Twitteren: fluiten met een vals geluid

Woensdag 31 maart 2010

Ik twitter niet! Bij het woord ‘twitteren’ moet ik altijd aan vogels denken die ’s morgens vroeg op hun boomtak zitten te fluiten. Wat ze fluiten, is voor deze vogels waarschijnlijk niet zo belangrijk. Ze zijn er en willen iedereen laten merken dat ze er zijn, ook al zullen veel toehoorders denken: wat heb ik aan dat nietszeggende gefluit. En zo twitteren deze vogels dan verder.

Ik luister dus niet naar het onnodige getwitter. Komt er eens een opmerkelijk gefluit uit de om aandacht vragende bekjes, dan is er altijd wel iemand die mij dat vertelt. Zoals vandaag. Ik heb mijn kritiek geuit op onze wethouder Jeugdzaken, Ger Boeve. Er is zinloos geld uitgegeven voor een vrijwel mislukt project (Plek Zat), zinloos vooral omdat het grootste deel van het geld niet is uitgegeven voor de inhoud van het project, maar voor opgeblazen overhead.

De wethouder, zo hoorde ik, heeft de afgelopen dagen al twee keer getwitterd dat hij mij niet begrijpt (hij begrijpt meer niet, maar dat is intussen algemeen bekend). Ik zou hem, zo twittert hij, een verwijt maken dat er zinloos geld is uitgegeven, maar ik zou hem eigenlijk dankbaar moeten zijn. Immers, dankzij hem is het zinloze project voortijdig stopgezet waardoor zo’n twee ton geld is gespaard.!

Oké, ik accepteer dat de wethouder toegeeft dat er een einde is gemaakt aan het zinloos uitgeven van gemeenschapsgeld. Maar dat dit te danken is aan zijn inspanning, gaat me iets te ver. In mei van het vorige jaar stelde ik schriftelijke vragen over Plek Zat, samen met Simone Kennedy van de Christen Unie en Henk Jan Barske van de VVD. In de beantwoording van die vragen werd inderdaad aangekondigd dat het project Plek Zat voortijdig werd beëindigd.

Kort nadat deze antwoorden binnen waren, sprak ik een festivalorganisator uit Vathorst. Deze merkte op dat vanuit Plek Zat een bijdrage aan het beoogde festival was toegezegd. Deze toezegging was echter onverwacht ingetrokken. De motivering daarbij, gegeven vanuit Plek Zat, was: ‘Er zijn vragen gesteld vanuit de gemeenteraad en daarom kunnen wij geen geld meer uitgeven.’

De wethouder zal best het formele woord hebben uitgesproken. Maar dat was dan niet zijn verdiensten , maar een noodzakelijkheid nadat door vragen uit de raad aan het licht was gekomen dat er bij de uitvoering van het project Plek Zat het een en ander niet goed zat. Wij, de raadsleden, moeten de wethouder dus niet dankbaar zijn om zijn initiatief; de wethouder moet ons dankbaar zijn omdat zonder onze vragen er nog meer geld zou zijn uitgegeven en de wethouder uiteindelijk nog dieper in de shit zou zijn beland!

 In de kunst kan slechts diegene iets nieuws zeggen, die dom genoeg is om niet te weten dat alles al een keer eerder is gezegd.

Geen nieuws, goed nieuws!

Dinsdag 30 maart 2010

Vandaag verscheen een persbericht over de stand van zaken bij de formatie van een nieuw college. Ik vermoed dat geen van de redacties van de Amersfoortse media na het lezen van dit persbericht heeft geroepen: ‘Stop de persen!’. Het persbericht vermeldt feitelijk twee zaken: het overleg neemt meer tijd in beslag dan vooraf aangekondigd, en: op 6 april vindt weer een openbare bijeenkomst plaats . Tijdens deze bijeenkomst wordt verslag gedaan van de vorderingen of wordt het eindresultaat van deze fase van de besprekingen gepresenteerd.

