Breuk binnen BPA onafwendbaar en noodzakelijk

Binnen de fractie van de BPA heeft zich een scheiding der geesten voorgedaan. Een meerderheid van de fractie heeft verklaard niet langer met fractiegenoot Hans van Wegen te kunnen en willen samenwerken. Het ongenoegen over het optreden van Hans van Wegen is niet van de laatste tijd. Een aantal incidenten gedurende de afgelopen periode heeft de doorslag gegeven, waarbij de oprichting van de stichting Steunfonds BPA het meest recente voorbeeld is.

 Al vóór de verkiezingen in maart 2010 was de algemene opinie binnen de fractie van de BPA, dat Hans van Wegen na de verkiezingen niet langer als fractievoorzitter was te handhaven. Het ontbrak de BPA-lijsttrekker aan teamgeest, aan leiderschap, en de fractie werd regelmatig verrast door initiatieven die in veel gevallen alleen op de eigen promotie van Hans van Wegen waren gericht. Afspraken werden niet nagekomen, gemaakte plannen werden doorkruist. Daarbij was het Hans van Wegen niet duidelijk dat zijn lijsttrekkerschap vooral was te danken aan het feit dat binnen de BPA op korte termijn geen alternatief voor het lijsttrekkerschap aanwezig was.

 De verkiezingsoverwinning leidde tot een verheviging van het ‘ziektebeeld’. Met beroep op zijn lijsttrekkerschap claimde Hans van Wegen een plaats in de onderhandelingsdelegatie voor de collegevorming. Dit gebeurde tegen eerder gemaakte afspraken in. De eerste onderhandelaar van de BPA, Ben Stoelinga, was intelligent en bezat grote sociale vaardigheid, maar was tot aan de verkiezingen niet bij het raadswerk – zowel op fractieniveau als in algemene zin – betrokken.

 Door de plaats die Hans van Wegen naast hem innam, ontbeerde de onderhandelingsdelegatie de nodige kennis over lopende dossiers en standpunten die in het verleden door de BPA waren ingenomen. De kennis van Hans van Wegen was niet voldoende om het gebrek aan BPA-weten bij de eerste onderhandelaar te compenseren. Hierdoor werd, ondanks een sterke uitgangspositie, nog geen tien procent van het BPA-programma in het coalitieakkoord gerealiseerd. Alleen daardoor al ontbrak het vanuit de BPA-fractie aan een hechte basis voor de uitvoering van het akkoord.

 Al direct na de verkiezingen zette Hans van Wegen zijn solistisch optreden voort, hetgeen zich niet beperkte tot de zogenaamde ‘urilift-affaire’. Naast het oncollegiaal optreden kan Hans van Wegen ook worden verweten dat hij door zijn optreden in belangrijke mate heeft bijgedragen aan het vertrek van twee fractieleden.

 Het bekend worden van de mogelijk ongeoorloofde inzet van fractiemiddelen voor campagneactiviteiten, waarbij gebruik werd gemaakt van een te bekritiseren U-buisconstructie, verslechterde de toch al zwakke samenwerking tussen Hans van Wegen en de fractiemeerderheid totaal. Hierbij speelde ook een rol dat Hans van Wegen, zonder dit bij zijn fractiegenoten kenbaar te maken, een belangrijk deel van de fractiegelden naar eigen goeddunken besteedde, vooral voor het zich op exclusieve wijze extern te laten adviseren. Met deze acties verloor Hans van Wegen elk vertrouwen dat hij tot dan toe nog binnen de fractie genoot.

 Zijn meest recente actie vormde de druppel die de emmer deed overlopen: zonder fractie en bestuur daarover te informeren, creëerde hij op persoonlijke titel de Stichting Steunfonds BPA. Het bestaan van deze stichting werd door toeval bekend. De stichting heeft tot doel om de domeinnaam van de BPA en de postbus te beheren, terwijl – naar zijn eigen zeggen – ook het deponeren van de naam ‘BPA’ door de stichting van Hans van Wegen was gepland. Het belangrijkste motief voor het oprichten van de stichting was, zo verklaarde hij, het gebrek aan vertrouwen in fractie en bestuur.

 Hans van Wegen heeft de BPA steeds als zijn persoonlijk eigendom gezien, waarbij de scheiding tussen specifieke taken en verantwoordelijkheden van fractie en vereniging geen rol speelde. De oprichting van de Stichting Steunfonds BPA was hiervan wel het meest schrijnende voorbeeld. Successen van de BPA werden door hem als persoonlijke successen gezien, het ontbrak hem aan teamgeest, leiderschap in de tijd dat hij fractievoorzitter was en aan kennis en inzicht in dossiers. Ook doorzag hij niet wat de consequenties waren van verkeerde uitspraken en het overtreden van afspraken en regels.

