Twee persberichten

Donderdag 30 november 2006

Twee gemeentelijke persberichten deze week die niet ontbecommentarieerd kunnen blijven. De eerste wordt gekopt met ‘Burger legt gemeente Amersfoort dwangsom op bij te laat reageren’. Een uitstekend experiment dat op 1 januari van start gaat! Mijn vraag is: gaat deze regeling ook gelden bij het te laat beantwoorden van schriftelijke vragen van raadsleden? Niet dat ik hier rijk van wil worden, de opbrengst is wat mij betreft voor een goed doel. Verheugend voor de ontvanger, want het betreft ontegenzeggelijk een groot bedrag!

Het tweede persbericht meldt dat verstedelijking van Vathorst-West de enige oplossing is om de bijdrage te dekken die de gemeente Amersfoort heeft verleend aan het positieve bedrijfsresultaat 2006 van de firma Smink.
Meestal gaan persberichten over iets dat als nieuws is aan te merken. Maar er was in onze stad toch geen mens te vinden die serieus geloof hechtte aan de toezegging van het college om te zoeken naar een andere dekking dan woningbouw voor de financiële gevolgen van amateuristisch collegebeleid rondom de baggerstort. Kwade tongen beweren zelfs dat op het stadhuis menigeen zich maar al te senang voelde bij de zelfverschulde schadepost die de gemeente moest ophoesten omdat daardoor de al jaren heimelijk gekoesterde wens om ook na Vathorst verder te mogen bouwen, in vervulling kan gaan. Een wat kostbare manoeuvre om een raadsbesluit (geen nieuwe stadsuitbreiding na de bestaande Vathorstplannen) om zeep te helpen!

Iets meer tempo, mijne heren

Woensdag 29 november 2006

De plannen voor het Eemplein zijn goed ontvangen. Terecht, er staat een ambitieus project op stapel voor een plek waar eindelijk wel eens iets mag gebeuren. Wie herinnert zich niet de discussie over het Themacentrum die al twintig jaar geleden van start ging en intussen al heel wat nota’s, maquettes, werkgroepen en intentieverklaringen heeft opgeleverd. De eindstreep lijkt in zicht.

Nu het voorlopig ontwerp is gepresenteerd, hoop ik dat iedereen op het stadhuis zich het vuur uit de sloffen gaat lopen. Amersfoort heeft volgens sommigen geen goede naam als het gaat om het tempo bij het vertrekken van vergunningen voor projecten zoals het Eemplein.
Volgens de meest actuele planning had het voorlopig ontwerp al op 6 juni aan de raad gepresenteerd moeten worden. Dat lopen we nog wel in, verklaarde het college enkele maanden geleden naar aanleiding van schriftelijke vragen die ik over de steeds weer optredende vertragingen stelde. Ik hoop dat dit ook waar: nu de plannen er liggen, moeten er ook maar snel spijkers met koppen worden geslagen.
Het gerucht overigens gaat dat de projectleider voor het Eemplein dezelfde persoon is als de projectleider voor de Eemhaven. Je moet aan geruchten geen geloof hechten, is mij wel eens gezegd. Dat doe ik dus ook maar niet, want anders ziet het er voor de verdere planning van het Eemplein somber uit!

Het dorp Hooglanderveen

Dinsdag 28 november 2006

De bewoners van Hooglanderveen willen het karakter van hun dorp, alle aanstormende woningbouw van Vathorst ten spijt, graag behouden. Het aantal vergaderingen, toezeggingen, excursies en andere fraaiigheden waarmee de Veeners werden gerustgesteld, is indrukwekkend. Oké, ietwat cynisch ingestelde mensen betwijfelden of er van al die toezeggingen iets zal worden gerealiseerd. En realisten verklaarden zelfs dat het schier onmogelijk is om het dorp als een verstild plattelandsrelikwie te handhaven, te midden van het oprukkend stedelijk geweld. Het gedoe rondom de Groene Zoom lijkt cynici en realisten in het gelijk te stellen.
Maar gelukkig zijn er binnen het OBV ook nog creatieve geesten die het goed menen met de dorpsbewoners in Hooglanderveen. Hun oplossing is even simpel als effectief: sluit het dorp gewoon af! Om te zien hoe dat valt, ontsproot het voornemen om te beginnen met de tunnel in de Van Tuijllstraat. En om de landing gladjes te laten verlopen, is de afsluiting eerst aangekondigd als een tijdelijke maatregel, maar het aantal tijdelijke maatregelen dat de overheid de afgelopen eeuwen heeft ingevoerd en die helemaal niet zo tijdelijk blijken te zijn, is legio: van de Amstelkerk in Amsterdam tot het kwartje van Kok!

Ajakkes, weer liggen de bewoners van Hooglanderveen dwars. Ze zijn verkeerd begrepen: ze willen niet worden afgesloten, ze vragen slechts om enige distantie. Maar het is net als Vathorst-West en vele andere voornemens van onze stadsplanners: het idee ligt er, het is goed voor de mens en als het niet mag worden uitgevoerd dan moet er maar extra geld op tafel komen!
De gemeenteraad lijkt net zo eigenwijs te zijn als de bewoners in Hooglanderveen. Lijkt, want een adequate motie die werd gesteund door de drie oppositiepartijen werd deze avond om zeep geholpen ten faveure van een gematigde uitspraak, ingebracht door de coalitiepartijen. Er nu wordt onderzocht of de tunnel toch nog enige tijd open kan blijven. Dit verzoek kreeg uiteindelijk ieders instemming, beter iets dan helemaal niets immers!

Een misser van jewelste

Maandag 27 november 2006

Gemeenteraadsleden zijn gekozen om de stad te besturen. Dat houdt in: voorstellen van het college bespreken, belangen afwegen, initiatieven vanuit de stad de ruimte geven, het gemeentelijke bedrijf controleren en goedkeuring geven aan een zinvolle besteding van ons gemeenschapsgeld. Dat vergt overleg, vraagt soms om aanvullende informatie en levert discussie op tussen partijen die vanuit verschillende opvattingen het beste met onze stad voor hebben.

Voor het noodzakelijke overleg moet natuurlijk wel ruimte worden geboden. Tot ruim een jaar terug was die ruimte er ook, al vergde dat volgens sommige raadsleden wel veel tijd. Het is eervol om tot volksvertegenwoordiger te worden uitgeroepen, maar dat je daar ook nog eens veel tijd in moet steken, ging sommigen toch wel echt iets te ver!
Een oud gezegde luidt dat alle wijsheid uit het oosten komt. We hadden dus wat voorzichtiger moeten zijn toen schijnbaar slimme lieden, maar zonder voldoende geografische kennis, kwamen aandragen met het vergadermodel uit Almere: die stad ligt ten noorden van Amersfoort. In die stad leek het licht te zijn opgegaan: het Almeerder model. Niet meer van die ellenlange commissievergaderingen waarin uitgebreid werd gesproken over saaie gemeentelijke onderwerpen. Neen, een nieuw model, overzichtelijk, strak in de tijd en een zege voor de griffie en het ambtelijke apparaat. Dat elke stad zijn eigen bestuurscultuur heeft en de zegeningen op de ene plek een ramp voor een ander kunnen zijn, leek niet ter zake te doen.

Dus vergaderen we pro saldo vaker, wordt er intussen op één avond op vier plekken parallel vergaderd zodat bezoekers en raadsleden merken dat zij eigenlijk gelijktijdig op meerdere plekken aanwezig moeten zijn, wordt het steeds moeilijker om goede leiding voor de vergaderingen te vinden en klaagt iedereen dat er geen ruimte meer is om zaken op een behoorlijke wijze te bespreken.
Leidt dat tot inkeer? Natuurlijk niet. Erkennen dat een besluit, dat met veel bombarie is aangekondigd, uiteindelijk een schot naar achteren blijkt te zijn, is niet zo gemakkelijk. Dat leidt dus tot potsierlijke oplossingen, bijvoorbeeld het vragenuurtje. Omdat de rondvraag in het intussen blamabele systeem was komen te vervallen waardoor de communicatie tussen de raad en het college alleen maar is verslechterd, is er vanaf deze week een vragenuurtje geagendeerd. Parallel aan drie andere vergaderingen, dat wel, zodat driekwart van de raadsleden de actuele informatie die tijdens zo’n vragenuurtje naar voren kan komen, moeten missen. Een oplossing van niets dus!