De afgelopen week hebben meerdere mensen mij aangesproken over de collegeformatie. ‘Jullie zouden toch transparant zijn!’ werd opgemerkt, of: ’Jullie zijn toch tegen achterkamertjespolitiek!’. Jawel, twee keer correct. Maar de praktijk is dat overleg tussen partijen, waarbij een gezamenlijk standpunt moet worden bereikt en iedereen op sommige punten water in de wijn moet doen, eenvoudigweg niet openbaar kán plaatsvinden. Dat zou alleen maar gesprekken voor de Bühne opleveren, waarbij niemand zich geroepen voelt om in te gaan op noodzakelijke compromissen. Het is jammer, maar zo is de realiteit.

En laat ik eerlijk zijn: ik ben net zo nieuwsgierig als alle mensen die mij aanschieten en graag informatie willen hebben over het verloop van de onderhandelingen. Ik deel die nieuwsgierigheid. Maar mijn enige conclusie is: er wordt nog gesproken, niemand haakt af, dus eigenlijk gaat het wel goed!

 De beroemde komiek Hersch Ostropolier is in gesprek met een wonderrabbi. Een vrouw spreekt hen aan en klaagt dat haar man is weggelopen. De wonderrabbi troost haar; haar man zal terugkomen. Hersch Ostropolier kan zich niet verbijten: ‘Uw man komt beslist niet terug!’ Nadat de vrouw is verdwenen, overlaadt de rabbi Hersch met verwijten. Die antwoordt: ‘Rabbi, jij hebt in al jouw boeken gelezen en bent daardoor op het idee gekomen: de man komt terug. Ik heb de vrouw eens goed bekeken en daarom weet ik zeker: de man is voor altijd weggegaan!’

Slordige omgang met gemeenschapsgeld

Maandag 29 maart 2010

Nadere bestudering van de cijfers maakt het duidelijk: er is gerotzooid met het budget voor het project Plek Zat. Het college stelde in het voorjaar van 2008 voor dit project € 400.000 beschikbaar. Voor dit geld moest een nieuwe voorziening voor de jeugd worden ontwikkeld, allereerst in Vathorst. Afgelopen maand werd het duidelijk: het project is grotendeels geflopt. Onder druk van enkele raadsleden die er het fijne van wilde weten, werd in de zomer van 2009 het project stopgezet. Intussen was er al € 220.000 uitgegeven. Daarbij mag ook nog het voorafgaande onderzoek worden geteld, dat € 142.000 heeft gekost.

Waarom mijn stelling dat er is gerotzooid? In 2008 bepaalde het college dat van de € 400.000 die het project mocht kosten, € 75.000 kon worden uitgegeven voor projectmanagement, procesbegeleiding en ondersteuning. Dat was nog geen 19 procent van het totale bedrag. Uit de evaluatie die het college vorige maand naar de raad stuurde, blijkt dat van de € 220.000 die is uitgegeven zo’n € 120.000 is besteed aan projectleiding. Dat is ruimschoots meer dan was begroot, de post projectleiding omvatte uiteindelijk bijna 55 procent van de totale uitgave, drie keer zoveel als in 2008 werd goedgekeurd.

Ook de post Communicatie, waarvoor in 2008 nog € 20.000 werd gereserveerd, hakte er fors in. Deze post werd overschreden tot € 30.000, op een kleiner totaalbedrag. De communicatie-uitgaven stegen van 5 procent naar bijna 14 procent van het totale budget.

Voor projectleiding en communicatie werd dus samen € 150.000 uitgegeven. Dit bedrag is fors hoger dan de uitgaven voor de activiteiten: € 70.000. Dat was dus uiteindelijk nog maar 32 procent van het totale budget, terwijl het college in 2008 zo’n 69 procent van het budget voor de feitelijke invulling van het project had gereserveerd. Van die € 70.000 is overigens zo’n € 16.000 zoek. Daarbij gaat het om allerlei apparatuur die op kosten van het project werd aangeschaft en die nu ergens bij een groepje jongeren of bij het ingehuurde organisatiebureau staat te pronken.