 Daarmee was de maat vol, de rek was er uit, de kruik was gebarsten. Ook van de oprichter van de BPA mag worden verwacht dat hij het raadswerk op een serieuze en geloofwaardige wijze uitvoert, waarbij het algemeen belang niet ondergeschikt mag worden gemaakt aan de persoonlijke belangen van een enkel persoon.

Verklaring bij afscheid van de BPA

Verklaring naar aanleiding van oneigenlijk gebruik van fractiegelden

 Amersfoort, 7 maart 2011

 Onderstaande leden van de BPA-fractie hebben 10 januari j.l. geconstateerd dat gedurende de periode 2007 tot 2010 door de toenmalige fractieleiding, Hans van Wegen en Kees Kraanen,  op discutabele wijze met het beschikbare fractiebudget is omgegaan. Gemeenschapsgeld is, door middel van een, naar wij nu kunnen nagaan, niet-geoorloofde, handelswijze overgeheveld naar de verenigingskas van de BPA. Dat deze handelswijze, waarschijnlijk door gebrek aan relevante informatie, op basis van de fractie-interne kascontrole en de jaarlijkse raadscontrole over de besteding van fractiegelden niet eerder is geconstateerd, betreuren wij.

 Wij zouden het onaanvaardbaar vinden dat de BPA-fractie regels zou schenden ten aanzien van het gebruik van gemeenschapsgeld, dit afgezet tegen het feit dat de BPA-fractie zich in de openbare discussie steeds heeft afgezet tegen oneigenlijke gebruik van gemeentelijke middelen en misbruik van regels. Het was voor ons daarom niet meer dan logisch om, nadat wij in kennis waren gesteld over het twijfelachtig gebruik van fractiemiddelen, de voorzitter van de gemeenteraad, onze burgemeester, van het gebeuren op de hoogte te stellen en hem te verzoeken een nader onderzoek in te stellen. De initiatieven die hierna door hem, in samenspraak met de griffier, zijn genomen, hadden en hebben onze volle instemming en steun.

 Het in kennis stellen van de burgemeester hebben wij gedaan in de wetenschap dat dit tot schade kan leiden aan het werk en het aanzien van de fractie waarvan wij deel uitmaken. Wij hebben ons echter op het standpunt gesteld dat wie water predikt, niet zelf wijn moet drinken en de consequenties van mogelijk wangedrag dat onder BPA-vlag heeft plaatsgevonden,dient te aanvaarden.

 Wij betreuren het gebeuren. Wij realiseren ons dat zolang het onderzoek naar de gang van zaken nog voortduurt, het wijzen naar schuldigen nog niet aan de orde is. De door ons geconstateerde gang van zaken rechtvaardigt echter een fikse dosis wantrouwen. Wij realiseren ons dat daarmee wederom het vertrouwen is geschaad in de BPA als partij. Dat is de reden dat wij nu al onze excuses aanbieden aan al onze kiezers en de overige burgers in onze stad.

 De komende dagen zullen wij overwegen wat onze positie binnen het gebeuren is en welke consequenties wij daaraan moeten verbinden. Wij zullen zo wie zo ons medefractielid Hans van Wegen verzoeken om gedurende het verdere verloop van het onderzoek zijn activiteiten binnen en namens de BPA op te schorten.

 Gerard van Vliet  – fractievoorzitter BPA

Raphaël Smit  –  plaatsvervangend fractievoorzitter BPA

Onno Roelé  –  bestuurslid BPA

 Bijlage bij de verklaring van de BPA-fractieleden

Gerard van Vliet, Raphaël Smit en Onno Roelé, 7 maart 2011

 Op maandagochtend 10 januari vond, ter voorbereiding van de voor 20 januari geplande ledenvergadering, overleg plaats tussen de kandidaat-secretaris en –penningmeester voor het nieuwe BPA-bestuur en de fractieleden Gerard van Vliet en Hans van Wegen.. De kandidaat-penningmeester is de beoogde opvolger van de onlangs overleden penningmeester van de vereniging. Hij sprak zijn verbazing uit over een tiental geboekte bedragen van één enkele sponsor: zo’n  € 55.000 gedurende de periode oktober 2007-oktober 2010.

Hans van Wegen lichtte daarop toe dat het hierbij ging om een door hem geraadpleegde juridische adviseur, met wie de afspraak was gemaakt dat zestig procent van de gefactureerde advieskosten – die uit het fractiebudget werden betaald –  zijn doorgestort op de verenigingsrekening. Dit geld is door de vereniging ingezet om de verkiezingscampagne 2010 te financieren.