Laten we maar teruggaan naar de commissievergaderingen zoals die in het verleden werden gehouden, het kleinere euvel, lijkt mij. Dat scheelt de raadsleden tijd, geeft iedereen de kans om een keuze te maken ergens aanwezig te zijn (of gewoon thuis te blijven) en komt de communicatie tussen de raadsleden en de geïnteresseerde burgers alleen maar ten goede. Enige nadeel: de ambtenaren moeten wat meer discipline opbrengen om voorstellen tijdig in de raad te krijgen. Tja!

Ramon Smits Alvarez

Zondag 26 november 2006

Deze week werd bekend gemaakt dat Ramon Smits Alvarez in verband met de door hem uitgevoerde eerroof tegenover Hans van Wegen strafrechtelijk wordt vervolgd. Civielrechtelijk is hij al op onmiskenbare wijze de vingers getikt waardoor hij een schadeloosstelling moet betalen en een excuusadvertentie moet plaatsen. De strafrechtelijke procedure staat los hiervan, al kan de uitspraak van de civiele rechter als een veeg teken voor Smits Alvarez worden gezien.

Eigenlijk heb ik – menselijk gezien – met hem te doen. Maar anderzijds: zijn daad was werkelijk meer dan verwerpelijk, wat tijdens de civiele procedure eens te meer is gebleken. Het grote aantal getuigen dat is gehoord bracht boven tafel dat de lastercampagne die werd gevoerd meer was dan alleen maar een terloops gesprek in de kroeg. Mensen zijn actief benaderd, waaronder ouders van klasgenoten van de kinderen van Hans van Wegen. En dat alles om een verkiezingsuitslag in het nadeel van de BPA te beïnvloeden.
Wat mij het meest verbaasd is het feit dat de actie van Smits Alvarez is gevoerd zonder dat mensen in zijn omgeving daar iets van wisten. Dat is jammer, want verstandige mensen hadden hem tijdig in zijn actie kunnen laten stoppen. Er zijn binnen de PvdA toch wel verstandiger mensen dan de geheel op zelfpresentatie gerichte Smits Alvarez – nota bene bijna de lijsttrekker van die partij?

Gedoe in Hooglanderveen

Zaterdag 25 november 2006

Jarenlang vormde de dorpsgemeenschap in Hooglanderveen een hecht blok. De bewoners voelden zich vertegenwoordigd door de Belangen Vereniging Hooglanderveen. Deze stimuleerde niet alleen het cultureel en maatschappelijk leven in het dorp, maar trad ook op als belangenbehartiger tijdens de gesprekken met de gemeente en – nadat de plannen voor Vathorst op tafel kwamen – met het ontwikkelingsbedrijf OBV.
Sjoerd Geurtz was het gezicht van de belangenvereniging. De autoriteit waarmee zijn vereniging naar buiten trad, leidde er toe dat binnen de gemeenteraad velen het wel en wee in Hooglanderveen in goede handen van de belangenvereniging zagen: de vereniging genoot het volste vertrouwen en ontlastte de raadsleden in hun werk. Sjoerd Geurtz was twaalf jaar lang voorzitter en trad terug nadat hij politieke ambities kreeg, eerst voor Hart voor Amersfoort, daarna voor de BPA. Deze politieke zwerftocht vormde niet een van zijn sterkste manoeuvres. Bij zijn afscheid van de belangenvereniging werd hij erelid van de vereniging.

Achteraf blijkt dat de belangenvereniging in zijn gesprekken met de gemeente en het OBV te vaak kaarten uit handen heeft gegeven. Het meedoen aan het spel leek soms belangrijker dan het streven naar harde resultaten. Volgens sommigen in Hooglanderveen heeft de belangenvereniging in het verleden te veel toezeggingen gedaan die zich achteraf nadelig blijken te zijn. De discussie rondom de Groene Zoom is hiervan een duidelijk voorbeeld.
Het is de vraag of je de vroegere voorzitter alles mag aanrekenen. Maar feit is natuurlijk wel dat het vernieuwde bestuur zich op onaangename wijze met een aantal onomkeerbare zaken ziet geconfronteerd, en daar wel op wordt aangesproken.
Ook door het erelid, hoewel die voor een aantal door hem bekritiseerde zaken feitelijk medeverantwoordelijk is, ook al had hij het misschien anders bedoeld. ‘Wij zitten nu met de gebakken peren,’ riep de nieuwe voorzitter van de belangenvereniging onlangs. Dat is Sjoerd Geurtz in het verkeerde keelgat geschoten, hij zegde onlangs zijn erelidmaatschap op. Wie de discussie in het dorp volgt, ontkomt niet aan de indruk dat er intussen sprake is van twee kampen.

Voor de gemeenteraad heeft dat alles onaangename consequenties. Jarenlang bestond er groot vertrouwen in de belangenvereniging die daardoor een behoorlijke mate van vrijheid had. Eigenlijk een ideale situatie: de bewoners in Hooglanderveen beslisten op een groot aantal punten zelf over het wel en wee in hun dorp. Een vorm van bestuurlijke delegatie die eigenlijk alleen maar kan worden toegejuicht. Maar omdat dit vooral via informele regels ging, zit de gemeenteraad nu met de gebakken peren: de draad moet worden opgepakt op een moment dat er voor het dorp een groot aantal belangrijke beslissingen al zijn genomen. Misschien is het goed wanneer enkele raadsleden eens met de verschillende groepen in Hooglanderveen aan tafel gaan zitten.

Na de verkiezingen

Vrijdag 24 november 2006

Het CDA is bij de verkiezingen van deze week de grootste partij in Amersfoort geworden. Zo verrassend als de monsterwinst van de PvdA in het afgelopen voorjaar was, zo typerend zijn de veranderingen die zich een half jaar later hebben voorgedaan. Zijn daarmee de machtsverhoudingen in onze stad veranderd? Formeel sowieso niet, maar ook feitelijk valt dat wel mee. Immers: in de landelijke uitslag ontbreken enkele spelers die plaatselijk goed waren voor zo’n twintig procent van de stemmen.

Ik vermoed dat, als er op dit moment voor de gemeenteraad zou worden gekozen, de SP en de Christen Unie de winst zouden maken die in maart van dit jaar al werd verwacht. De bijna vijf procent van de stemmen die bij de opvolgers van Fortuyn terecht zijn gekomen, zouden hun weg hebben gevonden naar de plaatselijke partijen, met name de BPA. De stemmen van de PvdD zouden zich over verschillende partijen hebben verdeeld. Er zou minder strategisch zijn gestemd, wat de PvdA ten goede zou zijn gekomen. PvdA en CDA schat ik, gezien dit alles, in op acht zetels, wat ongeveer het grootste verschil zou zijn ten opzichte van de verkiezingen in maart van dit jaar.

En mijn landelijke prognoses (voor zover die er toe doen)? Feitelijk is er een groter probleem tussen de PvdA en de SP dan tussen de SP en het CDA. Ik vermoed dat de PvdA de komende maanden afscheid neemt van Wouter Bos, waarbij persoonlijke in plaats van politieke motieven worden gehanteerd. Dat maakt de weg vrij voor een coalitie van CDA en PvdA, zonder de intussen al afgehaakte SP. Om links tegemoet te komen zal niet de Christen Unie, maar Groen Links de derde partner worden. En twee jaar later weer verkiezingen.

Cohen of Van Gammeren

Zondag 19 november 2006

Eigenlijk ben ik verbaasd. Ik heb vele goede kennissen die lid zijn van de PvdA, een partij die de afgelopen vijftig jaren steeds goede en overtuigende partijleiders naar voren heeft geschoven. Drees, Den Uyl, Kok: het zijn legendarische namen van mensen die alleen al door hun politiek optreden ook bij hun tegenstanders respect wisten af te dwingen. Ad Melkert leek in dit rijtje een vergissing, maar Melkert was in elk geval een kundig en geloofwaardig politicus. Saai, en zijn tijd niet begrijpende, moest hij het veld ruimen, maar ook al waren zijn items niet meer actueel, wat hij zegde was geloofwaardig en als persoon was hij naturel. Dat laatste werkte overigens juist tegen hem.

