boris – zoals ik dat zou kunnen doen voor een concurrerende partij.

Jouw Amersfoort is vooral een initiatief dat er op is gericht meer macht te vormen bij het bestrijden van de oude, introverte en – op belangrijke punten – weinig burgervriendelijke politiek van de bestaande coalitie. Dat heeft Leefbaar Amersfoort meer dan drie jaar samen met andere partijen gedaan, naast D66 ook met de Burgerpartij, de SP en Hart voor Amersfoort. De vorming van Jouw Amersfoort is daarom vooral te zien als het in de praktijk brengen van de opvatting: samen sta je sterk.
Onder dat motto kunnen de vier mensen die onder de vlag van Leefbaar Amersfoort de raad in zijn gekomen, zich bijvoorbeeld ook goed vinden met hun collega’s van de Burgerpartij. Niet dat we het steeds eens zijn over vorm en inhoud, maar dat zal wederzijds zo zijn. Zoiets doet echter niets af van het feit dat je een gezamenlijke strijd voert tegen het oude partijestablishment. In die richting moet je dus geen extra zetels weggeven.
Dat samenwerken met anderen onder de vlag van Jouw Amersfoort best wel eens discussies heeft opgeleverd, gevoed door een verschil in culturen die je niet bij decreet opheft, is logisch en zal iedereen duidelijk zijn. Als ik op een half jaar samenwerken terugblik kan ik slechts concluderen dat binnen de samenwerking de ene keer de ene partij iets heeft toegegeven, de andere keer de andere partij. Zoals in een goed huwelijk, zullen we maar zeggen!

Dat bij de discussie binnen Jouw Amersfoort over een lijstverbinding – met wie dan ook – de klokken niet altijd synchroon liepen, zal geen mens verbazen. De vier fractieleden van Leefbaar Amersfoort zijn de afgelopen twee jaren duidelijk geweest over hun voorkeur. Maar uiteindelijk beslist een bestuur hierover. Of dat met algemene stemmen is gebeurd of bij meerderheid, doet eigenlijk niet ter zake: als de hamer valt, is er een besluit. Sommigen vinden het best interessant om iets meer te weten over de gevoerde discussie, maar de beantwoording daarvan is een zaak van het bestuur en niet voor de fractie. Vanuit mijn vak van journalist zou ik concluderen: als er géén discussie zou hebben plaatsgevonden, dan hadden de fractievoorzitters/bestuursleden hun eigen statement wel afgegeven!

Zoektocht alternatief voor Stovestraat moet nu beginnen

Donderdag 26 januari 2006

Gisterenavond was de heer Siepkamp te gast in het programma Over Eemland van Omroep Amersfoort. De heer Siepkamp is directeur van de Stichting Iks. Iks verzorgt de opvang van verschillende groepen stadsgenoten die in nood verkeren, een onmisbare organisatie in onze stad. Eigenlijk is het jammer dat Iks vooral in het nieuws is als het om de dagopvang aan de Stovestraat gaat, kennelijk het pijndossier van deze organisatie. Bij de problemen rond de Stovestraat is Iks echter niet de eerst-aanspreekbare, maar de gemeente die verantwoordelijk is voor het locatiebeleid bij de opvang van dak- en thuislozen.

Het toeval wilde dat juist dinsdag de raadsleden een kopie van de brief kregen die bewoners uit de binnenstad aan het college van B en W schreven over de problemen rondom de Stovestraat. Wie ook maar een beetje bekend is in onze stad, weet dat dat niet de eerste brief was. De binnenstadbewoners klagen al vele jaren over de extreme overlast, overlast die dreigt toe te nemen als de komende maanden de tijdelijke opvang aan de Keerkring wordt gesloten en het zorgcentrum aan de Kleine Haag wordt geopend.
Het meest actuele probleem vormt de capaciteit van de opvang aan de Stovestraat. De gemeente heeft deze vastgelegd op 45 bezoekers, in een gesprek met de bewoners heeft wethouder Van ’t Veld zelfs een maximum van 40 genoemd. Volgens Iks is dat maximum te laag, het aantal daklozen dat moet worden opgevangen ligt intussen veel hoger. Daarbij moet in het oog worden gehouden dat het bij deze getallen gaat om aantallen exclusief de drugsverslaafden, voor wie de opvang aan de Kleine Haag is bestemd. De bezoekers in de opvang aan de Stovestraat zijn overwegend alcoholverslaafd, de belangrijkste oorzaak van de overlast die de bewoners in de binnenstad ervaren.

