Conjunctuur beïnvloedt nominatie voor architectuurprijsvraag

Zondag 8 mei 2005

Vandaag ging officieel de verkiezing voor de Architectuurprijs 2005 van start. De aftrap hiervoor vond plaats in De Zonnehof, waar een expositie is ingericht van de tien genomineerde bouwwerken die in de periode van 1 januari 2003 tot 31 december 2004 zijn opgeleverd. Het is de derde keer dat de prijsvraag, in nauwe samenwerking tussen De Zonnehof en de Amersfoortse Courant, wordt uitgeschreven. De Zonnehof heeft weer een originele wijze gevonden om de zes projecten te presenteren, de AC presenteerde afgelopen week een bijlage met een overzicht van de tien genomineerden.

Alles overziende vind ik de genomineerde bouwwerken achterblijvend bij de twee eerdere prijsvragen, zonder daarbij overigens iets af te willen doen van de dit jaar gepresenteerde bouwwerken. In de keuze die is gemaakt om tot een nominatie van de tien meest aansprekende bouwwerken te komen, weerspiegelt zich feitelijk de economische teruggang waarin de bouwwereld verkeerd. Er worden veel minder opvallende gebouwen opgeleverd, zeker als je daarbij de woongebouwen buiten beschouwing laat.
Als prijswinnaar gok ik dit keer op het ontvangstgebouw van Kamp Amersfoort of op De Brink in Vathorst. Het eerste gebouw om zijn historische betekenis en de wijze waarop de architect daarmee is omgegaan, het tweede vooral door de wijze waarop functies zijn samengebracht en op het grote aantal gebruikers, die ook potentiële stemmers voor dit gebouw zijn.

Wethouder weigert zich te verantwoorden over buitenlandse reis

Zaterdag 7 mei 2005

‘Dit verslag is er niet en het komt er niet!’ Met deze woorden ketste wethouder Paul Strengers de vraag af die enkele weken geleden in de commissie ECO werd gesteld. Gevraagd was om het verslag van de buitenlandse reis die de wethouder begin maart op kosten van de gemeente maakte naar de vastgoedbeurs Mipim in het Franse Cannes. Volgens de integriteitregels die zijn opgesteld voor ambtenaren en bestuurders moet van een reis die namens en betaald door de gemeente wordt gemaakt, een verslag worden gemaakt. Hieruit moet in elk geval blijken dat de reis zinvol is geweest en er niet met gemeenschapsgeld is gesmeten.
De wethouder meent dat hij voor een bezoek aan de Franse beurs geen verslag hoeft te maken. Ik kan mij zijn onwil wel voorstellen. Vorig jaar publiceerde de Amersfoortse Courant een impressie van deze Franse beurs, waar toen, behalve de Amersfoortse wethouders en hun ambtenaren, een aantal bekende aannemers en ontwikkelaars uit onze stad verkeerden – de coterie die je ook in Amersfoort kunt ontmoeten, dat vergt dus geen verre reis. Vier weken geleden was op de televisie het programma Zembla te zien, getiteld ‘Fout vastgoed’. De opnamen voor deze uitzending waren grotendeels in Cannes, tijdens de Mipim, geschoten. Een ontluisterend programma die de behoefte naar een verslag van onze Amersfoortse wethouder nog actueler maakt: wat heeft hij in deze omgeving van eten, drinken en mogelijkerwijze nog wat netwerken nu precies gedaan. De wethouder kennende heeft hij inderdaad niet veel te rapporteren.

Omdat de wethouder, tegen de regels in, weigert om een verslag te presenteren, komt deze zaak dinsdag in de raad aan de orde. Een wethouder die raadsleden weigert om het noodzakelijke verslag te leveren, zal zich daarover tegenover de raad moeten verantwoorden, lijkt mij. Zelfs als hiervoor geen regels zouden bestaan, zou hij zich hiervoor niet moeten drukken. Het feit dat hij dat wel doet, geeft te denken.

Westtangent dreigt een prestigestrijd te worden

Vrijdag 6 mei 2005

Vandaag vond de bijeenkomst ‘Ontmoet Amersfoort’ plaats. Deze bijeenkomst in de Sint Joriskerk is uitgegroeid tot een traditioneel onderdeel van Proef Amersfoort. Inleidingen over actuele onderwerpen die de stad aangaan en de mogelijkheid tot ontmoeting tussen het bedrijfsleven, organisaties en bestuur staan tijdens de bijeenkomst centraal. Dit jaar vormde de relatie tussen het beroepsonderwijs, het bedrijfsleven en de overheid de rode draad voor de bijeenkomst.

Een van de gastsprekers was Martin van Hoogvest, directeur van het gelijknamige aannemers- en ontwikkelingsbedrijf. In onze stad behoort hij tot de bekende personen, al was het alleen al door de vele manieren waarop zijn bedrijf een bijdrage levert bij culturele gebeurtenissen en festivals in onze stad. Daarnaast vervult hij een aantal bestuursfuncties, zodat zijn bijdrage aan bijeenkomsten als Proef Amersfoort niet zonder betekenis was.
Opvallend aan zijn bijdrage was de aandacht die hij besteedde aan de Westtangent, de omstreden verkeersverbinding die is gepland tussen de Stichtse Rotonde en de Amsterdamseweg, door het groene gebied aan de westzijde van onze stad. Kort gezegd verweet hij het gemeentebestuur, en in het bijzonder de gemeenteraad, dat er onvoldoende inzicht is in de noodzaak van de spoedige realisatie deze verbinding. Dat hij daarbij als ondernemer sprak en niet als openbare bestuurder, die een afweging moet maken tussen tegengestelde belangen, is hem uiteraard niet kwalijk te nemen.
Toch vrees ik dat het begrip Westtangent zich steeds meer ontwikkelt tot een prestigezaak tussen het georganiseerde bedrijfsleven, met de Kamer van Koophandel voorop, en de meerderheid in de gemeenteraad. Daarbij wordt de Westtangent zo langzamerhand gepresenteerd als dé oplossing voor alle bereikbaarheidsproblemen in onze stad. En daarin zit hem nu juist het probleem: de doorslaggevende argumenten betreffende nut en noodzaak van de Westtangent, afgezet tegenover andere belangen in de stad en de zorg die het gemeentebestuur heeft voor zaken zoals het milieu, liggen nog steeds niet op tafel.
Het is niet alleen Martin van Hogevest die tijdens Proef Amersfoort de mantra over de Westtangent uitsprak, als raadslid heb ik de afgelopen tijd verschillende bijeenkomsten met georganiseerde ondernemers meegemaakt waar de Westtangent als lakmoesproef voor de relatie tussen overheid en bedrijfsleven naar voren wordt gebracht. Het gaat er steeds meer op lijken dat met het oplossen van dit probleem alle problemen in de stad zich makkelijker laten oplossen. Ik geloof dat niet, al is het alleen maar omdat de verkeersproblematiek in onze stad van hele andere zaken afhankelijk is dan de aanleg van de Westtangent. Gemeente en bedrijfsleven kunnen zich bijvoorbeeld beter, schouder aan schouder, inzetten voor het nakomen van de toezeggingen die het Rijk heeft gedaan ten aanzien van het Rijkswegenstelsel rondom onze stad.

En voor het overige vrees ik dat een spoedig besluit over de Westtangent zal stranden op maatschappelijke tegenstand in combinatie met Europese wetgeving. Laten we in onze stad ons daarom vooral richten op het bevorderen van de leefbaarheid door meer geld in te zetten voor cultuur, welzijn en sport, in plaats van kostbaar asfalt door kostbaar groen.