Vandaag trad Wouter Bos op in Buitenhof. En nogmaals, ik heb zoveel kennissen die ik waardeer, juist omdat zij PvdA-lid zijn. En dan toch Wouter Bos. De onoprechtheid en gespeelde kunstjes kregen in Buitenhof extra accent omdat hij aan tafel schoof nadat generaal Berlijn, de hoogste officier in ons land, onder het kruisvuur had gelegen naar aanleiding van het optreden van de inlichtingendiensten in Irak. Bedaard, met autoriteit maar zonder autoritair te zijn, ter zake kundig en eerlijk op de punten waar hij een antwoord schuldig moest blijven. Ongeschikt dus voor de politiek!
Het optreden van Wouter Bos daarna was extra schrijnend. Niet in staat toe te geven dat de informatie van Berlijn misschien de eerder geuite botte uitspraken van de PvdA-leider in een ander daglicht stelde, kon Wouter Bos niet meer zeggen dan dat hij bij zijn standpunt bleef: minister Van der Kamp heeft gefaald, de Kamer is om de tuin geleid en uit de Volkskrantberichten, kort voor de verkiezingen gelanceerd, bleek dat het zittende Kabinet een doofpottencultuur hanteert. Dat later op deze dag de PvdA hier impliciet op terugkwam – door het met veel bombarie geëiste spoeddebat weer ijlings van de agenda af te voeren -, was een nieuwe stap in de reeks van draaitollerij van de PvdA-leider.
Opvallend tijdens de discussie bleek ook de lafheid van Wouter Bos om op moeilijke punten kleur te bekennen. Of is het pure onwetendheid? In elk geval paste hij weer verschillende keren zijn truc toe om een moeilijke vraag in zijn richting te beantwoorden met: wat denkt u daar zelf van? Een debattrucje dat door mensen wordt toegepast die het niet weten, hun mening niet willen zeggen of verdere discussie uit de weg willen gaan. Hij kwam er mee weg omdat de interviewer duidelijk op zijn hand was, maar laf is het wel.

Ik blijf bij de opvatting: de PvdA heeft veel betere kandidaten voor het premierschap in huis. Ik blijf pleiten voor Job Cohen: honderd keer geloofwaardiger dan Wouter Bos en iemand die echt van wanten weet. Maar ja: Wouter Bos ziet zichzelf als de beste PvdA-kandidaat. Mijn advies voor iedereen met een links hart in onze stad is daarom: stem op nummer 26 van lijst 4: Wim van Gammeren. Wim van Gammeren en Wouter Bos naast elkaar: ik weet wel aan wie ik mijn geld durf te lenen, en aan wie niet!

Sinterklaas is weer in de stad

Zaterdag 18 november 2006

Sinterklaas arriveerde vandaag in de vernieuwde Eemhaven. Een feest voor de duizenden aanwezige kinderen, op een plek die daarvoor is geknipt. Vlak voor mijn woning, dat wel, dus een uur lang kon ik Nederland 4 af zetten. Maar daar is niets op tegen tijdens een geslaagd kinderfeestje zoals vandaag. Toch realiseerde ik mij dat het voor binnenstadbewoners knap vervelend kan zijn wanneer zij tijdens een meerdaags festival langdurig worden gedwongen naar muziek te luisteren die misschien niet geheel overeenkomstig hun voorkeur is. Het enige dat daar tegen in te brengen is: dat weet je van te voren als je in de binnenstad gaat wonen!

De economische positie van onze stad

Vrijdag 17 november 2006

Soms is het nuttig om met een van de wethouders, al dan niet ambtelijk bijgestaan, over technische punten te praten. Het gesprek dat ik vandaag, samen met mijn fractiegenoot Pim van den Berg, voerde met wethouder Mirjam van ’t Veld, bracht meer duidelijkheid in de organisatie waarvoor zij verantwoordelijk is. Het gesprek nam enige misverstanden weg, maar daarvoor kwamen andere punten in de plaats die het uitzoeken waard zijn en tijdens de besprekingen over de komende kadernota aan de orde kunnen komen. Het gesprek was in elk geval open – naar beide kanten, naar ik meen – en nuttig voor een oppositiepartij die zijn controlerende rol zo effectvol als mogelijk wil uitvoeren.

Aan de rand van het gesprek bracht ik nog twee zaken naar voren die mij de afgelopen weken zijn opgevallen en die de portefeuille van Mirjam van ’t Veld betreffen: de economische positie van onze stad. In grote lijnen is die niet slecht, maar toch komen af en toe signalen naar voren die de aandacht waard zijn. Een voorbeeld is het overzicht ‘Toplocaties 2006’ dat vorige week in Elsevier werd gepubliceerd. Staatjes bij dit artikel zijn verhelderend.
Wat mij trof was de staat ‘De beste economische prestaties’, waarbij Elsevier een overzicht gaf van de top vijftig onder de Nederlandse gemeenten. Amersfoort scoorde daarin de afgelopen jaren goed, vanaf 2001 zelfs in de toptien. De laagste stand tot 2004 werd genoteerd in 1999: plaats 18. Maar in 2005 is onze stad in deze ranking ineens van plaats 9 naar plaats 21 gekelderd. Een behoorlijk verschil, dat niet is te verklaren omdat toevallig enkele gemeenten een meer dan gemiddelde progressie hebben doorgemaakt.
Een andere vraag leverde het Nationale winkelmarktonderzoek 2006 van de NVM op. Daarin is een heldere sheet opgenomen van Amersfoort. Op de meeste punten scoorde Amersfoort bovengemiddeld, in positieve zin: de verhuisgeneigdheid, tevredenheid met de vestigingslocatie, parkeertarieven, het algemene detailhandelbeleid, enzovoort. Op één punt bleef Amersfoort echter in negatieve zin steken: de bekendheid bij de winkeliers ten aanzien van de contactpersoon van de gemeente. Het Nederlandse gemiddelde ligt op dat punt op 44 procent, Amersfoort scoort slechts 33 procent.

Dat de wethouder op dergelijke vragen niet gelijk een antwoord wist te geven, is logisch. Ze komt daar dus op terug. Overigens ben ik van mening dat het verbeteren van de positie van Amersfoort op dit soort punten niet – zoals sommigen misschien meteen zullen roepen – een kwestie van meer personeel is. Organisatie en mentaliteit hebben een belangrijke invloed op de scores in overzichten zoals die van Elsevier en van de NVM.

Klein steigerleed

Woensdag 15 november 2006

Voor sommige raadsleden speelt zich het politieke werk vooral binnen de raadzaal en de commissiekamers af. Ik probeer bij mijn raadswerk de volksvertegenwoordigende kant van mijn taak zoveel mogelijk accent te geven en daarbij in elk geval geen onderdeel van de stadhuisbureaucratie te worden. Dat kan soms tot situaties leiden waarover collega’-raadsleden misschien zullen opmerken: is dat nog wel jouw taak? Mijn simpele opvatting is: als een burger in de stad mij benadert, en al is het maar over een losliggende straatsteen, dan ga ik daar serieus mee om. Zo’n losse straatsteen kan het leven van een stadgenoot behoorlijk vergallen, dus is het logisch dat ik daarop wordt aangesproken.

Een variatie op de losse tegen is: de losse schroef. De Eemhaven is aan een zijde voorzien van een honderden meters lange steiger. Ik zeg niets meer over de tot stand koming daarvan, hij ligt er nu en het is een prachtige steiger. Fraaie palen, voorzien van witte afdekkappen, steunen het loopvlak, in het loopvlak weggewerkte spotjes moeten aanmerende schippers bij duisternis de weg wijzen naar hun drijvende habe, er zijn stroomaansluitingen en waterslangen, roestvrije trappetjes zijn aangebracht waardoor te water geraakte scheepsgasten weer op het droge kunnen komen, spiltrappetjes bij de brug stralen luxe uit en ter hoogte van het Spijkertje nodigt een fraaie houten bank uit om in alle rust en tevredenheid van het toekomstige havenvertier te genieten. Kosten noch moeite zijn gespaard!
Logisch dat wandelaars op de Grote Koppel nu al de fraai aangelegde trappen of hellingbaan afdalen en een wandeling over de steiger maken, genietend van alle luxe die onze havenpassanten krijgen geboden. Maar dat genot heeft zijn grenzen, bleek mij deze week. Een van mijn stadgenoten benaderde mij met een klacht. De steigerplanken zijn met duizenden schroeven bevestigd, maanden is daaraan gewerkt. Maar een groot aantal schroeven had nog wel een extra slag mogen hebben. Erger nog, op enkele plaatsen steken schroeven verraderlijk uit boven de fraai vormgegeven loopvlakte. Een beschadigde schoen, mij ten bewijze getoond, alsmede een verhelderende tekening zijn getuigen van dit euvel.