Uit de brief die de binnenstadbewoners aan B en W hebben gestuurd, blijkt dat Iks de maximale capaciteit van de opvang aan de Stovestraat wil verhogen van 45 naar 55 bezoekers. Bij omroep Amersfoort merkte Iks-directeur Siepkamp zelfs op dat het gaat om een groep van zo’n zeventig bezoekers, maar die komen niet allemaal gelijktijdig naar de Stovestraat. Hoe dan ook, uit al dit cijferspel blijkt dat we hebben te maken met een probleem dat in omvang alleen maar toeneemt.
Een complicatie die nog staat te wachten is het feit dat een zorgcentrum, om het even waar deze uiteindelijk wordt geopend, werkt met een pasjessysteem. Drugsverslaafden die een pasje voor het zorgcentrum hebben, komen er in de Stovestraat niet in. Echter, de opening van het zorgcentrum zal een aanzuigende werking hebben op dakloze drugsverslaafden van buiten de stad. Die krijgen geen pasje voor het zorgcentrum. Deze nieuwe groep zal dus een beroep doen op de opvang aan de Stovestraat. Niet alleen het aantal bezoekers aan de Stovestraat dreigt te groeien, ook bestaat de kans dat onder hen een aantal drugsverslaafden zal verkeren, alle plannen voor een zorgcentrum ten spijt.
Omdat de opvang aan de Stovestraat aan zijn maximale capaciteit zit, betekent dit dat steeds meer daklozen die op weg gaan naar deze opvang de deur worden gewezen. De praktijk heeft uitgewezen dat dit tot extra problemen leidt voor de bewoners in de binnenstad. Kort en goed: wanneer het gemeentebestuur eindelijk iets wil doen aan het verbeteren van het leefklimaat in een deel van de binnenstad, dan zal een alternatief voor de Stovestraat gevonden moeten worden.

De zoektocht daarvoor moet zo spoedig mogelijk van start gaan. Hoe dat moet plaatsvinden is vastgelegd in een voorstel dat ik afgelopen weken samen met de VVD indiende en dat door een meerderheid van de gemeenteraad (Groen Links stemde tegen) is aangenomen. Het voorstel garandeert dat er een zoektocht plaatsvindt aan de hand van heldere criteria en dat bewoners en andere belanghebbenden op verschillende momenten tijdens de zoektocht worden gehoord en met hun inbreng rekening wordt gehouden. De fouten die rondom de Kleine Haag zijn gemaakt, mogen zich nooit mee herhalen. En we mogen niet wachten tot het moment waarop de problemen rondom de Stovestraat helemaal niet meer zijn te beheersen.

Lijst 9: een goed voorteken!

Woensdag 25 januari 2006

Jouw Amersfoort krijgt bij de verkiezingen van 7 maart lijstnummer 9. Omdat er slechts negen partijen aan de verkiezingen deelnemen, is lijstnummer 9 dus de hekkensluiter. Daarover ben ik niet ongelukkig. Bij de verkiezingen van 2002 was Leefbaar Amersfoort evenzo de hekkensluiter. Vanaf die plaats behaalden we een onverwachte overwinning: uit het niets op vier zetels, alle concurrentie ten spijt. Ik zie de uitslag van de loting dus als een goed voorteken, we hadden het slechter kunnen treffen!

Een Woonvisie met weinig inhoud en bevlogenheid

Dinsdag 24 januari 2006

Deze avond werd ruim een uur gepraat over de Woonvisie, het stuk waarin ons gemeentebestuur aangeeft wat de opvattingen zijn en wat de toekomst is van het volkshuisvestingsbeleid in onze stad tot 2030. De stadsvernieuwing vormt de hoofdmoot in de Woonvisie – logisch, want in de visie beschrijf je vooral wat je gaat doen, waar je noodzakelijke activiteiten gaat ontwikkelen.

Aan de woonvisie is bijna een jaar discussie voorafgegaan. Kern van deze discussie vormde een aantal conferenties met bewoners, organisaties, ambtenaren en enkele raadsleden. Een goed initiatief: de bijeenkomsten maakten heel wat discussie los, leverden meningen op waar je als stadsbestuur iets mee kunt doen en versterkten het gevoel dat stadsvernieuwing iets is dat je sámen moet doen. En om het maar meteen te zeggen: na een jaar voorbereiding en zoveel input had ik toch wel wat meer verwacht dan wat in de Woonvisie wordt geboden.
De Woonvisie staat bol van algemeenheden, onbeantwoorde kwesties en vrijblijvende uitspraken die in een aantal gevallen zelfs tegengestelde meningen opleveren. In het hoofdstuk waarin de wijken expliciet aan de orde komen, is ook een overzicht gegeven van de inbreng die bewoners uit de wijken tijdens de conferenties hebben verzorgd. De weergave daarvan is beknopt maar correct en helder. In de ontwikkelingsrichting die het college per wijk neerzet, is de relatie tussen de inbreng van de bewoners en de visie van het bestuur niet of nauwelijks terug te vinden, zelfs geen toelichting op punten waar de opvattingen van de bewoners en het bestuur niet met elkaar overeenkomen.