 Nog dezelfde dag heeft Gerard van Vliet de fractie hierover geïnformeerd en daarbij gewezen op het feit dat de gemeente fracties middelen beschikbaar stelt onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat deze niet voor verkiezingscampagnes mogen worden bestemd. Omdat, mede door de gegeven toelichting van van Wegen, niet uit te sluiten is dat door deze u-bochtconstructie gemeenschapsgeld op ongeoorloofde wijze voor verenigingsactiviteiten is ingezet, kondigden Gerard van Vliet en Raphaël Smit aan de voorzitter van de gemeenteraad hierover in kennis te stellen. Onno Roelé, die deze dag buiten Amersfoort verbleef, werd hierover telefonische geïnformeerd en heeft met het melden ingestemd. Ruud Schulten verbleef buiten ons land en is enkele dagen daarna, direct na terugkomst, geïnformeerd; hij toonde begrip voor het initiatief tot melding.

 Op dinsdag 11 januari hebben Gerard van Vliet en Raphaël Smit de burgemeester geïnformeerd. Afgesproken werd onder meer dat, zolang onvoldoende feiten voorhanden waren en er slechts sprake zou zijn van een vermoeden, de melding in vertrouwelijkheid zou worden behandeld.

 Zaterdagdag 15 januari vond overleg plaats tussen de fractie, het enige nog in functie zijnde BPA-bestuurslid en enkele kandidaat-bestuursleden. Geconstateerd werd dat een negatieve uitslag van het door de burgemeester geïnitieerde onderzoek gevolgen kan hebben voor de vereniging. Besloten werd de ledenvergadering uit te stellen tot een moment waarop het onderzoek zou zijn afgerond of in elk geval meer over het verloop daarvan meer bekend zou zijn.

Op weg naar een nationaal kabinet

Maandag 14 juni 2010

Dat de vorming van een nieuw kabinet gecompliceerd is, kan makkelijk worden vastgesteld. Ik vermoed dat het resultaat het onbegrip over de politiek, dat bij veel kiezers en vooral niet-kiezers leeft, alleen maar gaat  vergroten. Uiteraard is elke uitspraak over wat ons de komende maanden staat te wachten, een vorm van koffiedikkijkkerij, maar toch wil ik mij er wel aan wagen. Mijn uitgangspunt daarbij is: bij dit soort processen zie je nooit wat je denkt te zien, zodat het uiteindelijke resultaat a-priori anders zal zijn dan wat nu nog door velen wordt beweerd. Maar laat ik eens een gok wagen.

Allereerst: alle adviezen die aandringen op overleg tussen de VVD en de PVV beschouw ik als judaskussen. Ik vermoed dat geen van de fractievoorzitters, misschien met uitzondering van de PVV, meent wat hij of zij zegt. Van VVD tot SP heeft iedereen er belang bij dat de PVV buiten de boot valt. Naar mijn mening heeft informateur Rosenthal de opdracht twee taken uit te voeren. In de eerste plaats moet de PVV een totale demasqué ondergaan, waarbij deze partij zoveel mogelijk van haar extreme profiel verliest en aan geloofwaardigheid tegenover haar achterban inboet. In de tweede plaats moet vervolgens een weg worden gevonden waardoor de Zwarte Piet voor het buiten spel zetten van de PVV bij deze partij zelf komt te liggen.

Is daarna de weg vrij voor een Paarse coalitie? Daar geloof ik niet in. De VVD zal er weinig heil in zien om binnen een kabinet een minderheidspositie in te nemen tegenover een linkprogressief blok van PvdA, D66 en Groen Links. De VVD zal binnen een dergelijk blok te veel moeten inleveren en daardoor het krediet dat het van veel nieuwe VVD-kiezers heeft gekregen in een keer weer verliezen.

Ik vermoed dat de sleutel voor de komende coalitie in de opdracht ligt die formateur Rosenthal van het staatshoofd heeft ontvangen. Deze opdracht bevat, voor het eerst sinds 1935 zoals Rosenthal zelf onder de aandacht bracht (en dat heeft hij niet zonder bedoeling gedaan), een politieke boodschap. In die boodschap wordt bijzondere nadruk gelegd op de moeilijke economische situatie waarin ons land verkeert en de noodzaak om zo spoedig mogelijk tot een slagvaardig kabinet te komen.

Mijn verwachting is dat er nog voor het einde van de zomer een ‘nationaal’ kabinet is gevormd waaraan VVD, PvdA en CDA deelnemen. De personele invulling daarbij zal vooral zakelijk zijn. Een kabinet dat hard gaat ingrijpen, waarbij de PvdA de sociale gevolgen mag gaan afdekken. Belangrijk wordt dan hoe deze uit opportunisme ontstane regering de voorbereiding voor de begroting 2012 gaat doorstaan. De kans dat binnen twee jaar opnieuw verkiezingen plaatsvinden, is niet denkbeeldig.