Ik kan het stadhuis bellen en een toezichthoudende ambtenaar benaderen. Maar ik voorzie een discussie waarin ik al vaker ben beland: de aannemer heeft zijn werk naar behoren afgeleverd, eventuele afwijkingen liggen binnen de marge van het toelaatbare. Ik wil mij de afgang besparen van het telefoontje vanuit het stadhuis: meneer Smit, we hebben het bekeken, we hebben niets kunnen vinden!
Dus loop ik zelf maar eens over de steiger. Duizenden schroeven, het ziet er allemaal keurig uit. Oké, sommige hadden een slagje extra kunnen hebben, maar vormen op zich geen gevaar. Maar de bij mij klagende burger heeft gelijk: er zijn ook enkele schroeven die iets boven het loopvlak uitsteken. Misschien maar één procent van het totale aantal, maar op de grote massa is dat genoeg om een onoplettende wandelaar van zijn apropos te brengen. Alles bij elkaar valt het wel mee, maar zoals altijd: de zwakste schakel bepaalt de sterkte van het geheel.

De oplossing is natuurlijk simpel: nu het hout wat is uitgewerkt moet er maar eens een timmerman over de steiger lopen, gewapend met een kruisschroevendraaier en in het bezit van een scherp oog. Volgens mij is een dergelijke inspectie en af en toe een extra draai aan een schroef in een dag geklaard. Een kleinigheid dus, maar voor de belevenis van de gebruikers van de steiger, schipper of recreant, kan dat van essentiële betekenis zijn. Dus zal ik er de komende dagen toch maar eens iemand op aanspreken!

Praten over de groeiende bureaucratie

Dinsdag 14 oktober 2006

Mijn fractie hikt aan tegen een typerend onderdeel in de begroting. De afdeling EZ moet worden uitgebreid. Hiervoor moet de begroting de komende tijd jaarlijks met 75.000 euro worden verhoogd, in 2010 dus met 300.000 euro. Omdat ik moeite heb met een zich alsmaar verder uitbreidende bureaucratie – op kosten van de gemeenschapskas – vraag ik mij bij dergelijke voorstellen altijd af: is dat wel nodig? Of hebben we te maken met een bureaucratisch apparaat dat redeneert: het gaat weer wat beter met de gemeentebegroting, dus is er ruimte voor het realiseren van sluimerende personeelswensen.

De reserve bij dit voorstel tot uitbreiding van het personeelsbestand geldt feitelijk ook voor andere onderdelen in de begroting, maar het voorstel voor de afdeling EZ is wel erg in het oog springend. Dus stellen wij in een amendement voor om even te wachten met deze extra uitgave. De wethouder wordt uitgenodigd eerst maar eens te vertellen wat er allemaal fout is gegaan door een schijnbare onderbezetting van haar afdeling en welke zegeningen onze stad ten deel vallen als er weer een blik ambtenaren wordt opengetrokken.
Ons voorbehoud levert een verrassende opmerking op van Sebastiaan van ’t Erve, de fractievoorzitter van Groen Links. De raad moet zich niet bemoeien met personeelsformaties, luidt zijn argument om ons voorstel niet te steunen. Oké, Sebastiaan is zelf ook ambtenaar en dat kan leiden tot specifieke opvattingen. Maar zijn opvatting is wel zeer opmerkelijk. Een groot deel van de voorstellen die tijdens de behandeling van de begroting aan de orde komen, heeft pro saldo te maken met personeel. Wanneer de raad besluiten die consequenties hebben voor de personele sterkte op het stadhuis niet meer tot zijn opgave rekent, is de helft van de discussie die we deze maand voeren overbodig.
Ik blijf er bij: als vertegenwoordiger van een groot aantal stadgenoten vind ik het beperken van overbodige bureaucratie een noodzakelijke taak waarop mensen mij ook op mogen aanspreken. Maar ja, daarom ben ik waarschijnlijk ook geen lid van Groen Links!

Hoera, er komt een stadsarchitect

Maandag 13 november 2006

De CDA-fractie is met het voorstel gekomen om een stadsarchitect aan te trekken. Dat is mij uit het hart gegrepen: tien jaar geleden kwam de PvdA-fractie al met een dergelijk voorstel – uitgebreider en degelijker onderbouwd – maar toen was onder meer het CDA tegen dit voorstel. Dit bewijst dat zich in elk geval binnen het CDA iets heeft gewijzigd, en al is het maar het simpele feit dat Roel Boer deze fractie niet meer dirigeert. Overigens was het PvdA-voorstel van tien jaar geleden door mij opgesteld, ik maakte toen nog deel uit van die fractie.
Enkele tegenwerpingen die ik de afgelopen dagen hoorde, waren: we hebben toch al supervisors, voor het CSG-gebied, voor Vathorst en noem maar op. Jawel, maar die bewerkstelligen niet wat een stadsarchitect wel kan bereiken: een goed onderbouwde visie op de ontwikkeling van de gehele stad. En met de discussie over Amersfoort 2030 is goed advies van een stadsarchitect geen overbodige luxe. Hoe dan ook: ik zal het voorstel van tien jaar geleden maar weer eens uit het archief halen. Al was het maar omdat er meer in stond, zoals het uitschrijven van architectonische prijsvragen en dergelijke.

Een tip voor de PvdA

Zondag 12 november 2006

Terug uit Berlijn vind ik in de brievenbus de kandidatenlijsten voor de verkiezingen. Ach, ja, over tien dagen al! Het kiezen van de juiste kandidaat is voor mij geen voor de hand liggende zaak. Ik ben geen fan van Balkenende, dus daar ligt al een beperking. Maar Wouter Bos valt voor mij ook af: arrogant, kan niet tegen zijn verlies en laat zijn kontje draaien naar elke wind. Ik griezel bij de gedachte dat deze man premier zou zijn. Mijn advies aan iedereen die links wil stemmen zou duidelijk zijn: lijst vier van Jan en Agnes.

Als lid van een plaatselijke partij heb ik geen binding met een van de landelijke partijen. Ik kan een van mijn raadscollega’s een genoegen doen, maar binnen elke fractie, van CU tot SP, vind ik wel mensen die ik dat genoegen graag zou gunnen. Ook op dat punt tref ik dus geen ankers aan.
Dan de lijsten met kandidaten. Er staan drie Amersfoorters op: Wim van Gammeren op plaats 26 van de SP (waarom zou dat niet verkiesbaar zijn?), Margo Cooijmans van de VVD-fractie die op plaats 41 van haar partij staat, en Simone Kennedy-Doornbos van de CU-fractie, die voor haar partij op plaats 12 staat. Dat geeft al meer houvast, want ik zou geen van de twee dames in de raad willen missen!

En een tip voor de PvdA. In 2003 haalde deze partij een klinkende overwinning nadat Wouter Bos had verklaard zelf niet premier te willen worden. Hij schoof Job Cohen naar voren, in mijn ogen nog steeds een uitstekende kandidaat voor het premierschap. Gezien de vele negatieve opmerkingen die ik links en rechts over Wouter Bos hoor, is het voor deze partij misschien een goed idee de lijn van 2003 voort te zetten. Het zou mij aan het twijfelen brengen!

Nieuwe ontdekkingen rondom Matthias Stom

Zaterdag 11 november 2006

In juli, afgelopen zomer, stuitte ik in het Romeinse Palazzo Barberini op een schilderij van Matthias Stom, een Amersfoortse schilder die – volgens de Italiaanse catalogus – omstreeks 1600 in onze stad werd geboren en omstreeks 1650 in het zuiden van Italië overleed.. Schriftelijke vragen over deze bekende stadgenoot, die tot dan toe binnen de Amersfoortse samenleving nooit of nauwelijks enige aandacht had gekregen, leidde tot verschillende publicaties en aanvullende informatie. Deze dag kan ik aan de Matthias Stom-story een nieuw hoofdstuk toevoegen.

De bron ligt in de Gemäldegalerie Berlin. Deze verzameling is vanaf 1830 op initiatief van het Pruisische hof samengesteld. In de Tweede Wereldoorlog zijn honderden werken verloren gegaan, maar de collectie omvat nog altijd zo’n 3000 doeken en miniaturen. Het accent van de verzameling ligt om Duitse en Vlaamse meesters uit de 14de en 15de eeuw en op Hollandse en Italiaanse meesters uit de 16de en 17de eeuw. Ik ga geen namen opsommen, maar het puikje van de kunstgeschiedenis is breed vertegenwoordigd.
Na de Tweede Wereldoorlog werd de collectie over meerdere plakken verspreid. De hereniging van Duitsland heeft ook de werken van de Gemäldegalerie weer verenigd. Na de val van de muur duurde het echter nog vele jaren voordat, na een met Duitse heftigheid gevoerde ‘Museenstreit’, werd besloten om aan het Kulturforum, vlak bij de Potsdammerplatz, een geheel nieuw museum voor de Gemäldegalerie te bouwen. In het nieuwe museum zijn, verdeeld over meer dan zeventig zalen, zo’n 1500 werken opgehangen.
Vijf uren lang zwierf ik deze dag door de uitgebreide Gemäldegalerie. En ja hoor: in een van de hoofdzalen van de Hollandsche afdeling hingen twee doeken van Stom, met de verduitste voornaam Matteus. De gegevens waren wat preciezer dan in Italië: geboren 1600 in Amersfoort, gestorven 1641 op Sizilië. Twee werken hingen in deze zaal: ‘Esau verkauft sein Erstgeburterecht’ en ‘Christus am Ölberg’. Uiteraard kocht ik ook de catalogus van de Gemäldegalerie waarin een tweehonderdtal werken zijn afgebeeld. Daaronder bevond zich ook het doek ‘Sarah führt Abraham Hagar zu’ van Matteus Stom.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er in verschillende Europese musea nog veel meer werken van Matthias Stom bevinden. Maar in zijn geboortestad lijkt hij sterk ondergewaardeerd te worden! Jammer, maar ik blijf verder speuren, om te beginnen de komende dagen bij museumorganisatie van de Gemäldegalerie.