Wat in de Woonvisie ontbreekt, is bevlogenheid, overtuigingskracht, een missie. Wie het stuk van ons college leest, denkt met weemoed terug aan een man als Jan Schäfer, ooit staatssecretaris voor de stadsvernieuwing maar meer nog bekend als volkshuisvestingswethouder in Amsterdam. Ik heb hem regelmatig mogen ontmoeten, we zaten beide in het bestuur van het Amsterdamse PvdA-gewest en in de jaren dat ik voorlichter in de hoofdstad was had ik met regelmaat met Jan Schäfer als wethouder te maken. Iedereen die met hem kreeg te maken, voelde de spanning die hij uitstraalde, zijn visie en inzet op het verbeteren van de woonomstandigheden van de Amsterdammers met de kleine beurs, de missie die hij voelde om de stadsvernieuwing de vaart te geven waarmee je mensen enthousiast maakt. Het zijn lieve mensen, maar ik mis bij Gerda Eerdmans en Piet Jonkman elke vorm van bevlogenheid die hun Amsterdamse collega had en die volkshuisvestingspolitiek in het algemeen, en stadsvernieuwing in het bijzonder, zo spannend maakt.
Ik verweet deze avond onze wethouders dat na de vier jaren die het huidige college aan de stadsvernieuwing had kunnen werken, er zo’n magere visie op tafel lag. De verdediging vanuit het college was: we hebben geen vier jaar de tijd gehad, we moesten wachten tot in 2005 het Kabinet met nieuw beleid voor de 56 aandachtswijken in ons land kwam. Treffender kon het niet worden gezegd: onze wethouders moesten wachten op Den Haag voordat zij zelf een visie konden uitbrengen. Zo iets zeg je alleen maar wanneer je zelf geen visie hebt!

Ik heb mijn inbreng tijdens de discussie over de Woonvisie beperkt tot een algemene opvatting, voorzien van enkele voorbeelden. Met de nota zelf kan ik niet veel, daarvoor ontbreekt er te veel aan, zowel aan visie als aan concrete gedachten. Alle kanttekeningen die ik in het stuk had neergepend, waren genoeg voor een aanvullend programma, iets waarop niemand zat te wachten en waarmee toch niet zoveel zou zijn veranderd – ik ken ons college. Wel heb ik mij, maar al te graag, door enkele collega’s uit de raad laten verleiden tot de toezegging om de komende weken mijn kritiek gedocumenteerd op papier te zetten. Beperk je niet alleen tot kritiek, maar geef dan ook je eigen mening en lever een creatieve bijdrage, was de opmerking die werd gemaakt. Die handschoen neem ik met enthousiasme op!

Amersfoort op de kaart: het autodoolhof

Maandag 23 januari 2006

Het kruispunt Stichtse Rotonde Utrechtseweg was de afgelopen jaren een blackspot voor het passerende verkeer. De kruising scoorde hoog in de top tien van plekken met de meeste aanrijdingen. Afgelopen najaar is dit punt danig onder handen genomen. Het onoverzichtelijke kruispunt is vervangen door een rotonde. Sindsdien zie ik er minder vaak auto’s met blikschade staan – waarbij ik wel moet opmerken dat ik door mijn verhuizing ook minder vaak gebruik maak van de Stichtse Rotonde. Mijn bijdrage om het verkeer op dat punt veiliger te maken, zullen we maar zeggen!

Dan zal het wel afgelopen zijn met de klachten over de Stichtse Rotonde, zou je zo denken. Maar dat valt tegen. Nadat verschillende mensen mij er wezen dat er na de aanpassing van het kruispunt een min of meer banale situatie is ontstaan, ben ik er zelf enkele keren gaan kijken (en rijden). En ja: er is een heel eigenaardige situatie ontstaan waarmee vooral mensen die niet dagelijks langs dit punt komen, moeite mee kunnen hebben.
Bij de aanpassing van het kruispunt is gekozen voor een turbo-oplossing (of iets dergelijks, ook verkeerskundigen kiezen soms voor verwarringzaaiende omschrijvingen). De achterliggende gedachte is sympathiek: scheidt op de rotonde het verkeer per richting. Extra afscheidingen en doorsteken kenmerken de nieuwe rotonde op een manier die niet is te beschrijven, je moet het zien.
Het nieuwe probleem ontstaat vooral voor het verkeer dat vanaf de Daam Fockemalaan in de richting van de Utrechtseweg rijdt. Ik was gewaarschuwd door anderen, en toch overkwam het mij ook: ik kon ineens geen kant meer op en was verplicht een extra rondje rotonde te rijden. Toen ik daarna tussen de wirwar van wegscheidingen toch de Utrechtseweg wist te vinden, moest ik zo op de verwarrende structuur van de rotonde letten dat de aandacht voor het van rechts komende en al op de rotonde rijdende verkeer dreigde te verslappen.
De zogenaamde turbo-oplossing die onze stedelijke verkeerskundigen voor de vroeger zo gevaarlijke kruising hebben bedacht heb ik in ons land nog nooit eerder gezien, althans niet op deze kleine schaal. Ook niet in bijvoorbeeld Duitsland, waar ik nog wel eens kom en waar men nog fanatieker is met verkeersregelingen dan bij ons, heb ik nog nooit kennis mee gemaakt. Is het een uitvinding van een slimme ambtenaar op ons stadhuis?