Overigens: even de lijn doortrekkend naar onze eigen stad. Ook in Amersfoort wordt het vaststellen van de begroting 2012-2016 cruciaal. Ook in Amersfoort geldt dat de lakmoesproef in de herfst van het volgende jaar plaatsvindt, of misschien al eerder bij het vaststellen van de kaders.

Angst en incompetentie

Maandag 12 april 2010

‘De VVD-fractie zag na een week dooronderhandelen het vertrouwen afnemen en de verschillen groter worden.’ Een citaat uit een persbericht van de VVD, afgelopen zondagavond uitgebracht. Is dat zo? De afgelopen week deden zich in elk geval twee incidenten voor, die voor deze fractie de aanleiding kunnen zijn voor dit citaat dat er uiteindelijk toe voerde dat de VVD een kant-en-klaar collegeakkoord opblies.

Incident één. Afgelopen week liet VVD-onderhandelaar Manfred Vogels zich tijdens een overlegronde vervangen door Ruud Luchtenveld. Deze wethouder heeft zich de afgelopen jaren ontpopt tot een bange jurist die moeilijk tot besluiten komt en niet is gezegend met een grote mate aan creativiteit. Terwijl er al weken over teksten was gesproken en er gezamenlijke opvattingen tussen de vier partijen waren ontstaan, ging Luchtenveld op zoek naar – in zijn ogen – zwakke punten in de vrijwel geheel afgeronde tekst van het conceptcollegeakkoord. Dat je je ook constructief kan opstellen, stond niet in zijn handleiding. De andere drie partijen maakten duidelijk niet alle gesprekken uit de voorafgaande weken nog eens over te willen doen. De wethouder voelde zich in het defensief gedrongen.

Incident twee. Enkele dagen geleden kwam Koos Voogt, tweede man in de VVD-onderhandelingsdelegatie, ineens met de kwestie van het loco-burgemeesterschap op de proppen. Hij eiste dat deze functie aan de beoogde VVD-wethouder in het nieuwe college, Ruud Luchtenveld, zou toevallen. Het loco-burgemeesterschap is meer dan het doorknippen van linten en het bezoeken van 100-jarigen. In de raadsperiode van 2002 werd de stad geconfronteerd met de bijna-ketelwagenramp. De burgermeester was afwezig, dus moest de loco de ingrijpende hulpactie coördineren. Toevallig ook een VVD-wethouder. Zijn zwakke optreden werd alom bekritiseerd. Met dit incident in het achterhoofd en kijkend naar de voorgestelde persoon, toonden de andere drie overlegpartijen zich niet bij voorbaat bereid om op deze wens van Koos Voogt in te gaan. Deze verliet daarop woedend en briesend de bijeenkomst.

Ja, de VVD ontpopte zich tijdens het overleg steeds meer als de remmer op de bok. Onderhandelaar Manfred Vogels had onvoldoende steun van een deel van zijn achterban, bleek over te weinig mandaat te beschikken en moest de onderhandelingen met grote regelmaat verlaten om zijn boodschappenlijstje bij het VVD-politbureau op te halen. De VVD was bang en wilde daarom een kompaan binnen het nieuwe college: het CDA. De dove en de blinde, zullen we maar zeggen.

Frappant is dat de man die bij het ontstaan van de schijnbaar verstoorde verhoudingen direct en indirect een grote rol speelde, intussen heeft aangegeven per direct het college en onze stad te willen verlaten. Ik kan bijna raden voor welke VVD-coryfee hij plaats moet maken!

 Een staatsman is een politicus die zichzelf ten dienste van de natie stelt. Een politicus is een staatsman die de natie ten dienste van zichzelf stelt. (citaat van Georges Pompidou, de vroegere Franse president). Een politicus verlaat onze mooie stad, op weg naar het bruisende Lelystad!

Gemeente en OBV creëeren eigen problemen

Vrijdag 2 april 2010

Communicatie! Dat is een van de sleutelbegrippen die een rol speelt in de relatie tussen het Amersfoortse gemeentebestuur en zijn burgers. Heel vaak gaat dat goed, soms gaat het mis. Het gaat in het algemeen goed als het om eenvoudige zaken gaat. Het gaat de afgelopen jaren steeds beter bij onderwerpen die ingrijpend kunnen zijn op het leef- en woongenot van burgers in onze stad. Maar als het verkeerd gaat, dan gaat het meteen ook goed mis.

Een duidelijk voorbeeld daarvan is de discussie tussen de gemeente en het OBV enerzijds en de bewoners van het wooncomplex Baluster in Vathorst-Laak anderzijds. Onderwerp is de mogelijke bouw van een kerk aan de oever van de Malewetering, het water tussen de Boulevard en het stadsdeel Laak. Hoewel de aanduiding: ‘aan de oever van de Malewetering’ hier misschien niet meer helemaal terecht is. Voor de bouw van de kerk wordt de oever verlegd en de wetering ter hoogte van De Baluster aanmerkelijk versmald.