Een waarschuwing aan de Oranienburgerstrasse

Vrijdag 10 november 2006

Een van de indrukwekkende gebouwen in Berlijn is de Synagoge aan de Oranienburgerstrasse in Berlin-Mitte. Voor de Tweede Wereldoorlog de grootste en mooiste synagoge in de stad, door de nazi’s verwoest en in brand gestoken. Het gebouw is gedurende de laatste jaren van het DDR-regime met grote toewijding gerestaureerd, hoewel wederopbouw een betere omschrijving is. De goudkleurige koepel van het imposante gebouw is vanaf veel plekken in het oude centrum van Berlijn te bewonderen, voor veel bezoekers aan de stad is een tocht naar de in oude glorie herstelde synagoge, die door de Joodse gemeente weer in gebruik is genomen, een must.
Maar wat mij het meest bezighoud, is het gedoe rondom het museale gebouw. Hekken maken een te nabije benadering onmogelijk, auto’s mogen voor het gebouw niet stoppen, stevig straatmeubilair moet een aanslag verhinderen en het gebouw wordt door de Berlijnse politie continue bewaakt. Het gebouw roept zoveel herinneringen op over een van de meest afschuwelijke gebeurtenissen in de afgelopen eeuw: de holocaust die tientallen miljoenen mensen het leven kostte en een kostbaar deel van de cultuur binnen onze samenleving, niet alleen in Duitsland, vernietigde – en zo’n monument van herinneringen moet zwaar worden bewaakt!
Het zegt iets over de onbeleerzaamheid van een deel van de mensen. Overigens niet alleen in Duitsland. Immers, hoe gemakkelijk wordt het antisemitisme in ons land geïnstrumentaliseerd door zogenaamde voetbalsupporters en hoe nalatig gaat onze gemeenschap met dergelijke uitingen om.

Bruggenbouwen is een kunst

Donderdag 9 november 2006

Wanneer de voortgang bij de creatie van de nieuwe Eemhaven representatief is voor de wijze waarop ons gemeentelijke apparaat functioneert, dan is het met onze stad slecht gesteld. Vooropgesteld: de oude Eemhaven wordt herschapen tot een aantrekkelijk stukje openbare ruimte, daarover klaag ik niet. Maar de wijze waarop dit nieuwe gebiedje tot stand komt, is hemelschreiend. Opnieuw zijn toezeggingen over de oplevering niet nagekomen, wat voor mij aanleiding was voor schriftelijke vragen. De Amersfoortse Courant besteedde er vandaag aandacht aan, en terecht want het is goed wanneer gekleun aan de kaak wordt gesteld.

Er lijkt een doem te rusten op de havenwerkzaamheden. Materiaal wordt te laat geleverd, er wordt geen rekening gehouden met de eisen die aan de aanvoer van de brug worden gesteld en nu wordt de oplevering van de brug – het sluitstuk van de havenwerken – weer twee maanden verschoven. Er zijn problemen met de verlichting en met het brugdek loopt niet alles zoals was voorzien.
Maar was er wel wat voorzien? Vakkundige planning en een deskundig draaiboek vormen de basis voor het succesvol werken. Er kan natuurlijk altijd wel eens iets tegenvallen. Maar als het aantal tegenvallers zich opstapelt en termijnen met regelmaat worden overschreden, dan is er iets fout in de organisatie. En wanneer de verantwoording daarvan binnen het stadhuis ligt – en daar ziet het naar uit -, dan zitten er in ons stadhuis dus verkeerde mensen op verkeerde plaatsen.

Stalinistische methoden in omroepland

Woensdag 8 november 2006

Het bestuur van Omroep Amersfoort heeft negen leden geroyeerd. Zij hadden kritiek op de leiding van de organisatie, en zo iets wordt dus niet gepikt. De gang van zaken doet mij een beetje denken aan de oude DDR: dissidenten en critici werd door het Stalinistische regime van dat land het staatsburgerschap ontnomen, waarna zij het land werden uitgezet, meestal richting Westduitsland. Het alternatief was gevangenschap, maar het bestuur van Omroep Amersfoort beschikt hiervoor vermoedelijk niet over de noodzakelijke faciliteiten. Dus: royement.

Voordat het bestuur van Omroep Amersfoort zo kort aangebonden en weinig democratisch op de vrijheid van meningsuiting van zijn leden reageert, zou het eerst eens de hand in eigen boezem moeten steken. Het bestuur van de vereniging, want dat is de omroep, heeft een aantal ingrijpende initiatieven genomen zonder zijn leden daarover te informeren. Als lid van Omroep Amersfoort moet ik uit de krant vernemen dat mijn vereniging zijn zelfstandigheid opgeeft en in feite fuseert met een andere organisatie. Dat daarvoor toestemming moet worden gevraagd bij de leden, is schijnbaar niet in de stalinistische koppen van dit centrale comité doorgedrongen.
Ik vermoed dat de leden, zo die al worden geïnformeerd, pas bij de voortgang worden betrokken wanneer alle wissels al zijn gezet en elke discussie feitelijk overbodig is. Deze mentaliteit roept bij mij sombere gedachten op over de toekomst van de nieuwe omroeporganisatie die schijnbaar in oprichting is.

Jelle Hekman toont Fingerspitzengefühl

Dinsdag 7 november 2006

Enkele jaren geleden kregen de problemen die bewoners in de Wielewaalstraat hadden met de tegenover liggende klussenmarkt, landelijke aandacht. Het bedrijf wilde de gevel vernieuwen, voordat de bewoners goed en wel wisten wat hen overkwam was er een bouwvergunning vertrekt. De bewoners werden ineens geplaagd door een zonweerspiegelende gevel waar formeel niets meer tegen was in te brengen. De gemeente stelde zich weinig communicatief op, wat het afgelopen jaar leidde tot een vernietigende uitspraak van de Nationale Ombudsman.

De fractie van Leefbaar Amersfoort nam enkele jaren geleden, na een gesprek met de bewoners aan de Wielewaalstraat, contact op met de toen inmiddels verantwoordelijke wethouder: Paul Strengers. Er lag een kanjer van een kans om als nieuwe wethouder het vertrouwen in het openbaar bestuur, dat bij de bewoners een behoorlijke deuk had opgelopen, te herstellen. Het had tot dat moment aan goede communicatie ontbroken, de bewoners voelden zich niet serieus genomen, dus een open gesprek had uitkomst kunnen bieden. Maar Paul Strengers was meer jurist dan openbaar bestuurder. Hij concludeerde dat de eigenaar van de klussenmarkt volgens de regels had gehandeld en tot niets kon worden verplicht. Zijn ongelukkige optreden was onderdeel van de voor de gemeente weinig vleiende uitspraak van de Nationale Ombudsman.
Jelle Hekman blijkt gelukkig uit ander hout gesneden. Hij heeft kort na zijn aantreden alsnog contact opgenomen met de bewoners. Ook hij kon de formele regels natuurlijk niet aanpakken. Maar hij maakte een gebaar naar de bewoners: hij zegde extra zonnewering toe om de overlast zoveel mogelijk te beperken.

Ik sprak deze dag de woordvoerster van de bewoners. Uiteraard was zij blij met de poging van de gemeente om in elk geval nog iets van de overlast weg te nemen. Maar het allerbelangrijkste vond zij dat er eindelijk een collegelid de bewoners serieus had genomen, naar ze had geluisterd en zich voor hen had ingezet. Het feit dat Jelle Hekman in elk geval toonde dat een openbaar bestuurder meer is dan een jurist die alleen maar naar de regeltjes kijkt, in plaats van naar de belangen van burgers in onze stad, heeft indruk gemaakt. Jelle Hekman heeft met zijn optreden het vertrouwen in het openbaar bestuur weer weten terug te geven, daarmee heeft hij een belangrijk punt gescoord.