Mijn eerste conclusie is: de rotonde is gewoon te klein voor de uitvoering van de gekozen gedachte. Daardoor liggen alle doorsteken en dergelijke te dicht achter elkaar en heeft een automobilist nauwelijks genoeg tijd om te overzien welke keuzes hij moet maken om te ontsnappen uit het gecreëerde doolhof. Eigenlijk is het een typische oplossing die aan de tekentafel is bedacht, zonder voldoende inzicht in de praktische uitwerking daarvan. Het wekt mijn nieuwsgierigheid op. Omdat in de nieuwe vergaderwijze van de raadscommissies de rondvraag is afgeschaft, probeer ik mijn nieuwsgierigheid maar via schriftelijke vragen te bevredigen.

Reacties op een netwerkbericht

Zondag 22 januari 2006

Het is zondag, een goed moment om aandacht te besteden aan de christelijke kant van onze samenleving. Afgelopen maandag, 16 januari, zette ik enkele feiten op een rij naar aanleiding van de hoorzitting van de gemeente en het geding voor de bestuursrechter over het verstrekken van een bouwvergunning voor het zorgcentrum aan de Kleine Haag. Summier samengevat: de bewoners die protest hebben aangetekend komen op verschillend parket mensen uit de gelijke cultuur tegen. Ik heb hierop een groot aantal reacties gekregen. In vriendelijke toon en met respect, maar met een verwijtende ondertoon. Slechts één mail eindigde met ‘met de vereiste hoogachting’, maar ik kan mij dat voorstellen van iemand die onverwacht zijn naam in een column ziet opduiken.

De directe aanleiding voor de bijdrage van maandag was een opmerking uit mijn omgeving. De informatie die ik via die weg kreeg, heb ik zelf nagetrokken via bronnen die door middel van internet toegankelijk zijn. Google is daarbij een uitkomst. Ruim anderhalf uur lang zwierf ik via elektronische weg door een wereld die de mijne niet is. Ik voelde mij een buitenstaander die een blik mocht werpen op een warm bad in een beschermende kamer. Om misverstanden te voorkomen: deze constatering is positief bedoeld. Wie lid is van een christelijke geloofsgemeenschap heeft een huis en heeft een grote familie waarbinnen men zich in vriendschap voelt opgenomen. Misschien een te positief beeld, maar het is wel het beeld dat na mijn zoektocht bleef hangen.
Allereerst een gemeenzaam punt uit verschillende reacties. De heer Grünbauer is sinds kort geen secretaris meer van de Christen Unie. Het moet alleen nog worden bijgewerkt in de verschillende informatiebronnen, zowel plaatselijk als landelijk. Bij mijn speurtocht moest ik mij uiteraard op de sites van de besproken organisaties baseren. Ik ben overigens van mening dat het soms slechts een nuanceverschil is of iemand nog in een functie is of net niet meer. En om bij de heer Grünbauer te blijven: verschillende mensen hebben mij gewezen op zijn integriteit. Die heb ik ook niet als zodanig ter discussie gesteld – als dat nodig is, bestaan daarvoor andere kanalen. Ik ken de heer Grünbauer niet, maar als ik opmerkelijke feiten op een rij zet die te maken hebben met personen, ontkom ik niet aan het noemen van de betreffende namen.

Je suggereert wel verbanden, maar die vind je ook binnen andere partijen, mailde mij iemand. Dat is correct. Binnen de volkshuisvesting is de PvdA oververtegenwoordigd, in de bestuurlijke wereld van het welzijn kom je veel CDA-leden tegen en waar de VVD-leden zijn oververtegenwoordigd, laat zich ook makkelijk raden, denk maar aan Kamers van Koophandel, werkgeversorganisaties en alles wat daar mee samenhangt. Zou ik tijd hebben, dan lijken mij dat een interessant onderzoeksvelden.
Ik sprak met ook Oeds Blok, voorganger van de Baptistengemeente en belangrijke initiatiefnemer voor het Stadsgebed. Dit gesprek bevestigde mijn eerdere waarneming: de Baptisten voelen zich sterk betrokken bij de Amersfoortse samenleving en proberen dat op praktische wijze vorm te geven. Het Stadsgebed, waarbij uiteraard ook andere gemeenten zijn betrokken, kenmerkt zich eveneens door een praktische gerichtheid op het dagelijkse gebeuren in onze stad.