Deze hele gang van zaken duidt er op dat de wethouder Jeugdzaken geen enkel zicht had op het verloop van het project. Kort na zijn aantreden had hij een gesprek met de projectleider en enkele deelnemers aan het project. Een prima gesprek, zo was in het weekblad Vathorst Nu te lezen. De vraag is, of de wethouder zich voorafgaand aan dat gesprek had georiënteerd ten aanzien van de doelstelling en de aan de raad voorgespiegelde uitvoering van het project, alsmede aan het verloop van de uitgaven. Ongetwijfeld niet, want uit een hol vat kan je wel veel geluid verwachten, maar weinig inhoud!

 Alleen de kunst biedt ons de mogelijkheid iets te zeggen dat we eigenlijk niet weten.

Een vreemde, maar kostbare transactie

Vrijdag 19 maart 2010

Deze dag werd door het college een persbericht uitgegeven. De titel: ‘Baggerdepots komen er definitief niet’.  Is dat nieuws? Beslist niet! Toch is het een interessant persbericht: de banaliteit van de overeenkomst die de gemeente een aantal jaren geleden met het afvalverwerkingsbedrijf Smink afsloot, staat weer eens zwart op wit.

Een beknopte terugblik. De provincie zocht in de jaren tachtig van de voorbije eeuw naar nieuwe opslagcapaciteit voor sterk verontreinigde bagger. De regels schreven toen nog voor dat elke provincie zijn bagger binnen de eigen grens moest opslaan. Na een zoektocht – waarbij het gemeentebestuur op een essentieel moment afwezig was, zie het Vathorstonderzoek – viel de keuze op het gebied achter de vuilstort van de firma Smink, vlak bij Vathorst. De gemeenteraad was nauwelijks op de hoogte van de zoektocht, laat staan dat er protest werd aangetekend tegen de locatiekeuze. Het was de actiegroep GUS die rond het jaar 2000 aan de bel trok.

Toen in 2002 een nieuwe gemeenteraad aantrad, was er geen maatschappelijk draagvlak meer voor de beoogde baggerstortputten. De provincie wilde echter van geen wijken weten en dwong het Amersfoortse gemeentebestuur een bestemmingsplan voor de baggerputten naast Vathorst op te stellen. Intussen bleek echter uit onderzoek dat de eerder door de provincie berekende capaciteit voor de putten veel te groot was. Ook verviel de regel dat de provincie binnen eigen grenzen moet storten. Een streep door de rekening van de firma Smink, zou je zo denken. Het graven van de putten werd een behoorlijk financieel risico omdat het onzeker werd of deze ooit vol zouden raken.

Maar geen nood. Het gemeentebestuur, onder druk van het maatschappelijke verzet, trad in overleg met de firma Smink, daarbij bijgestaan door de provincie. Er werd een oplossing gevonden: de gemeente zou de grond voor de putten opkopen en aan de firma Smink een afkoopsom voor het storten van de bagger betalen. Het daarmee gemoeide bedrag, dat momenteel zwaar op de gemeentelijke begroting drukt, is intussen opgelopen tot zo’n vijftien miljoen euro. Dat moet via woningbouw in Vathorst-West worden terugverdiend, maar het ziet er steeds meer naar uit dat dit onmogelijk is.

Wat is nou de banaliteit van de overeenkomst met Smink, opnieuw bevestigd door het persbericht van vandaag? Onder druk van de provincie moest de gemeente het bestemmingsplan voor de vuilstort aanpassen. Want in plaats van het storten van de bagger in twee aan te leggen putten – met een behoorlijk bedrijfsrisico voor de firma Smink – mag deze firma nu 900.000 kuub bagger boven op de vuilberg storten. Niet afgedekt door een laag water, maar onder de vrije hemel. Daarvoor mag de berg weer zo’n vijf meter hoger worden dan eerder (onder protest van veel omwonenden) was toegestaan.