Het glibberige pad der sponsering

Maandag 6 november 2006

Zelfs de Volkskrant wijdde er vandaag aandacht aan: Ruud Schulten, teambegeleider van een van de juniorelftallen van de voetbalvereniging Nieuwland, sponsort zijn team. ‘BPA – lijst 4’ is de kreet die de jonge voetballertjes met zich meedragen. Ruud is ruimschoots op tijd voor de komende verkiezingen, die in 2010 plaatsvinden.

Er is kritiek gekomen op deze wijze van sportsponsoring. Zelf weet ik het niet. Ik vraag me af of je op de goede weg bent indien politieke partijen sportgebeurtenissen gaan sponsoren. Wenst het bestuur van een vereniging het om direct of indirect met een politieke stroming op een hoop te worden gegooid? Hoe treden andere verenigingen die niét worden gesponsord, deze partij tegemoet? En hoe gaat de BPA er mee om wanneer vv Nieuwland bijvoorbeeld in het kader van de een-derderegeling subsidie aanvraagt?
Ik hoef mij deze vragen niet te stellen. Ik hoop dat Ruud Schulten – die zijn initiatief uiteraard vanuit de beste bedoelingen heeft genomen – al deze vragen de revue heeft laten passeren. En heeft hij bijvoorbeeld de ouders van al de jonge voetballertjes persoonlijk benaderd en om toestemming gevraagd. Ik zou niet wensen dat mijn zoon voetbalt met reclame op zijn rug van een partij waar ik niets mee heb. Hoewel: deze opmerking heeft weinig zin: mijn zoon is al 38 en voetbalt niet!

Bloedstollende story over politiek en bureaucratie

Zaterdag 4 november 2006

Bureaucratie en regelgeving worden door de meeste mensen als een last ervaren. Jaar na jaar roepen bestuurders dat de regelgeving moet worden beperkt. Alle goede voornemens ten spijt, de regelgeving vormt een steeds grotere last en smoort veel initiatieven in de kiem. In het blad NovaTerra wordt op ironische wijze beschreven hoe wij steeds verder in het moeras van overbodige en veel te vergaande regelgeving belanden. Een beschrijving die het citeren (met enkele inkortingen) waard is!

De agendering: (1) De expert zegt: onder bepaalde omstandigheden treden in sommige situaties waarschijnlijk schadelijke effecten op. Het is niet zeker, nader onderzoek is geboden. (2) De media negeren de nuances en melden: Er is Gevaar! (3) De burger wordt ongerust. Hij zegt tegen de politiek: Er is Gevaar! Dat mag niet gebeuren, ik wil een risicoloos bestaan. Doe er dus iets aan! (4) De parlementariër ruikt zijn kans. Hij stelt vragen of geeft een persbericht uit. Teneur: dit mag niet gebeuren, de minister moet er iets aan doen. Hij hoopt op een optreden in Nova, maar daar bestaat geen belangstelling. (5) De minister reageert aanvankelijk terughoudend. Zijn ambtenaren hebben hem uitgelegd dat er aan het Gevaar eigenlijk weinig is te doen. We moeten ermee leren leven. Dat doen we trouwens al heel erg lang. (6) Het is komkommertijd. De media poetsen de zaak weer eens op: de minister doet niets aan het Gevaar! Parlementariërs van de oppositie stellen op scherpe toon vragen. (7) De minister denkt wel of niet dat de samenleving maakbaar is. In beide gevallen belooft hij nu dat het Gevaar zal worden afgewend. Als hij iets anders zegt, gaat zijn kop er af.

Advisering, normen en maatregelen: (8) De minister vraagt een expert wat hij aan het Gevaar kan doen en hoe hij kan weten dat het Gevaar voldoende is bedwongen. (9) De expert gaat met zijn collega’s vergaderen. Hij komt terug met de mededeling dat de toestand voldoende veilig is bij een waarde van maximaal 27 (onthoud even: 27 is voldoende!). Natuurlijk zou 25 nog mooier zijn en 20 helemaal perfect, maar je moet op de maatschappelijke uitvoerbaarheid letten. De experts doen 35 suggesties voor te nemen maatregelen. (10) De minister geeft zijn ambtenaren opdracht om een zodanig pakket van maatregelen voor te bereiden dat de 27 wordt gehaald. Ook vraagt hij om de suggesties van de experts daarbij mee te nemen. (11) De ambtenaren gaan enthousiast aan de slag. Ambtenaren die zich afvragen of het Gevaar wel kan worden afgewend, worden op een zijspoor gezet. Uit de positief denkende ambtenaren wordt een Task Force gevormd. Alle betrokken afdelingen zijn vertegenwoordigd en iedereen heeft tot op zekere hoogte vetorecht. (12) Aan het bureau van de minister verschijnt een concurrerende expert met de mededeling dat de gebruikte meters onbetrouwbaar zijn. Hijzelf werkt met een ander type dat het Gevaar veel nauwkeuriger meet. De veilige waarde is volgens hem 26. (13) De Task Force organiseert een brede expertenmeeting in een besloten setting. De experts komen gezamenlijk tot de conclusie dat beide soorten meters goed zijn. Voorzichtigheidshalve wordt aanbevolen de norm op 25 te stellen. (14) De Task Force komt na twee jaar met een rapport met 571 voorstellen. 351 daarvan bestempelt ze als onuitvoerbaar. Van de overige 220 voorstellen meldt ze dat het Gevaar definitief is afgewend – dat wil zeggen: de 25 wordt gehaald – als negentig procent daarvan wordt uitgevoerd. Dat leidt onvermijdelijk tot nogal wat nieuwe regelgeving en legt ook een fors beslag op de vrije ruimte in de begroting. maar de keuze is natuurlijk aan de politiek. (15) Na het uitbrengen van het rapport gaat de Task Force vergaderen over de verdeling van het geclaimde extra bedrag, maar in het politieke proces raakt de financiële paragraaf van het rapport zoek.

De politieke besluitvorming: (16) Van de voorgestelde regelgeving haalt de helft in de jaren daarna de volksvertegenwoordiging niet. Onderweg lek geschoten door belangengroepen en daarmee verbonden parlementariërs die óf stellen dat deze regelgeving onuitvoerbaar is óf stellen dat ze lang niet ver genoeg gaat en dat het zo allemaal geen zin heeft. (17) De andere helft van de voorstellen haalt het Staatsblad, al dan niet tijdens het wetgevingsproces deerlijk verminkt. De norm is onder druk van actiegroepen en oppositie uiteindelijk op 23 gesteld. (18) Tijdens de behandeling in de volksvertegenwoordiging waren er zorgen over de uitvoerbaarheid en handhaafbaarheid. Daarom heeft de minister toegezegd dat er een handhavingprotocol zal komen en dat de handhaving zal worden gemonitord. (19) VNG en IPO claimen hoge uitvoeringskosten voor gemeenten en provincies. Deze claim wordt doorverwezen naar het periodiek overleg en raakt daar in het kader van een integrale benadering zoek.

Europa helpt: (20) Actiegroepen van verontruste burgers zijn gefrustreerd over het weinige dat al met al is bereikt. Samen met gelijkgestemde ambtenaren en parlementariërs zetten ze een Europese lobby op. (21) Na druk vanuit het Europese Parlement vaardigt de Europese Commissie een Richtlijn uit. (22) De Richtlijn schrijft een norm voor het Gevaar voor. De waarde van de norm wordt op een daartoe door de Europese Commissie bijeengeroepen conferentie van Europese experts bepaald. (23) Tijdens de conferentie is er de nodige twijfel over of een norm eigenlijk wel bepaalbaar is, gegeven de beschikbare wetenschappelijke onderzoeken. De doorslag geeft echter dat de Europese Commissie om een norm heeft gevraagd. Geadviseerd wordt vervolgens om die op 20 te stellen. Ook wordt geadviseerd meer onderzoek te laten doen. (24) De experts gaan thuis onderzoeksvoorstellen schrijven, die vervolgens door hun instituut bij de eigen regering en bij Europa worden ingediend. (25) De richtlijn wordt in Nederland geïmplementeerd. Buitenstaanders beschouwen het als een technische kwestie, insiders slaan hun slag: de norm wordt op 19 gesteld!