Ik heb verschillende reacties beantwoord met de constatering dat netwerken binnen een bepaalde cultuur of geloof onontkoombaar zijn. De academische vraag aan het einde van mijn bijdrage van maandag zou ik daarom vooral in relatie willen brengen met de griffier van de rechtbank. Deze had eenvoudigweg geen rechter uit Amersfoort moeten aanwijzen voor de maatschappelijk gevoelige zaak rondom de Kleine Haag, de achtergrond van de rechter doet daarbij niet eens ter zake.
Wat dat betreft is het een positief signaal dat de heer den Otter zich kort voor de zitting van vrijdag zelf heeft verschoond en het dossier heeft overgedragen aan een collega. Hij heeft daarmee mogelijke kritiek op onze rechtspraak, terecht of onterecht, in de kiem gesmoord. Een handeling die in elk geval het predikaat ‘integer’ verdient.

Slecht parkeerbeleid leidt tot ergernis

Zaterdag 21 januari 2006

In verband met de werkzaamheden aan de Eemhaven is de Grote Koppel afgesloten voor al het autoverkeer. Na herinrichting van dit gebied blijft de afsluiting voor het autoverkeer van kracht. Door deze afsluiting is zo’n honderdtal parkeerplaatsen komen te vervallen. Een alternatief voor het vervallen van deze parkeerplaatsen is niet gecreëerd, alleen het restaurant Merlot heeft voor zijn bezoekers een afgesloten terrein aan het Tappersgilde beschikbaar gesteld.

Binnen het Gildenkwartier beschikt, afwijkend van de oorspronkelijke plannen, slechts een deel van de woningen over een eigen, onder het wooncomplex gelegen, parkeervoorziening. Deze inpandige parkeervoorzieningen zijn niet openbaar toegankelijk. Voor bewoners in complexen die niet over een eigen parkeervoorzieningen beschikken, onder meer aan De Schutspatroon, De Vendelier, Het Drapiersgilde en de Meesterproef, bestaat geen verplichting tot koop of huur van een in een van de beschikbare ondergrondse parkeerplaatsen – zij parkeren logischerwijze vrijwel allen aan de openbare weg.
Extra parkeervoorzieningen in Jericho-Jeruzalem zijn niet voorhanden, in deze wijkjes is een groot aantal paden niet voor autoverkeer toegankelijk. Het dichtstbijzijnde alternatief vormt de parkeerplaats bij Middeloo aan de Ringweg Koppel. Gezien de afstand tot aan het Gildenkwartier mag dit geen alternatief worden genoemd.
Een en ander levert, sinds de Grote Koppel is afgesloten, een hoge parkeerdruk in Gildenkwartier op. Vooral ’s avonds zijn onvoldoende parkeerplekken voorhanden. Parkeren op de voetwegen vindt veelvuldig plaats, het uitdelen van boetes hiervoor eveneens. In het Gildenkwartier hebben velen ervaren dat een familiebezoek, een vergadering in de sociale sfeer en dergelijke bestraft wordt met een boete van 50 euro. Het sociale verkeer in de wijk heeft hieronder te leiden.

Wat onduidelijk is: heeft het gemeentebestuur bij het afsluiten van de Grote Koppel wel rekening gehouden met de parkeernorm voor een woongebied buiten het stadscentrum. Misschien roept een quasi-slimme ambtenaar: we hebben bij de parkeernorm rekening gehouden met de overcapaciteit van de Zeven Provinciën. Maar de garage onder dit complex is geen openbaar toegankelijk gebied. Dat onder een aantal herontwikkelde complexen in het Gildenkwartier uiteindelijk geen parkeergarages zijn gebouwd, hing samen met het drukken van de verkoopprijs van de woningen in een moeilijker geworden woningmarkt. En wie uit de omgeving koopt een dure plaats als parkeren op straat – in elk geval in theorie – ook mogelijk is. Dat zijn er maar weinige.
Je vraagt je af of we bij dit alles weer worden geconfronteerd met het denken van achter een stadhuisbureau, in plaats van na te denken over de praktijk. Mijn advies aan woningzoekenden in onze stad die gewend zijn om bezoek te ontvangen is simpel: mijdt het Gildenkwartier – in elk geval zolang we over een gemeentebestuur en ambtenaren beschikken die het om het even is hoe je parkeerproblemen oplost, als er maar met veel hoera een eigen hobby kan worden uitgevoerd!

Wat heeft Smits Alvarez in de raad te zoeken?

Vrijdag 20 januari 2006

Ik ben voor goed openbaar vervoer, ook in regionaal verband. En ik ben tegen een nieuwe woningbouwlocatie ten zuiden van Hoevelaken, in het gebied Stoutenburg. Beide standpunten worden door een meerderheid van de raad gedragen, alleen de CDA-fractie heeft zich – bij monde van ex-fractievoorzitter Salverda – uitgesproken voor mogelijke woningbouw in Stoutenburg. Wanneer er bij Hoevelaken een station wordt gebouwd, zouden deze beide opvattingen met elkaar in botsing komen. Om beide uitgangspunten – goed openbaar vervoer en Stoutenburg groen – met elkaar in overeenstemming te brengen, moet je als gemeenteraad creatieve oplossingen verzinnen.