Dat er aan de oever van de wetering een bouwwerk zou kunnen verrijzen, stond in plannen voor dit gebied. Toen de bewoners echter op zoek gingen naar het bestemmingsplan, kostte het veel moeite om het bestemmingsplan uiteindelijk boven water te krijgen. En toen werd het nog steeds niet duidelijk dat dicht bij hun woning het vrije uitzicht verstoord zal worden door de bouw van een kerk.

Dat de bewoners bij het kopen van hun woning of appartement niet werden ingelicht over mogelijke ontwikkelingen vlak voor hun huisdeur, is op zich al een slechte vorm van communicatie. Maar dat zou je eerder makelaars en het OBV kunnen verwijten dan het gemeentebestuur. Al moet natuurlijk niet worden vergeten dat de gemeente voor vijftig procent participeert in het OBV.

Het echte communicatiegebrek ligt op een heel ander vlak. Al een jaar lang zijn gemeente en OBV met de Oosters-Orthodoxe kerk in gesprek over de bouw van en nieuw kerkgebouw tegenover de woningen in Laak. Feit is dat er al een jaar wordt gesproken, er plannen zijn gemaakt en het bouwterrein voor de kerk wordt voorbereid, zonder dat de omwonenden werden geïnformeerd. Het argument dat gemeente en OBV daarbij hanteren: het is nog niet zeker of de bouw ook echt gaat plaatsvinden, dus hebben we gewacht met het verstrekken van informatie.

En op dat punt zitten OBV en gemeente dus goed fout. Het is weer zoals vroeger: eerst worden er plannen gemaakt, vergaande toezeggingen aan ontwikkelaars en andere partijen gedaan, en als alles vrijwel in kannen en kruiken is, worden de omwonenden ook nog even geïnformeerd. Bezwaren hebben dan nog nauwelijks zin, daarvoor is het proces te ver voortgeschreden.

Vroeger was dit in onze gemeente bijna normaal. Juist de afgelopen jaren heeft er een kentering plaatsgevonden. Bewoners worden al in een vroeg stadium anticiperend betrokken bij plannen die op de kwaliteit van hun woonomgeving kunnen ingrijpen. Hierdoor wordt er begrip en draagvlak voor plannen gekweekt of worden plannen aangepast. En zo hoort het ook. Dat is men op het stadhuis en bij het OBV even vergeten. Terecht dat de omwonenden, die bij toeval weet kregen van de plannen, nu te hoop lopen. Je kunt als gemeentebestuur moeilijkheden over je heen halen. Een voorbeeld daarvoor ligt dus tegenover Weteringkade 1 en volgende nummers.

 Het muziekinstrument dat op de culturele ontwikkeling van de mensen de grootste invloed heeft gehad, is de fluit. Die, welke in de mond van een politieagent steekt, wel te verstaan!

Opmerkingen bij een aanbesteding

Donderdag 1 april 2010

De antwoorden op mijn schriftelijke vragen over Plek Zat zijn binnen. Belangrijkste antwoord: Plek Zat was geen project voor allochtone jongeren. Het project was bestemd voor alle jongeren in Vathorst in de leeftijdsgroep van 8 tot 25 jaar. Dat het Amsterdamse bureau Mexit, adviseurs voor intercultureel management, werd ingeschakeld, was het gevolg van een meervoudige onderhandse aanbesteding waarvoor drie partijen werden uitgenodigd. Mexit was de meest gunstige aanbieder.

Tot zover oké. Maar waarom werd bij de onderhandse aanbesteding een bureau uitgenodigd dat zich specifiek richt op intercultureel werk? Was het ook mogelijk geweest een christelijke organisatie met een evangeliserende doelstelling uit te nodigen? Indien je als gemeente een specifiek bureau als Mexit uitnodigt, dan doe je dat met een bepaalde opzet.

En, het moet worden gezegd, de zoektocht is uiterst ongelukkig verlopen. Er is uiteindelijk gekozen voor een bureau dat meer dan de helft van het uitgegeven budget in eigen organisatiekosten stak. En van het resterende bedrag ging nog een – meer dan begroot – bedrag naar marketing en communicatie. Voor echte activiteiten bleef verhoudingsgewijs slechts weinig over. Een uiterst ongelukkige greep.

Het college stelt dat, ondanks het aantrekken van Mexit, Plek Zat geen intercultureel project was. Dat lijkt mij een absurde bewering. Ik ben overigens nieuwsgierig welke de andere twee uitgenodigde bureau’s waren. Er blijven dus heel wat vragen over. Die zal ik na het formeren van het nieuwe college voorleggen aan de dan in ambt tredende wethouder Jeugdzaken.