De ambtenaar op de werkvloer: (26) De ambtenaar op de werkvloer is belast met de uitvoering en handhaving van de regelgeving. Er ligt al een stapel uit te voeren circulaires van dit jaar, ernaast die van vorig jaar. De achterstand wordt steeds groter: de afdeling is weliswaar met een collega uitgebreid, maar die is belast met het invullen van de monitoringsformulieren en het digitaliseren van handhavingsprotocollen. (27) De ambtenaar heeft als overlevingsstrategie ontwikkeld gewoon zijn gezond verstand te gebruiken. Hij neemt kennis van de nieuwe circulaire en constateert dat het Gevaar niet bijster groot is en dat de regelgeving uitvoeren of handhaven weinig zal helpen. Hij legt de circulaire op het stapeltje en zendt het handhavingprotocol naar de nieuwe collega. (28) Een burger wil een bouwproject tegenhouden en voert als argument aan dat de regelgeving met betrekking tot het Gevaar niet wordt nageleefd en dat het Gevaar in het onderhavige geval onvoldoende is onderzocht. De Raad van State schorst de bouwvergunning.

Ik ontkom niet aan het gevoel dat de geschetste situatie op een praktisch voorbeeld is gestoeld!

De ultieme afgang van Ramon Smits Alvarez

Vrijdag 3 november 2006

De man voor wie deze dag niet snel zal worden vergeten, is Hans van Wegen. En natuurlijk Ramon Smits Alvarez, voor zover die heeft begrepen waar het eigenlijk over gaat. Na enige koehandel, en rekening houdende met het feit dat het van een kale kip moeilijk is veren te plukken, wordt de eis voor schadevergoeding en smartengeld die Hans van Wegen tegenover Smits Alvarez heeft gesteld, vastgelegd op 6.000 euro, naast verplichte publicaties in drie media door Smits Alvarez waarin hij moet toegeven dat zijn lastercampagne tegen Hans van Wegen totaal uit de lucht was gegrepen. Een smadelijker afgang van iemand die een jaar geleden als reëel mogelijke lijsttrekker voor de PvdA werd genoemd, is nauwelijks voor te stellen.

Eigenlijk vind ik de hele zaak het niet waard om daar op deze plaats nog aandacht aan te schenken. Ik mag er van uitgaan dat Hans van Wegen, naast de verslagen van de vandaag gevoerde rechtszitting en de te plaatsen advertenties, zelf wel voor de nodige informatie zal zorgen. Dat ik er toch over schrijf, hangt samen met het feit dat ik nog steeds niet het gevoel heb dat Smits Alvarez volwassen genoeg is om te begrijpen wat hij precies heeft trachten aan te richten en wat daarvan de persoonlijke gevolgen zijn geweest voor Hans van Wegen. Gezien het feit dat Smits Alvarez al jaren lang politiek actief was, iets met communicatie studeerde en niet meer tot de jeugdigen kan worden gerekend, vrees ik dat hij de politieke volwassenheid die hij bij zijn lastercampagne miste, ook nooit echt zal bereiken.
Wat dat betreft, kan deze hele kwestie nog een onaangenaam gevolg krijgen. Ik doel hierbij op het moment waarop een van de leden van de PvdA-fractie het raadswerk moet beëindigen en, geheel volgens de wet, Smits Alvarez als eerste wordt benaderd voor het vervullen van de ontstane vacature.
Ik hoop dat hij dan over voldoende wijze raadsgevers beschikt die hem duidelijk maken dat een comeback niet alleen zijn eigen persoon schaadt, maar ook die van zijn partij. De veroordeling die hij vandaag heeft opgelopen, heeft betrekking op een van de kwalijkste daden die je als politicus kunt doen: het op actieve wijze verspreiden van aantijgingen over pedofilie, verkrachting en sjoemelen met onroerend goed ten opzichte van een politieke tegenstander, met als oogmerk deze tijdens de verkiezingscampagne optimaal te beschadigen – en dat zonder ook maar enige vorm van bewijs. Dat bewijs heeft hij ook vandaag niet geleverd, en dat zegt meer dan genoeg!

De raad houdt woningbouw in Vathorst-West niet tegen

Donderdag 2 november 2006

Voor de gemeenteraad lijkt het nog een open vraag te zijn of in Vathorst-West woningen worden gebouwd. Officieel, althans. Er is in het verleden een motie aangenomen waarmee een besluit over eventuele woningbouw in Vathorst-West naar de toekomst werd doorgeschoven. Eerst zou worden onderzocht of voor de afkoop van de baggerstort van Smink een andere financiering dan woningbouw kan worden gevonden. Intussen heeft wethouder Ruud Luchtenveld deze week al aangekondigd dat het college nog dit jaar met een verstedelijkingsvoorstel voor Vathorst-West komt.

Gezien de woningbouwplannen die deze dagen door de NV Utrecht zijn gepresenteerd en die de steun hebben van onze wethouders en burgemeester, kan ik mij niet voorstellen dat er vanuit het college – laat staan door de ambtenaren – ook maar enige serieuze aandacht is besteed aan de uitvoering van de motie van de raad. Uiteraard, bij het aanbieden van de verstedelijkingsplannen voor Vathorst-West zal nog iets over de motie worden opgemerkt, maar elke opmerking daarover zal zijn geschreven in de richting van woningbouw.
Ongetwijfeld beroept het college zich op de ontwikkelingsvisie van de NV Utrecht, die dinsdag in de provinciehoofdstad is vastgesteld. Alle collegeleden die die dag in Utrecht waren geweest, zagen er ’s avonds feestelijk uit. Het punt is natuurlijk dat een dergelijke visie de optelsom is van de ideeën en opvattingen die door gemeenten zijn aangedragen. In het bestuurlijk en ambtelijk overleg binnen de NV Utrecht zal geen wethouder of ambtenaar uit Amersfoort zich ook maar iets hebben aangetrokken van het voorbehoud dat vanuit de gemeenteraad is gemaakt. Voor de stadhuisbureaucratie is er maar een devies: bouwen, schaalvergroten, machtsverbreding.

En de raad: die heeft in december het nakijken. Enkele collegepartijen zullen voor de Bühne nog wat spartellen, maar de kaarten zijn natuurlijk al lang geschud. Het groene gebied tussen Amersfoort en Bunschoten moet zover als mogelijk worden volgeplempt met woningen en bedrijven. De bouwmachine mag na 2015, als de huidige plannen van Vathorst zijn afgerond, niet stil komen te staan. Bij de discussie over de geforceerde vergoeding voor Smink (een cadeautje aan deze handige ondernemer) sprak het college nog over 2.000 woningen. Intussen zijn de plannen al aangedikt tot 3.000 woningen en een nieuw bedrijfsterrein. Ik ben benieuwd hoeveel het er na 2015 uiteindelijk worden, minder in elk geval niet!

Voetangels in lokaal omroepland

Woensdag 1 november 2006

Aan de discussieplannen voor een nieuwe omroep kleeft een grotesk gebaar. Alle partijen hebben geroepen dat over het geld nog moet worden gesproken, maar iedereen weet dat het half miljoen euro dat door de nieuwe omroepstichting is gevraagd wel zal worden opgehoest. Het te voorspellen gemak waarmee dat uiteindelijk zal gaan, zal schril afsteken ten opzichte van de vele discussies die in de raad zijn of worden gevoerd over geringere subsidiebedragen die voor het welzijn van mensen of het goed functioneren van organisaties van essentieel belang waren en zijn.

Verontrustend is dat, als je naar de ambities van de nieuwe omroepstichting kijkt, de jaarlijkse subsidie van 150.000 euro die wordt gevraagd bij lange na niet genoeg zal zijn. De initiatiefnemers zullen de komende tijd wel weer een keer met opgehouden pet bij de raad langskomen. En die kan dan, omdat ze na veel en soms heftige discussies het groene licht aan de nieuwe organisatie heeft gegeven, de beurs niet dicht houden.
Voor alle duidelijkheid: het besluit dat deze week is genomen was een formele stap die niet anders kon worden genomen. Er was een aanvrager voor een zendmachtiging, het was de taak van de raad om aan het Commissariaat voor de Media mee te delen of de aanvrager aan de wettelijke eisen voldoet. Die wettelijke eisen hebben vooral betrekking op de vraag of er een fatsoenlijke programmaraad is, zodat het publieke karakter van de nieuwe omroep is gegarandeerd. En die is er.