Dat de provincie Gelderland en de gemeente Nijkerk een station bij Hoevelaken wensen en daar ook geld voor over hebben, is toe te juichen. De vraag is echter: hoe voorkom je dat met een station bij Hoevelaken de deur wordt open gezet voor woningbouw ten zuiden van een dergelijk station? Dat was een van de achterliggende gedachten van een motie (meeondertekend door Ramon Smits Alvarez) die ik op 5 april van het vorige jaar indiende en die door de gemeenteraad werd overgenomen. In de motie werd voorgesteld om het nieuwe station niet bij Hoevelaken, maar iets westelijker bij het bedrijvengebied Wieken-Vinkenhoef te openen. Van werknemers in dit gebied, woonachtig in Barneveld en Lunteren, had ik begrepen dat hiervoor best behoefte bestaat.
Ondanks deze motie besloot het college op 1 december toch om medewerking te verlenen aan de bouw van een station bij Hoevelaken. Ter verduidelijking: de betreffende locatie ligt op het grondgebied van Amersfoort. Voor mij reden om daarover op 2 januari schriftelijke vragen te stellen. De vragen waren mede ingegeven omdat uit verschillende ambtelijke stukken blijkt dat binnen het stadhuis een stroming bestaat die woningbouw ná Vathorst, onder meer ten zuiden van Hoevelaken, als een wenselijke optie ziet.

Een deel van het antwoord op mijn vragen en de reactie op mijn motie uit april is terug te vinden in de raadsinformatiebrief 11, die enkele dagen geleden door het college wordt rondgestuurd. Amersfoort heeft de medewerking aan een station bij Hoevelaken feitelijk in 2003 al toegezegd. In de raadsinformatiebrief werd nadrukkelijk verklaard dat het station Hoevelaken volgens berekeningen van de NS voldoende reizigers trekt, ook zonder aanvullende bebouwing in Stoutenburg. Gezien het te smalle draagvlak en gezien het feit dat Amersfoort zelf voor de kosten van een station in Wieken-Vinkenhoef (5,5 miljoen euro) moet opdraaien, is verplaatsing van het station bij Hoevelaken geen optie.
Ik wacht dus op de beantwoording van mijn vragen, mede omdat in die beantwoording ook concrete informatie moet komen over de opstelling van het college tegenover woningbouw in Stoutenburg. Overigens blijkt uit de raadsinformatiebrief dat een minderheid binnen het college tégen medewerking aan de bouw van een station in Hoevelaken is. Uit de wandelgangen heb ik intussen vernomen dat die minderheid bestaat uit wethouder Brink.

Het ziet er naar uit dat we op 31 januari over de raadsinformatiebrief gaan praten. Aan de hand van een interpellatie van Ramon Smits Alvarez, dat wel. De keuze van een interpellatie is niet zo gelukkig, want volgens de spelregels van de raad is discussie over dit onderwerp dan niet mogelijk.
Maar ik geloof dat Ramon Smits Alvarez weinig aan discussie is gelegen (dat vergt enige dossierkennis), maar alles aan het beschadigen van coalitiegenoot wethouder Brink – wat gezien diens opstelling in het college bijna macaber is. De interpellatie is duidelijk onderdeel van een campagne die al veel eerder is ingezet. Ik herinner mij bijvoorbeeld de uitwisseling van e-mails tussen Ramon Smits Alvarez en zijn partijgenoot wethouder Jan de Wilde over het snelfietspad naar Vathorst. De heren bedachten een opzetje ter meerdere eer en glorie van hun partij. Wethouder Brink werd daarbij zo’n beetje als joker neergezet. Jan de Wilde schreef bijvoorbeeld: ‘Als Henk dat niet doet, weet je ook dat je de volgende keer wat harder kunt zijn.’
Schriftelijke vragen die ik toen stelde (samen met Miriam Barendregt, want die kreeg in het mailverkeer ook nog een snier), doorkruiste dit interne PvdA-opzetje. Maar Henk Brink is het afgelopen jaar desondanks gericht door Ramon Smits Alvarez onder handen genomen. En dat moet op 31 januari dus weer gebeuren. Tegenover anderen heeft het PvdA-raadslid gesteld dat er hoe dan ook geen station bij Hoevelaken mag komen, ook niet indien een station bij Wieken-Vinkenhoef onmogelijk blijkt te zijn. Een weinig constructieve gedachte, mag ik opmerken.
Voor iemand die zich graag voorstaat op zijn inzet voor het openbare vervoer, lijkt mij dat een bekrompen opstelling. Ik zelf zou eerder zoeken naar garanties dat, ook nadat een station bij Hoevelaken is gebouwd, er geen woningbouw in Stoutenburg plaatsvindt. De Amersfoortse gemeenteraad zal dat via bestemmingsplannen moeten en kunnen regelen. In De Stad Amersfoort verweet Ramon Smits Alvarez vandaag de oppositie niet geïnteresseerd te zijn in het oplossen van problemen. ‘In onze stad zijn er serieuze problemen en daar horen serieuze mensen bij om die op te lossen.’ schreef hij. Ik vraag me af wat Ramon Smits Alvarez dan nog in de raad heeft te zoeken!