Interessant dus. Smink hoeft de putten niet te graven, maar kan de zwaar vervuilde bagger in ingedikte vorm gewoon door de poort laten binnenkomen. En daarbij de inkomsten vangen die bij deze vorm van verwerking behoren. Is er nog sprake van ondernemersrisico of van het misgelopen van inkomsten waarvoor de gemeente vijftien miljoen euro op tafel moest leggen?

De firma Smink was – onder protectie van de provincie – het gemeentebestuur weer eens te slim af. Ik ben nog altijd benieuwd wie er, naast de firma Smink, nog meer aan deze transactie heeft verdiend!

 Jankef komt naar de rabbi om raad te halen. Drie uren lang praat hij over zijn nood. Dan vraagt hij: ‘Rabbi, wat zal ik doen?’ ‘Je moet je laten dopen,’ luidt de raadgeving. Jankef is diep beledigd. ‘Rabbi, wat maak je mij nou?’ De rabbi: ‘Dan kan je voortaan de pastoor urenlang lastig vallen, en niet mij !’

Het debacle van Plek Zat

Donderdag 18 maart 2010

Deze week ontvingen de raadsleden de evaluatie van het pilotproject Plek Zat. Als opfrisser: in 2007 verrichtte het bureau Keesie voor een bedrag van € 142.000 een onderzoek naar de behoeften onder de Amersfoortse jeugd en hun ouders. Uitkomst: in elke wijk zou een vrije plek moeten komen die de jeugd zelf kan inrichten. Het project werd door Keesie behoorlijk strikt omschreven. De kosten waren nogal hoog, dus werd besloten een pilotproject te starten. In Vathorst, wat goed uitkwam want de wethouder Jeugdzaken was ook wijkwethouder voor dit stadsdeel. Voor de pilot werd € 400.000 beschikbaar gesteld.

De uitvoering riep nogal wat vragen op. Kort samengevat: het leek er op dat er met geld werd gesmeten. Latere informatie bevestigde dit beeld. Van de oorspronkelijke opzet kwam weinig terecht. Er werd kostbare apparatuur aangeschaft om een cd te maken, wijktelevisie op te zetten, een film te produceren, een jongerenpagina in Vathorst Nu op te zetten (op zich geen slecht idee) en om voor ruim € 20.000 pr-kosten te maken.

Om het project op gang te brengen en te begeleiden werd het Amsterdamse bureau Mexit, adviseurs voor Intercultureel management, ingeschakeld. Dat er een Marokkaanse jongerenwerker werd aangesteld, kan op zich best positief zijn. Dat de uitvoering van het project werd gedomineerd door Marokkaanse jongeren, was wel opvallend. Niets tegen een project voor allochtone jongeren, dat kan zelfs heel nuttig zijn. Maar maak daar dan een specifiek project van, met duidelijke doelstellingen en controleerbare uitgangspunten. Plek Zat was duidelijk niet voor dit doel opgezet, zeker niet gezien het pilotkarakter.

In mei vorig jaar stelde ik, samen met mijn raadscollega’s Simone Kennedy en Henk-Jan Barske, schriftelijke vragen over de uitvoering van Plek Zat. Directe aanleiding was een discussiebijeenkomst in De Kamers waarbij geld geen rol leek te spelen. Lange Frans en Baas B traden op evenals een bekende cabaretier. Alles werd aan elkaar gepraat door Prem Radhakishun (wat hij overigens uitstekend deed), er waren drankjes en hapjes voorhanden en er was zelfs een veiligheidsdienst ingehuurd.