Over de centen moet dus nog worden gesproken. Dat een groot deel van de raad – en uit opmerkingen mag je opmaken, ook het college – bij de omroepmaterie makkelijk op het verkeerde been wordt gezet, blijkt bijvoorbeeld uit de opmerkingen over de gemeente Soest. Deze zou moeten meebetalen, stelen velen, immers: Omroep Amersfoort zendt ook nieuwsitems uit over Soest. Het regionale karakter dat hierdoor ontstaat, zou volgens sommigen ook nog aanleiding voor de provincie kunnen zijn om extra subsidie te geven.
Echter: ik ken als oud-voorzitter van de omroep de achtergronden van de redactionele aandacht voor Soest. Deze zijn van commerciële aard: door het in Amersfoort geproduceerde programma ook via de kabel in Soest te verspreiden, kunnen er meer advertentie-inkomsten worden gegenereerd. Daar bij wordt gebruik gemaakt van de lokale zendmachtiging die Radio Soest heeft. Omroep Amersfoort betaalt radio Soest hier ook voor.
Radio Soest doet dus niets met televisie, maar des te meer met de radio. Wie de Soester Courant leest, zal merken dat Radio Soest in het sociaal-maatschappelijk leven van deze gemeente een belangrijke plaats inneemt. Radio Soest is dus zuinig op zijn zendmachtiging. En omdat de mediawet bepaalt dat per gemeente maar één zendmachtiging voor een publiek-lokale omroep wordt uitgegeven (daarom ook de discussie van de afgelopen maanden in Amersfoort), zit Radio Soest op rozen: Amersfoort moet betalen voor het meeliften op deze machtiging, er valt niets te halen.

Het staat de nieuwe Amersfoortse omroepstichting natuurlijk vrij om, bij uitblijven van betalingen uit Soest, geen aandacht meer te besteden aan die gemeente. Dan staan er spoedig anderen bij Radio Soest op de stoep en moet de Amersfoortse omroepstichting zijn advertentietarieven aanpassen.
Voor Leusden ligt dit anders: er is daar geen eigen plaatselijke zender. Zou er echter een groep bewoners in Leusden de stoute schoenen aantrekken (wat, gezien alle sores daarbij, niet direct voor de hand ligt), dan kan het gemeentebestuur van Leusden besluiten zijn plaatselijke initiatief te steunen en heeft de Amersfoortse omroepstichting ook in die gemeente het nakijken.

Omroep Amersfoort heeft het loodje gelegd

Dinsdag 31 oktober 2006

De discussie over de zendmachtiging voor een lokale omroep heeft deze dag zijn eigen dynamiek gekregen. Maandagavond, tijdens de fractievergaderingen, was de aangekondigde intentieverklaring van Omroep Amersfoort en Eemstad RTV nog niet beschikbaar. Gezien de vele discussie en onderlinge problemen waren de verwachtingen over de intentieverklaring niet zo hoog gespannen. Een beperkte verklaring met een hoge mate aan vrijblijvendheid en een groot aantal onbeantwoorde vragen: verder ging de verwachting niet. De intentieverklaring, die deze dag werd gepresenteerd, bleek echter uitgebreid te zijn en een signaal te bevatten dat het oprichten van een werkbare, nieuwe organisatie tot de realiteit behoort.

Enkele punten in de intentieverklaring vallen op. Het is Eemstad RTV die aan het langste eind heeft getrokken. Het management van Omroep Amersfoort, dat een beduidende rol speelde bij de personeelsperikelen uit het afgelopen jaar, wordt grotendeels aan de kant geschoven. Het gepresenteerde programmaformat is een afspiegeling van de opzet zoals eerder in het bedrijfsplan van Eemstad RTV gepresenteerd. Een duidelijk negatief punt is dat de financiële gegevens eveneens uit de Eemstad-stal komen: niet reëel in relatie met de pretenties.
Voor de meeste medewerkers van Omroep Amersfoort zal de intentieverklaring als een koude douche werken. De afgelopen jaren is er met man en macht gewerkt om het schip drijvende te houden, in dat opzicht is er meer dan bewonderenswaardig werk verricht. Ik sluit niet uit dat de nieuwe organisatie deze inzet en ervaring node zal gaan missen. Daar staat tegenover dat het nu aan de kant geschoven management zelf in hoge mate verantwoordelijk is voor het slechte imago dat Omroep Amersfoort het afgelopen jaar bij velen heeft verworven. Feitelijk mag worden gesteld dat het management in het voorjaar van 2005 zijn hand overspeelde toen het een situatie creëerde waardoor het toen zittende bestuur genoodzaakt was op te stappen. Het management deed een greep naar de macht en moet daar nu voor boeten.

De taak die de raad deze avond had, beperkte zich feitelijk tot de beoordeling of de nieuwe organisatie, zoals in de intentieverklaring gepresenteerd, voldoet aan de eisen die in de mediawet worden gesteld. Daaraan wordt voldaan en daardoor kon vrijwel de gehele raad het concept voor het advies aan het Commissariaat van de Media steunen. Doorslaggevende argumenten om het nieuwe initiatief op formele gronden, gebaseerd op de mediawet, af te wijzen, zijn er niet. In die zin was de besluitvorming simpel.
Minder simpel waren de relaties die de twee partijen die de intentieverklaring hebben getekend – Omroep Amersfoort en Eemstad RTV – in hun verklaring neerlegden ten aanzien van de financiële kanten. Op dit punt gaat de verantwoording van de raad verder dan de puur formele beoordeling zoals vanavond werd besproken. In plaats van de twee ton investeringssubsidie en een jaarlijkse subsidie van circa 115.000 euro, waar Omroep Amersfoort om vroeg, vraagt de nieuwe organisatie een investeringssubsidie van 380.000 euro en een jaarlijkse bijdrage beginnend met 150.000 euro. Daarnaast wordt gevraagd of de gemeente nog eens talloze overgangskosten, zoals de balanssanering bij Omroep Amersfoort en de afvloeiingskosten voor het management en mogelijk nog enkele andere personeelsleden voor zijn rekening neemt, een bijdrage die, alles bij elkaar, in de tonnen kan gaan lopen.

De intentieverklaring meldt onder meer: ‘Indien de gemeenten de nieuwe start en ambitieuze voornemens een kans willen geven, dan zullen de financiële implicaties integraal geaccepteerd moeten worden.’En: ‘Ze (de ondertekenaars) rekenen daarbij op de gevraagde bijdragen, zonder dewelke uitvoering van deze intentieverklaring onmogelijk is.’ De raad heeft afstand genomen van deze voorwaarden. Terecht, er zijn organisaties in onze stad die maanden lang moeten soebatten over een subsidie van enkele duizenden euro’s, een verzoek die – los van de structurele bijdrage – een bijdrage van meer dan een half miljoen euro omvat en die op een uiterst dubieuze wijze is onderbouwd, vergt een gedegen beoordeling. Op dat punt biedt de intentieverklaring te weinig houvast.
Over de financiën zal nog een robbertje moeten worden gevochten. Lokale omroep is mooi, maar je moet het je financiermaatschappelijk wel kunnen veroorloven. Indien het beoogde bestuur van de nieuwe organisatie, op grond van zijn opmerkingen in de intentieverklaring, te weinig basis ziet voor verdere uitwerking van de plannen, dan is dat een feit dat de raad voor zijn rekening neemt. Overigens zijn de handtekeningen onder de intentieverklaring van de bestuursleden van Omroep Amersfoort weinig waard zolang de ledenvergadering van deze vereniging het bestuursbeleid niet heeft gesanctioneerd!

Altijd weer die planning!

Maandag 30 oktober 2006

Op donderdag 17 augustus werd de nieuwe brug in de Eemhaven geplaatst. Een aanwinst. Uiteraard moest de brug nog worden afgewerkt: het brugdek moest worden aangebracht en er moesten relingen worden geplaatst. Dat zou enkele weken in beslag nemen, aldus de gemeente. Ongeveer zes weken, zo luidde de nadere informatie.

Intussen is het eind oktober en bouwhekken beletten nog steeds het gebruik van de brug. Nou ja, beletten: heel wat mensen lopen om de hekken heen om gebruik te maken van de nog steeds niet opgeleverde brug. Het risico op gevaarlijke situaties is daarbij gering, behoudens in de avond als de brug er onverlicht bij ligt.
Het is al vaker opgemerkt: planning is binnen ons gemeentehuis is niet de meest ontwikkelde eigenschap. Bij werken in de openbare ruimte vraag je je regelmatig af of rekenen tot de kundigheden behoort binnen de criteria waarop het technisch geschoold personeel binnen ons stadhuis wordt aangenomen. Indien de statistische berekeningen voor de brug van gelijke kwaliteit zijn als de opgestelde planning, dan loop ik toch liever een stukje om!