Interessant was het antwoord waarbij het college constateert dat er recentelijk een fout boven tafel is gekomen bij de benaming van de post waarin het overschot van het budget van Plek Zat wordt gestort – en waaruit dus ook de gemaakte kosten zouden zijn betaald. Toch uit de post ‘jeugdvoorzieningen’, zo blijkt uit het antwoord, en niet uit de Reserve Stedelijke Voorzieningen (RSV), zoals eerder vermeld. Een terechte correctie, want zoals ik al eerder stelde: het zou een schande zijn geweest wanneer een grotendeels mislukt project niet ten laste zou worden gebracht van de begrotingspost die hiervoor oorspronkelijk was bedoeld.

 De rabbi is weduwnaar geworden. Hij wilt weer trouwen, maar zijn zoon verzet zich daartegen. ‘Jouw collega in Lublin is ook weduwnaar,’ werpt hij zijn vader voor, ‘Maar die heeft verklaard dat hij vanaf nu met de Thora getrouwd wil zijn.’ Waarop de rabbi tevreden antwoord: ‘En zowat? Wanneer hij met de Thora getrouwd is, wat wil je dan van mij? Er staat toch uitdrukkelijk geschreven: gij zult niet begeren de vrouw van uw naaste.’

Twitteren: fluiten met een vals geluid

Woensdag 31 maart 2010

Ik twitter niet! Bij het woord ‘twitteren’ moet ik altijd aan vogels denken die ’s morgens vroeg op hun boomtak zitten te fluiten. Wat ze fluiten, is voor deze vogels waarschijnlijk niet zo belangrijk. Ze zijn er en willen iedereen laten merken dat ze er zijn, ook al zullen veel toehoorders denken: wat heb ik aan dat nietszeggende gefluit. En zo twitteren deze vogels dan verder.

Ik luister dus niet naar het onnodige getwitter. Komt er eens een opmerkelijk gefluit uit de om aandacht vragende bekjes, dan is er altijd wel iemand die mij dat vertelt. Zoals vandaag. Ik heb mijn kritiek geuit op onze wethouder Jeugdzaken, Ger Boeve. Er is zinloos geld uitgegeven voor een vrijwel mislukt project (Plek Zat), zinloos vooral omdat het grootste deel van het geld niet is uitgegeven voor de inhoud van het project, maar voor opgeblazen overhead.

De wethouder, zo hoorde ik, heeft de afgelopen dagen al twee keer getwitterd dat hij mij niet begrijpt (hij begrijpt meer niet, maar dat is intussen algemeen bekend). Ik zou hem, zo twittert hij, een verwijt maken dat er zinloos geld is uitgegeven, maar ik zou hem eigenlijk dankbaar moeten zijn. Immers, dankzij hem is het zinloze project voortijdig stopgezet waardoor zo’n twee ton geld is gespaard.!

Oké, ik accepteer dat de wethouder toegeeft dat er een einde is gemaakt aan het zinloos uitgeven van gemeenschapsgeld. Maar dat dit te danken is aan zijn inspanning, gaat me iets te ver. In mei van het vorige jaar stelde ik schriftelijke vragen over Plek Zat, samen met Simone Kennedy van de Christen Unie en Henk Jan Barske van de VVD. In de beantwoording van die vragen werd inderdaad aangekondigd dat het project Plek Zat voortijdig werd beëindigd.

Kort nadat deze antwoorden binnen waren, sprak ik een festivalorganisator uit Vathorst. Deze merkte op dat vanuit Plek Zat een bijdrage aan het beoogde festival was toegezegd. Deze toezegging was echter onverwacht ingetrokken. De motivering daarbij, gegeven vanuit Plek Zat, was: ‘Er zijn vragen gesteld vanuit de gemeenteraad en daarom kunnen wij geen geld meer uitgeven.’

De wethouder zal best het formele woord hebben uitgesproken. Maar dat was dan niet zijn verdiensten , maar een noodzakelijkheid nadat door vragen uit de raad aan het licht was gekomen dat er bij de uitvoering van het project Plek Zat het een en ander niet goed zat. Wij, de raadsleden, moeten de wethouder dus niet dankbaar zijn om zijn initiatief; de wethouder moet ons dankbaar zijn omdat zonder onze vragen er nog meer geld zou zijn uitgegeven en de wethouder uiteindelijk nog dieper in de shit zou zijn beland!

 In de kunst kan slechts diegene iets nieuws zeggen, die dom genoeg is om niet te weten dat alles al een keer eerder is gezegd.

Geen nieuws, goed nieuws!