Moet sportleven Amersfoort boeten voor Nijkerkse weigering?

Donderdag 19 januari 2006

SRO is een naamloze vennootschap waarin de gemeente Amersfoort een belang heeft van honderd procent. Het aandelenkapitaal bedraagt 45.000 euro. Daarnaast heeft de gemeente ten opzichte van SRO nog wachtgeldverplichtingen in geval van faillissement of betalingsonmacht en heeft de gemeente inspanningsverplichtingen bij calamiteiten of veranderingen in het afnamepakket van de gemeente. De SRO is, behalve in Amersfoort, ook actief in onder meer de gemeenten Nijkerk, Soest en Bunschoten-Spakenburg.

De Amersfoortse Courant van vandaag meldde dat de gemeente Nijkerk niet voornemens is gebruik te maken van het aanbod tot aanschaf van aandelen van SRO. Volgens burgemeester en wethouders van deze buurgemeente had SRO Nijkerk gevraagd om tot aankoop over te gaan. Het Nijkerkse gemeentebestuur vindt dat ze daar niets mee opschiet.
Vermeldenswaard hierbij is dat de gemeente Nijkerk SRO heeft verboden de tarieven voor sporthallen in die gemeente te verhogen. Deze verhoging is volgens SRO noodzakelijk omdat de energiekosten zijn gestegen met een bedrag van 22.050 euro. De sportverenigingen in Nijkerk zouden een verhoging van de tarieven van drie procent moeten ophoesten, maar daar heeft hun gemeentebestuur dus een stokje voor gestoken. Overigens zou deze tariefsverhoging maar een deel van de gestegen energieprijzen dekken, tweederde van de kosten zou SRO zelf voor haar rekening nemen.

Zo’n bericht roept meerdere vragen op. Ten eerste: weet het Amersfoortse gemeentebestuur van het koopaanbod van SRO in de richting van Nijkerk. Hierdoor zou Amersfoort niet langer enig eigenaar zijn, een situatie waar je niet negatief over hoeft te zijn. Maar als dat al zo is, betekent dat dan dat nieuwe aandeelhouders ook wachtgeldverplichtingen en andere financiële afspraken tussen Amersfoort en SRO gaat meedragen? Zoiets kan positieve consequenties hebben voor de reserves en voorzieningen in onze stad.
Maar er is ook nog een andere vraag. Wanneer Nijkerk SRO verbiedt om gestegen lasten door te berekenen in de tarieven, dan heeft dat een negatief effect op de exploitatielasten van SRO. Dat zou dan weer tot gevolg hebben dat SRO de tarieven die andere gebruikers moeten betalen – en dat zijn in belangrijke mate Amersfoortse sportverenigingen -, moet aanpassen. Gebeurt dat niet, dan moet de aandeelhouder, dus de gemeente Amersfoort en daarmee de Amersfoortse belastingbetaler, boeten voor de weigering van het Nijkerkse gemeentebestuur.
Door middel van schriftelijke vragen probeer ik hierover meer duidelijkheid te krijgen!

Begeeft college zich op glad aanbestedingsijs?

Woensdag 18 januari 2006

Eind dit jaar loopt het contract af dat het Amersfoortse gemeentebestuur heeft met het RWA (Eemfors). Het betreft de dienstverleningsovereenkomst waarin onder meer het wijkonderhoud is opgenomen. Momenteel worden nieuwe bestekken gemaakt, na de zomer begint de aanbestedingsprocedure. Het gemeentebestuur heeft echter in 2004 al besloten in 2007 door te gaan met het RWA en slechts twintig procent marktconform aan te besteden. Op zich een goed streven, want hierdoor wordt werk in stand gehouden voor SW-ers en mensen met een WWB-uitkering.

Toch speelt hier de vraag of dit kan, gezien de problemen waar Amersfoort het afgelopen jaar tegenaan liep in verband met de Europese aanbestedingsregels. Kan je een dergelijke klus deze zomer aanbesteden terwijl je als gemeentebestuur al bij voorbaat hebt besloten om tachtig procent van het werk te gunnen aan de huidige contractpartner? Reden voor mij om vragen te stellen. Daarbij heb ik tevens geïnformeerd naar het voornemen van het college om de opzegtermijn voor een deel van het werk van de ROVA open te breken. Dit is noodzakelijk om vanaf 2007 de taakverdeling tussen het RWA en de ROVA beter te regelen. Maar wat gebeurt er met het RWA als de ROVA vasthoudt aan de door ons gemeentebestuur getekende contracten?