Vrijwel direct na onze vragen werd het project stopgezet. Leveranciers die bij nog geplande activiteiten waren betrokken, kregen te horen dat als gevolg van onze vragen de geldkraan was dichtgedraaid. En dat was maar goed ook, maar intussen was er al ruim twee ton van het beschikbare bedrag gesoupeerd. En wat zagen de Vathorstbewoners er van: twee metershoge billboards langs de boulevard, waarvan er een intussen door weer en wind is vernield. De andere staat nog en vermeldt ‘Wij willen van Vathorst de leukste wijk van Nederland maken.’ Het ‘wij’ zijn de twee metershoge geportretteerde, getinte jongeren. Hoe zij dat wilde doen en wat er van hun voornemen terecht is gekomen, is iedereen onbekend.

Nu hebben we een evaluatie waaruit blijkt dat ook het college het niet zo’n geslaagd experiment heeft gevonden. Toch werd in de evaluatie een aantal zaken niet opgelost. Waar is alle apparatuur gebleven die met projectgeld (gemeenschapsgeld) werd aangeschaft? Wat is er gebeurd met het plan om een cd te produceren? En een film? En waarom moest er een intercultureel bureau worden ingeschakeld, voor zo’n € 120.000? En uit elk potje is het geld uiteindelijk betaald? Ik heb daar maar eens schriftelijke vragen over gesteld!

 Toen de man eindelijk de positie had bereikt waarbij hij alles mocht zeggen wat hij dacht, dacht hij alleen nog maar aan zijn positie.

Een forse tegenvaller

Woensdag 17 maart 2010

Er staat onze stad een reeks van financiële tegenvallers te wachten! Dat schreef ik afgelopen donderdag op deze plaats. Ik noemde er ook een aantal: Podium, CSG-Noord, de ziekenhuislokaties, Vathorst-West, het Eemplein en noem maar op. Deze week bleek mijn sombere verwachting terecht te zijn. Het college heeft dinsdag de ‘Nota Grondexploitaties en strategisch vastgoed’ besproken. Een stormbal voor de financiële positie van onze stad.

Uit de nota blijkt dat op de jaarrekening van 2009 7,9 miljoen euro moet worden afgeboekt. Het gaat om verliezen die zijn ontstaan omdat de opbrengsten van een aantal stedelijke projecten ver achterblijven bij de eerder uitgesproken verwachtingen. Alle projecten die ik op 11 maart op deze plek benoemde, staan er in. Plus nog een aantal extra.

Wie de totale omvang van de financiële tegenvaller tot zich wil nemen, die kan de nota downloaden uit de besluitenlijst van B en W, te vinden op de gemeentelijke website. Kort samengevat: de bouwmalaise dreigt de winstverwachtingen voor een aantal projecten weg te vagen, vertragingen leveren extra renteverliezen op en ingenomen grondposities hebben intussen een hogere boekwaarde dan de actuele marktwaarde.

Ik ga hier nu niet roepen dat ik, tijdens discussies in de raad en in schriftelijke vragen, de nu aangekondigde tegenvallers al veel eerder had voorzien. Het is soms helemaal niet prettig om achteraf het gelijk aan je zijde te krijgen, ongelijk hebben is soms beter voor de stad. De realiteit is dat de coalitiebesprekingen door de nu gepresenteerde tegenvallers extra worden belast. En dat naast de te verwachte negatieve gevolgen die de Rijksbezuinigingen de komende jaren op onze gemeentelijke begroting zullen hebben.

Het is zuur voor D66 en de BPA. Eindelijk in staat om (weer) aan de collegetafel plaats te nemen, en dan te merken dat de schatkist leeg is, er weinig ruimte is voor leuke dingen en het nieuwe college de komende jaren vooral de boodschap moet verkondigen dat de burgers in onze stad de broekriem nauwer moeten aanhalen.