Dinsdag 30 maart 2010

Vandaag verscheen een persbericht over de stand van zaken bij de formatie van een nieuw college. Ik vermoed dat geen van de redacties van de Amersfoortse media na het lezen van dit persbericht heeft geroepen: ‘Stop de persen!’. Het persbericht vermeldt feitelijk twee zaken: het overleg neemt meer tijd in beslag dan vooraf aangekondigd, en: op 6 april vindt weer een openbare bijeenkomst plaats . Tijdens deze bijeenkomst wordt verslag gedaan van de vorderingen of wordt het eindresultaat van deze fase van de besprekingen gepresenteerd.

De afgelopen week hebben meerdere mensen mij aangesproken over de collegeformatie. ‘Jullie zouden toch transparant zijn!’ werd opgemerkt, of: ’Jullie zijn toch tegen achterkamertjespolitiek!’. Jawel, twee keer correct. Maar de praktijk is dat overleg tussen partijen, waarbij een gezamenlijk standpunt moet worden bereikt en iedereen op sommige punten water in de wijn moet doen, eenvoudigweg niet openbaar kán plaatsvinden. Dat zou alleen maar gesprekken voor de Bühne opleveren, waarbij niemand zich geroepen voelt om in te gaan op noodzakelijke compromissen. Het is jammer, maar zo is de realiteit.

En laat ik eerlijk zijn: ik ben net zo nieuwsgierig als alle mensen die mij aanschieten en graag informatie willen hebben over het verloop van de onderhandelingen. Ik deel die nieuwsgierigheid. Maar mijn enige conclusie is: er wordt nog gesproken, niemand haakt af, dus eigenlijk gaat het wel goed!

 De beroemde komiek Hersch Ostropolier is in gesprek met een wonderrabbi. Een vrouw spreekt hen aan en klaagt dat haar man is weggelopen. De wonderrabbi troost haar; haar man zal terugkomen. Hersch Ostropolier kan zich niet verbijten: ‘Uw man komt beslist niet terug!’ Nadat de vrouw is verdwenen, overlaadt de rabbi Hersch met verwijten. Die antwoordt: ‘Rabbi, jij hebt in al jouw boeken gelezen en bent daardoor op het idee gekomen: de man komt terug. Ik heb de vrouw eens goed bekeken en daarom weet ik zeker: de man is voor altijd weggegaan!’

Slordige omgang met gemeenschapsgeld

Maandag 29 maart 2010

Nadere bestudering van de cijfers maakt het duidelijk: er is gerotzooid met het budget voor het project Plek Zat. Het college stelde in het voorjaar van 2008 voor dit project € 400.000 beschikbaar. Voor dit geld moest een nieuwe voorziening voor de jeugd worden ontwikkeld, allereerst in Vathorst. Afgelopen maand werd het duidelijk: het project is grotendeels geflopt. Onder druk van enkele raadsleden die er het fijne van wilde weten, werd in de zomer van 2009 het project stopgezet. Intussen was er al € 220.000 uitgegeven. Daarbij mag ook nog het voorafgaande onderzoek worden geteld, dat € 142.000 heeft gekost.

Waarom mijn stelling dat er is gerotzooid? In 2008 bepaalde het college dat van de € 400.000 die het project mocht kosten, € 75.000 kon worden uitgegeven voor projectmanagement, procesbegeleiding en ondersteuning. Dat was nog geen 19 procent van het totale bedrag. Uit de evaluatie die het college vorige maand naar de raad stuurde, blijkt dat van de € 220.000 die is uitgegeven zo’n € 120.000 is besteed aan projectleiding. Dat is ruimschoots meer dan was begroot, de post projectleiding omvatte uiteindelijk bijna 55 procent van de totale uitgave, drie keer zoveel als in 2008 werd goedgekeurd.

Ook de post Communicatie, waarvoor in 2008 nog € 20.000 werd gereserveerd, hakte er fors in. Deze post werd overschreden tot € 30.000, op een kleiner totaalbedrag. De communicatie-uitgaven stegen van 5 procent naar bijna 14 procent van het totale budget.

Voor projectleiding en communicatie werd dus samen € 150.000 uitgegeven. Dit bedrag is fors hoger dan de uitgaven voor de activiteiten: € 70.000. Dat was dus uiteindelijk nog maar 32 procent van het totale budget, terwijl het college in 2008 zo’n 69 procent van het budget voor de feitelijke invulling van het project had gereserveerd. Van die € 70.000 is overigens zo’n € 16.000 zoek. Daarbij gaat het om allerlei apparatuur die op kosten van het project werd aangeschaft en die nu ergens bij een groepje jongeren of bij het ingehuurde organisatiebureau staat te pronken.