Zoektocht is noodzaak, het denken houdt niet op

Dinsdag 17 januari 2006

Dat Amersfoort een zorgcentrum moet hebben voor dakloze harddrugsverslaafden is geen vraag – ik diende in 2003 hierover een motie in, samen met Ton Berends. De motie werd aangenomen, al was de toenmalige wethouder gezondheidszaken er nog niet echt aan toe. De discussie die het afgelopen half jaar is gevoerd over het zorgcentrum aan de Kleine Haag gaat daarom niet om de vraag of er een zorgcentrum moet komen, maar wáár deze moet komen. En in het bijzonder: hoe betrek je mensen in onze stad bij de discussie over een locatie voor een zorgcentrum.

Hierover gaat het voorstel dat ik deze avond, samen met René van der Borch van de VVD-fractie indiende. Aanleiding was een motie die de VVD in december indiende en waarin werd aangedrongen om een zoektocht te starten naar een alternatieve oplossing voor de opvang van dak- en thuislozen. Bij de indiening werd er op gewezen dat een tijdige zoektocht er ook toe kan bijdrage dat, als de opvang aan de Kleine Haag flopt, er tijdig een alternatief voorhanden is.
De tijdigheid van een zoektocht is een belangrijk element in de motie en in het voorstel dat ik vandaag met René van der Borch indiende. Immers, bij de discussie over de Kleine Haag werd door de burgemeester en wethouder Van ’t Veld telkens naar voren gebracht dat haast er de oorzaak van was dat de inspraak waar velen om vroegen, achterwege is gebleven. ‘Het kost ons anders vijf jaar,’ werd er met enig gevoel voor overdrijving geroepen. Alle aanleiding dus om tijdig te starten met een zoektocht naar alternatieven.

Zijn die alternatieven dan nodig. Zeker weten. Ten eerste roepen velen in de raad dat de overlast die bewoners in de omgeving van de Stovestraat hebben te verhappen, niet eeuwig kan voortduren. Wie dat roept, zal ook een daad moeten stellen. Ten tweede zal het zorgcentrum aan de Kleine Haag – dat leren ervaringen elders – drugsverslaafden van elders aantrekken. Daaraan help geen pasjessysteem, het enige gevolg daarvan is dat naast de zestig verslaafden die wél toegang hebben, een groeiend aantal verslaafden die geen toegang hebben de binnenstad bevolken en oorzaak zijn voor nieuwe problemen. Deze verwachting mag overigens een goede aanpak van het huidige probleem niet in de weg staan. En ten derde: het denken gaat – hopelijk – door. In andere steden zijn twee belangrijke ervaringen opgedaan: de opvang van drugsverslaafden moet kleinschalig en groepsgericht plaatsvinden, en: de geluiden dat opvang in of aan de rand van een centrum niet de beste keuze is, nemen toe.
Met het voorstel om een zoektocht te beginnen neem je geen besluit om de opvang in de Stovestraat te verplaatsen en besluit je niet om het zorgcentrum aan de Kleine Haag niét te openen. Maar je maakt het wel mogelijk om een goede discussie te voeren, een discussie die zich niet beperkt tot academische stellingname omdat er toch geen alternatief is. Dat Jouw Amersfoort het zorgcentrum aan de Kleine Haag, gezien de slechte voorbereiding door het college, eigenlijk helemaal niet wil openen doet daarbij niet veel ter zake. We zitten met een raadsbesluit en het zal pas een nieuwe raad kunnen zijn die, zonder gezichtsverlies voor de huidige coalitiepartijen, een reparatiebesluit kan nemen. Vier jaar geleden deden we een soortgelijke ervaring op met de bouwplannen voor het gebied Birkhoven-Noord.

Een ding staat vast: zoals het rondom de Kleine Haag is gegaan, zo mag het nooit meer plaatsvinden. Partijen die nu roepen: wacht maar even af wat de nieuwe ervaringen met de opvang aan de Kleine Haag zijn, steken hun hoofd in het zand en weigeren te erkennen dat het denken verder gaat en juist in een dossier als de opvang van dak- en thuislozen nieuwe ontwikkelingen zich snel kunnen aandienen. Om een voorbeeld te noemen: indien het opvangexperiment dat binnenkort start in de vier grootste steden een succes wordt, wil het Kabinet de maatregelen – en dus ook de bekostiging daarvan – uitbreiden naar andere grote steden. Moeten we dan zeggen: ‘Ho, nu even niet, want we willen eerst resultaten afwachten en hebben daarna vele jaren nodig voor inspraak!’ Of wordt dan weer met grote haast dezelfde fout gemaakt als het afgelopen jaar?