Op zich is dat geen aanleiding om in de oppositierol te blijven hangen. Noodzakelijke bezuinigingen bieden ook kansen om flink op te ruimen en dood hout binnen de gemeentelijke organisatie te kappen. Maar dat zal wel het maximale aan creativiteit vergen en optimale samenwerking tussen de coalitiepartijen noodzakelijk maken. Volgende maand zullen we zien of er een nieuw college aantreedt die uitdagingen aankan en het vertrouwen bij een meerderheid van de kiezers weet waar te maken.

 Schmerel vraagt de rabbi om raad. Wat voor soort onderneming garandeert hem dat hij zich en zijn gezin altijd kan blijven voeden? ‘Wordt bakker,’ adviseert de rabbi, ‘dan heb je in elk geval altijd brood in huis!’ ‘Ja maar, rabbi,’ is Schmerel’s reactie, ‘wat gebeurt er wanneer ik geen geld meer heb om meel te kopen?’ ‘Nou ja, dan ben geen bakker meer!’

Coalitieonderhandelingen en compromissen

Dinsdag 16 maart 2010

Vandaag is het coalitieoverleg een volgende fase ingegaan. De BPA heeft zijn voorkeur kenbaar gemaakt: een college van BPA, VVD, D66 en Groen Links. Het voorstel leverde een aantal kanttekeningen op, vooral de analyse van waaruit deze keuze is gemaakt was niet voor iedereen duidelijk. Maar de vier partijen hebben afgesproken de komende week de gesuggereerde programmapunten verder uit te werken.

Feitelijk is het echte collegeoverleg pas vandaag beginnen. Tijdens de gesprekken over de programmapunten moet blijken of de vier partijen in voldoende mate bij elkaar passen. Het overleg kan tot de uiteindelijke conclusie leiden dat er te weinig overeenstemming is en er alsnog naar een andere combinatie, met of zonder de BPA, moet worden gezocht.

De vraag die mij de afgelopen dagen werd gesteld, luidde: ben je niet bang dat de BPA tijdens het programmatisch overleg te veel compromissen aangaat, daarna het overleg toch niets oplevert, de BPA alsnog in de oppositie belandt en jullie vier jaar lang om de oren worden geslagen met de toezeggingen die jullie tijdens het overleg hebben gedaan?

Dat is een patroon dat zich in het verleden wel vaker heeft voorgedaan. Het meest recente voorbeeld stamt uit 1998, toen de VVD als grootste partij uiteindelijk toch in de oppositie terecht kwam. Ook buiten onze stad zijn op dit punt voorbeelden zat te vinden. Toch ben ik er niet al te bezorgd over.

Coalitieonderhandelingen monden a-priori uit in geven en nemen van alle kanten. Strandt het overleg, dan stranden ook alle toezeggingen die omwille van het te bereiken doel zijn gedaan. Belandt de BPA uiteindelijk toch in de oppositie, dan is ons programma het uitgangspunt voor de standpunten die we gaan innemen. Niet het coalitiepapier of een lijst van punten die tot een coalitiecontract hadden moeten voeren.

 Met kleine kinderen is het net zo als met intellectuelen: wanneer ze veel kabaal maken dan worden we zenuwachtig, zijn ze echter stil dan is dat verdacht.

Wethouder Kruyt heeft de oplossing

Maandag 15 maart 2010

Wethouder Arriën Kruyt weet wel wie onze nieuwe burgemeester moet worden. Stuur de vertrouwenscommissie maar naar huis, we zijn er uit. Arriën Kruyt weet daarbij precies hoe wij onze stad omhoog kunnen stuwen in de vaart der volkeren.

Dat is in elk geval mijn conclusie, na vandaag de Amersfoortse Courant te hebben gelezen. Het voorstel van Arriën Kruyt: haal Wouter Bos naar onze stad en maak hem burgemeester. Alle problemen zijn dan opgelost: wij zijn uit de burgemeestersdiscussie en Wouter Bos heeft een veilig onderkomen gevonden voor hem en zijn gezin. Voordeel: zijn vader woont al in Amersfoort, dus de kinderopvang tijdens avonden waarop Wouter de raad moet voorzitten kan prettig worden geregeld!