Deze hele gang van zaken duidt er op dat de wethouder Jeugdzaken geen enkel zicht had op het verloop van het project. Kort na zijn aantreden had hij een gesprek met de projectleider en enkele deelnemers aan het project. Een prima gesprek, zo was in het weekblad Vathorst Nu te lezen. De vraag is, of de wethouder zich voorafgaand aan dat gesprek had georiënteerd ten aanzien van de doelstelling en de aan de raad voorgespiegelde uitvoering van het project, alsmede aan het verloop van de uitgaven. Ongetwijfeld niet, want uit een hol vat kan je wel veel geluid verwachten, maar weinig inhoud!

 Alleen de kunst biedt ons de mogelijkheid iets te zeggen dat we eigenlijk niet weten.

Een vreemde, maar kostbare transactie

Vrijdag 19 maart 2010

Deze dag werd door het college een persbericht uitgegeven. De titel: ‘Baggerdepots komen er definitief niet’.  Is dat nieuws? Beslist niet! Toch is het een interessant persbericht: de banaliteit van de overeenkomst die de gemeente een aantal jaren geleden met het afvalverwerkingsbedrijf Smink afsloot, staat weer eens zwart op wit.

Een beknopte terugblik. De provincie zocht in de jaren tachtig van de voorbije eeuw naar nieuwe opslagcapaciteit voor sterk verontreinigde bagger. De regels schreven toen nog voor dat elke provincie zijn bagger binnen de eigen grens moest opslaan. Na een zoektocht – waarbij het gemeentebestuur op een essentieel moment afwezig was, zie het Vathorstonderzoek – viel de keuze op het gebied achter de vuilstort van de firma Smink, vlak bij Vathorst. De gemeenteraad was nauwelijks op de hoogte van de zoektocht, laat staan dat er protest werd aangetekend tegen de locatiekeuze. Het was de actiegroep GUS die rond het jaar 2000 aan de bel trok.

Toen in 2002 een nieuwe gemeenteraad aantrad, was er geen maatschappelijk draagvlak meer voor de beoogde baggerstortputten. De provincie wilde echter van geen wijken weten en dwong het Amersfoortse gemeentebestuur een bestemmingsplan voor de baggerputten naast Vathorst op te stellen. Intussen bleek echter uit onderzoek dat de eerder door de provincie berekende capaciteit voor de putten veel te groot was. Ook verviel de regel dat de provincie binnen eigen grenzen moet storten. Een streep door de rekening van de firma Smink, zou je zo denken. Het graven van de putten werd een behoorlijk financieel risico omdat het onzeker werd of deze ooit vol zouden raken.

Maar geen nood. Het gemeentebestuur, onder druk van het maatschappelijke verzet, trad in overleg met de firma Smink, daarbij bijgestaan door de provincie. Er werd een oplossing gevonden: de gemeente zou de grond voor de putten opkopen en aan de firma Smink een afkoopsom voor het storten van de bagger betalen. Het daarmee gemoeide bedrag, dat momenteel zwaar op de gemeentelijke begroting drukt, is intussen opgelopen tot zo’n vijftien miljoen euro. Dat moet via woningbouw in Vathorst-West worden terugverdiend, maar het ziet er steeds meer naar uit dat dit onmogelijk is.

Wat is nou de banaliteit van de overeenkomst met Smink, opnieuw bevestigd door het persbericht van vandaag? Onder druk van de provincie moest de gemeente het bestemmingsplan voor de vuilstort aanpassen. Want in plaats van het storten van de bagger in twee aan te leggen putten – met een behoorlijk bedrijfsrisico voor de firma Smink – mag deze firma nu 900.000 kuub bagger boven op de vuilberg storten. Niet afgedekt door een laag water, maar onder de vrije hemel. Daarvoor mag de berg weer zo’n vijf meter hoger worden dan eerder (onder protest van veel omwonenden) was toegestaan.

Interessant dus. Smink hoeft de putten niet te graven, maar kan de zwaar vervuilde bagger in ingedikte vorm gewoon door de poort laten binnenkomen. En daarbij de inkomsten vangen die bij deze vorm van verwerking behoren. Is er nog sprake van ondernemersrisico of van het misgelopen van inkomsten waarvoor de gemeente vijftien miljoen euro op tafel moest leggen?

De firma Smink was – onder protectie van de provincie – het gemeentebestuur weer eens te slim af. Ik ben nog altijd benieuwd wie er, naast de firma Smink, nog meer aan deze transactie heeft verdiend!

 Jankef komt naar de rabbi om raad te halen. Drie uren lang praat hij over zijn nood. Dan vraagt hij: ‘Rabbi, wat zal ik doen?’ ‘Je moet je laten dopen,’ luidt de raadgeving. Jankef is diep beledigd. ‘Rabbi, wat maak je mij nou?’ De rabbi: ‘Dan kan je voortaan de pastoor urenlang lastig vallen, en niet mij !’