Toch weet Arriën Kruytt met zijn voorstel het heilige vuur bij mij niet te ontvlammen. Het is weer zo’n typische PvdA-oplossing: wie in Den Haag is afgedankt, moet maar zo snel mogelijk van een lucratieve burgemeesterspost worden voorzien. Eventuele wensen vanuit de raad en vanuit de stad doen daarbij niets terzake. Laten wij daar niet instinken. En trouwens: we hebben Ger Boeve toch nog, onze continue burgemeesterskandidaat!

Een jonge vrouw komt wenend bij de rabbi. Ze woont met haar echtgenoot bij haar vader in. Beiden slaan haar regelmatig bont en blauw. De rabbi roept de vader bij zich. ‘Jouw schoonzoon,’ zegt hij hem, ‘is een alom bekende dronkelap en straatvechter. Maar jij bent een man met aanzien. Hoe kan het zover komen dat jij jouw dochter slaat?’ ‘Rabbi,’ zo verklaart de man, ‘ik doe dat om mijn schoonzoon te straffen: mishandelt hij mijn dochter, dan sla ik zijn vrouw!’

Vier wethouders, waarom ook niet?

Vrijdag 12 maart 2010

Vandaag lees ik dat de nieuwe fracties van de gemeenteraad in Almere hebben besloten om het college in omvang te verkleinen. In plaats van met zes wethouders gaat de gemeenteraad van Almere de nieuwe raadsperiode in met vier wethouders. Wat zou in Amersfoort niet mogelijk zijn wat in Almere realiteit wordt?

Is Almere kleiner dan Amersfoort? Wordt er niet meer gebouw in deze nieuwe stad? Heeft Almere geen problemen op het gebied van economie en bereikbaarheid? Is het aantal werkzoekenden en mensen met een uitkering in Almere lager dan in onze stad? Al deze vragen kunnen met een ‘neen’ worden beantwoord. Almere staat op vrijwel elk gebied voor veel grotere opgaven dan Amersfoort. En toch kunnen de problemen daar worden aangepakt met een college van vier wethouders – dus waarom niet bij ons?

Oké, het kan zijn dat de kwaliteit van de bestuurders in Almere veel beter is dan wat wij in Amersfoort gewend zijn. Maar je moet niet terugkijken maar vooruit kijken. Waarom moeten we in onze stad telkens terugvallen op een college en op een soort bestuurder die garant staan voor het continueren van een gebrek aan bestuurlijke kwaliteit.

Ik sprak laatste een van de wethouders die mij probeerde uit te leggen waarom een college van zes wethouders eigenlijk toch wel het beste is. Zijn argument: onze wethouders zijn veel onderweg, verkeren vaak buiten het stadhuis en besteden veel tijd aan het leggen van contacten. Overigens: een blik op de wekelijkse lijst van activiteiten van onze collegeleden bevestigt deze opvatting. Maar is dat altijd nodig en heeft dat ook echt effect? Worden wij in onze stad beter bestuurd omdat onze wethouders elke receptie of andere gebeurtenis aflopen?

Ik zou zeggen: neen!

Dus waarom zouden we het voorbeeld uit Almere niet volgen (dat hebben wij al eerder gedaan, zie onze wijze van vergaderen!).

 De man verdraagt het huwelijk uit liefde voor de vrouw. De vrouw verdraagt de man uit liefde voor het huwelijk!

Financiële zorgen voor onze stad

Donderdag 11 maart 2010

 De recessie bezorgt de gemeente Amersfoort fikse problemen. Dat wisten we al, maar dat werd vandaag  een nieuw rapport van Coelo (Centrum voor Onderzoek van de Economie van de Lagere Overheden) weer eens bevestigd. En erger nog: er staat onze stad een reeks van financiële tegenvallers te wachten die in het Coelorapport niet aan de orde komen..

Het kantorenpark Podium in Vathorst wordt een groot probleem. De gemeente is nauw betrokken bij de ontwikkeling van dit project, tegenvallers hebben miljoenengrote consequenties voor de gemeentekas. Tot voor kort was de hoop gevestigd de mogelijke vestiging van het nieuwe ASR-hoofdkantoor in dit gebied. Daarmee zou een al jarenlange (kostbare) achterstand bij de ontwikkeling van dit gebied worden ingelopen. Intussen is het duidelijk dat het vrijwel zeker is dat het ASR-hoofdkantoor niet in onze stad wordt gevestigd.

Een andere kantorenlocatie in onze stad is eveneens een financieel zorgenkind. Het gaat om het Trapeziumproject, de geplande nieuwbouw tussen het station en het Eemplein. Weliswaar zijn de boeken van CSG-Noord gesloten, maar het uitblijven van bouwactiviteiten in dit gebied heeft consequenties voor onze gemeentelijke kas. De omvang van dit risico is onduidelijk, voor mij een aanleiding om deze week hierover schriftelijke vragen te stellen.

Indien alles naar plan verloopt, start dit jaar de nieuwbouw voor het Meanderziekenhuis. Dat heeft tot gevolg dat eind 2012 de afrekening voor een aantal grondtransacties plaatsvindt. Feitelijk moet kort daarna de verkoop plaatsvinden van de op de ziekenhuisterreinen geplande woningen. Bij de huidige woningmarkt en met een groot aantal projecten die nog in de pipeline zitten, kan de woningbouw op de huidige ziekenhuisterreinen flinke vertraging oplopen. Het zijn juist dergelijke vertragingen waarnaar het Coelorapport verwijst en die megabezuinigingen noodzakelijk maken, aldus dit rapport.

Vathorst-West is een ander financieel risico dat behoorlijke proporties kan aannemen. De berekende risico’s zijn groter dan de afkoopsom voor Smink die met de ontwikkeling van Vathorst-West moet worden afgekocht. Om verliezen in de hand te houden, zou de gemeente zich kunnen beperken tot het ontwikkelen van de ongeveer twintig hectare grond in Vathort-West die in gemeentebezit is. Maar dan moeten wel de activiteiten op de naastgelegen vuilstort tijdig zijn afgesloten.

Het rijtje is nog veel langer te maken. Over mogelijke kostenoverschrijdingen bij de ontwikkeling van het Eemplein en het zwembad aan de Hogeweg zal ik het niet hebben. Ook de financiële problemen bij de geplande stadsvernieuwing laat ik buiten beschouwing. En een groot financieel probleem dreigt bij het bekostigen van de sociaal-maatschappelijke taken die de gemeente uitvoert. De kosten daarvan lopen bij groeiende werkeloosheid flink op.

Al met al: we krijgen een coalitieakkoord dat weinig momenten van vreugde zal schenken. Hoewel: minder geld stimuleert de creativiteit en leidt misschien tot fikse besparingen op en verbeteringen in de gemeentelijke organisatie.

 Jankef heeft een paard gekocht. Op weg naar huis breekt er een noodweer los en het paard dreigt op hol te slaan. Jankef belooft: ‘Lieve god, wanneer het noodweer goed afloopt, dan zal ik het paard verkopen en het geld voor vrome doelen verschenken.’ Bijna direct trekt het noodweer weg. Enkele dagen later staat Jankef op de markt. Hij houdt het paard aan de teugel en in zijn arm draagt hij een haan. ‘Wil je dat paard verkopen?’ vraagt een boer. ‘Jawel,’zegt Jankef, ‘Maar alleen samen met de haan.’ ‘Wat kost mij dat?’ vraagt de boer. Jankef:  ‘De haan kost vijftig roebel, het paard kost vijftig kopeken!’